Υπάρχει ένα καλό κόλπο αν θέλεις να δημιουργήσεις μπάχαλο παντού. Να μοιράσεις τη ευθύνη σε όλους. Εκτός από την Πυροσβεστική… Εκτός αυτού, να τοποθετήσεις και τους δικούς σου, ετοιμοπόλεμους σπιούνους, μέσα στο πρυτανικό συμβούλιο, για σιγουριά.

Με μία διάταξη που θυμίζει τα εγκλήματα του 1982, το υπουργείο Παιδείας επαναφέρει την προστασία του πανεπιστημιακού ασύλου. Στον νόμο-πλαίσιο του 1982, αρμόδια για την απόφαση επέμβασης δημόσιας δύναμης στο ΑΕΙ ήταν η Σύγκλητος ενώ τώρα το υπουργείο Παιδείας ορίζει ως αρμόδιο για την κλήση της δημόσιας δύναμης το πρυτανικό συμβούλιο, στο οποίο μετέχει και εκπρόσωπος των φοιτητών. Εκτός από την πυροσβεστική, η οποία –πάλι καλά- θα μπορεί να επέμβει χωρίς καμία έγκριση. Φανταστείτε τι είχε να συμβεί αν δεν υπήρχε κάποιος να το σκεφτεί. Θα λαμπάδιαζαν τα κτίρια για να βγάλουν σέλφι στα αποκαϊδια τους…

Και δεν είναι η μόνη διάταξη που σηματοδοτεί οπισθοδρόμηση προς τον νόμο-πλαίσιο του 1982. Ενδεικτικά, οι εκπρόσωποι των φοιτητών επανέρχονται στα όργανα διοίκησης των ΑΕΙ, με υπόδειξη των συλλόγων τους, το οποίο πρακτικά σημαίνει των φοιτητικών παρατάξεων. Επίσης, ο υπουργός Παιδείας θα μπορεί να ιδρύει και να διαλύει ΑΕΙ για επιστημονικούς λόγους.

Οι άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν σε κάποιο άλλο σύμπαν. Μεταξύ σοβιετικού οράματος και αναρχικού ονείρου. Πάνω σε συννεφάκια ιδεοληπτικής υγρασίας και σταλινικών αναθυμιάσεων. Kαι δεν ομολογούν την παθολογία τους. Γιατί αν πουν ξεκάθαρα ότι αποστρέφονται κάθε σύστημα της αστικής δημοκρατίας- όπως τα πανεπιστήμια- η ίδια η δημοκρατία θα τους απορρίψει. Και για αυτόν το λόγο, προσποιούνται τους «ενταγμένους», ενώ τις νύχτες, την ώρα που μιλούν με τον εαυτό τους, εκστασιάζονται με τις «συλλογικότητες», τα ερείπια των αστικών «ανακτόρων» (οτιδήποτε παράγει πολιτισμό) και τις εικόνες των «υπόδουλων» πανεπιστημιακών που εκλιπαρούν τον διοικητικό υπάλληλο και τον κομματικό φοιτητή να τους δείξει λίγη συμπόνια.

Κανείς, εν τω μεταξύ, δεν μπορεί να καταλάβει τι θα πει άσυλο και για ποιο λόγο επανέρχεται. Ούτε βέβαια και να εξηγήσει τι άλλαξε με τον νόμο Διαμαντοπούλου, αφού και πάλι, τα υπόγεια του ΕΜΠ συνέχιζαν να αποτελούν άντρο εγκληματιών. Τουλάχιστον, η υφιστάμενη κατάσταση έδινε το δικαίωμα σε κάποιους ευσυνείδητους πρυτάνεις να χρησιμοποιήσουν τον νόμο και να ανταποκριθούν στις ευθύνες τους. Ενώ τώρα, και να θέλει κάποιος να πράξει το καθήκον του, δεν θα μπορεί.

Τους λες πως οι άλλοι δεν έχουν άσυλο, ότι η δικτατορία έπεσε πριν από μισό αιώνα, ότι κανένας πια δεν εμποδίζει καμία ιδέα εκτός από τους δικούς τους ομοιδεάτες, ότι δεν υπάρχει ενδεχόμενο να επιβάλουν το φασισμό του προλεταριάτου- αν το επιχειρήσουν θα έρθει ο «6ος στόλος»- αλλά αυτοί επιμένουν!

Εκείνο που θα περίμενα θα ήταν μία πιο δυναμική αντίδραση από την πανεπιστημιακή κοινότητα. Από τους πρυτάνεις κυρίως. Τίποτα όμως από αυτά δεν βλέπω να συμβαίνει. Δεκαετίες κρατισμού και εσωστρέφειας έχουν ήδη εκκολάψει τα αυγά του δουλοπρεπούς ακαδημαϊκού που είναι έτοιμος να συναινέσει, για λίγη εξουσία και πιο σταθερή καρέκλα. Χωρίς αξιοπρέπεια και συνείδηση της επιστημονικής τους ευθύνης.

Μία λύση υπάρχει στον διαχρονικό τραγέλαφο των πανεπιστημίων: άρση του άρθρου 16 και ίδρυση ιδιωτικών. Μόνο έτσι θα διορθωθούν και τα κρατικά!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News