Κ’ εμείς που σε αγαπούσαμε
τραβούμε κατά την ανατολή, στο σπίτι, μόνοι κι αναθυμούμαστε…
Μέρα που έχω αγαπήσει, εδώ είναι η νύχτα.

Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε ο δεύτερος ωραιότερος νέος της Αγγλίας, μετά τον Λόρδο Βύρωνα, να αφήσει την τελευταία του πνοή στην Ελλάδα. Όχι στο Μεσολόγγι, αλλά  στον κόλπο με το περίεργο όνομα «Τρεις Μπούκες» στη Σκύρο. Ο λόγος για τον ποιητή Ρούπερτ Μπρουκ που αρρώστησε βαριά εν πλώ (όντας εθελοντής στη Βασιλική Ναυτική Μεραρχία της Μεγάλης Βρετανίας την περίοδο λίγο πριν την περίφημη απόβαση της Καλλίπολης) και πέθανε σε ένα γαλλικό πλωτό νοσοκομείο, το οποίο ήταν αραγμένο στο νησί.

Το «χρυσό αγόρι» με καταγωγή από το Ράγκμπι της Κεντρικής Αγγλίας, άριστος μαθητής και δεινός αθλητής, έγινε διάσημος για τρία πράγματα: την απολλώνεια κοψιά του, τον ερωτικό θαυμασμό που απέσπασε και από τα δύο φύλα ανεξαιρέτως και το περίφημο σονέτο του με τίτλο The Soldier (Ο Στρατιώτης), το πιο πολυδιαβασμένο ποίημα της περιόδου του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το σύντομο πέρασμά του από αυτή τη ζωή δεν του επέτρεψε να αναδείξει το ταλέντο του παρά μόνο μέσα από λίγα ποιήματα. Κανείς δεν ξέρει τι θα γινόταν αν ο Μπρουκ κατόρθωνε να ξεγελάσει το θάνατο και να ζήσει πάνω από 28 χρόνια, αν θα ασχολιόταν, για παράδειγμα, με την πολιτική ή τις εκδόσεις ή το ταλέντο του θα κατόρθωνε να ξεπεράσει αυτό της σύγχρονής του Βιρτζίνια Γουλφ (η οποία, όπως φαίνεται, μάλλον δεν εκτιμούσε ιδιαίτερα την ποιητική φλέβα του Άγγλου Άδωνι).

Ο Μπρουκ φυσικά κινήθηκε σε πολύ διαφορετικό χώρο από εκείνη προβάλλοντας, μέσα από τη δουλειά του, έναν δυναμικό και ταυτόχρονα ρομαντικό νέο άνδρα, έναν αυθεντικό ιδεαλιστή, έναν αγνό πατριώτη με το βλέμμα στη νίκη κι όχι στον τρόμο του πολέμου. Δεν έζησε αρκετά, άλλωστε, για να δει τη φρίκη που ακολούθησε. Ο ίδιος δεν ήταν τίποτε άλλο παρά εκείνο το οποίο γλαφυρά περιέγραψε ο Γούινστον Τσώρτσιλ: «Μια φωνή που ακούστηκε για μια στιγμή, μια νότα που ήχησε πιο αληθινή, πιο συναρπαστική, πιο ικανή να δείξει την ευγένεια της νιότης μας, όπως της έπρεπε». Η στρατιωτική μοίρα του Μπρουκ, αμέσως μετά τον θάνατό του, αναγκάστηκε να τον κηδέψει βιαστικά, προκειμένου να αναχωρήσει άμεσα για τα Στενά, σε έναν ελαιώνα, τόπο διαλεγμένο από στενό φίλο του.

Το πνεύμα του ποιητή όμως παρέμεινε ζωντανό στη μνήμη. Το 1931 ο Ελευθέριος Βενιζέλος αποδεχόμενος προγενέστερο αίτημα μιας διεθνούς επιτροπής (μέλος της ήταν και ο Κ.Π. Καβάφης) για την ανέγερση μνημείου προς τιμήν του Άγγλου ποιητή, προχώρησε στα αποκαλυπτήρια του έργου που κοσμεί σήμερα την ομώνυμη πλατεία στη Χώρα της Σκύρου. Ο αδριάντας είναι έργο του μεγάλου Έλληνα γλύπτη Μιχάλη Τόμπρου, ενώ φήμες λένε ότι το μοντέλο για τη δημιουργία του υπήρξε ο έφηβος τότε χορευτής Αλέξανδρος Ιόλας, ο μετέπειτα διάσημος συλλέκτης.

Αυτές τις μέρες ο Δήμος Σκύρου τιμά τον ποιητή του οποίου η μνήμη αναζωπύρωσε τόσο τα φιλελληνικά αισθήματα προς τη χώρα, όσο και τον πατριωτισμό των Ελλήνων σε δύσκολες στιγμές. Προς τιμή των 100 χρόνων από τον θάνατο και τον ενταφιασμό του στο νησί, διοργανώνεται ένα διήμερο μουσικοθεατρικό αφιέρωμα  στο Θέατρο του Μουσείου Φαλτάιτς (28 και 29 Ιουλίου) βασισμένο στη ζωή και το έργο του Ρούπερτ Μπρουκ.

Η αθάνατη ποίηση και ο αιώνιος νέος θα ξεκινήσουν παρέα άλλη μια μεγάλη βόλτα στα σοκάκια της Σκύρου. Κι όπως πριν από αρκετά χρόνια έτσι και τώρα θα κάνουν το ίδιο κάλεσμα «Να στρέψουμε χαρούμενοι, σαν βουτηχτές σε καθαρά νερά, / Την πλάτη σ' έναν κόσμο γέρικο, ψυχρό κι αποσταμένο…»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News