Ο Γιώργος έρχεται πρώτη φορά στο ιατρείο. Του χαμογελάω, δεν μπορεί να το δει – ελπίζω να γελάνε πολύ τα μάτια μου. Αν με συναντήσει στο δρόμο δεν θα με αναγνωρίσει: μάσκαμ προσωπίδα, χειρουργική στολή δεν ξέρει το πρόσωπο του γιατρού του.

Η Έλλη ήρθε από το Βέλγιο, τη συνάντησα τυχαία σε ένα καφέ, με κάλεσε να καθίσω, το απέφυγα. Πόση ώρα μιλούσαμε, εγώ όρθια αυτή καθιστή; Όσο λιγότερο ,τόσο μικρότερη η έκθεση στο -υποτιθέμενο- φορτίο. Τη Θάλεια τη συνάντησα έξω από ένα δοκιμαστήριο, φορούσαμε και οι δύο μάσκες τις οποίες διακριτικά φροντίσαμε να μη βγάλουμε ούτε όταν βγήκαμε στο δρόμο.

Τα είπαμε στα γρήγορα-δεν καθίσαμε ούτε για καφέ, ο γιος μιας φίλης της κόλλησε πρόσφατα, και η Θάλεια είχε δει τη φίλη της φίλης αυτής.

Πότε θα καθίσω ξανά άφοβα με τις φίλες μου; Στο ιατρείο οι μισοί μου ασθενείς έχουν υποκείμενα νοσήματα. Τηρώ ευλαβικά τις οδηγίες του ιατρικού συλλόγου —οι κινήσεις μου αργές, να μην ξεχάσω κάτι. Απολυμαίνω, αερίζω μετά από κάθε ασθενή. Στο τέλος της μέρας η πλάτη μου καμπουριάζει, το αντισηπτικό αφήνει λεκέδες στο πάτωμα.

Η μικρή μου κόρη ετοιμάζεται για το σχολείο. Θα φοράμε μάσκες όλες τις ώρες με ρωτάει; Τυχερή εσύ όταν πήγαινες σχολείο δεν είχε πανδημία. Πώς θα μιλάω/γελάω με τις φίλες μου ;

Λέμε για μαθήματα ζωής και ευθύνη και αλληλεγγύη, δεν παραπονιέται άλλο. Η Χριστίνα μόλις γύρισε από τη Χαλκιδική , να τη φωνάξω σπίτι;

Ο γιος μου τρίτο έτος. Άραγε από το σπίτι ή θα ανοίξουν οι σχολές; Να πάει στην πόλη του ή εδώ ; Φοιτητική ζωή από απόσταση. Αλλά είμαστε καλά-τουλάχιστον αυτό. Έχει πιο πολύ χρόνο για διάβασμα, και οι φίλοι στα πατρικά τους-περιμένουν.

Γάμοι, βαπτίσεις τα απέφυγα όλα. Κάποιοι παρεξηγήθηκαν, άλλοι έδειξαν κατανόηση. Μιλάμε στο Ζoom, WhatsApp Messenger, ανταλλάσσουμε αστεία, θα βρεθούμε; Του χρόνου, ευχόμαστε.

Ο Γιάννης ήρθε από το Μιλάνο, μιλάμε στο τηλέφωνο, αποφεύγει απευθείας συνάντηση, σήμερα εμείς έχουμε περισσότερα. Το Παρίσι δεύτερο κύμα; Την παρέα που επέστρεψε στην Ιταλία από την Ελλάδα την έβαλαν καραντίνα.

Η ασφάλεια/ανασφάλεια σε καθημερινή διαπραγμάτευση. Εσείς-εμείς-αυτοί που πήγαν στο γάμο/συναυλία, που δε φοράνε μάσκα, που γράφουν για τσιπάκια. Ο στιγματισμός είχε πει σε κάποια στιγμή ο καθηγητής κ. Τσιόδρας, αυτόν φοβάμαι. Τώρα λέμε μην πας σε εκείνο το σπίτι ήταν στη συναυλία- ξέρεις. Θα μιλάμε μεταξύ μας όταν τελειώσει αυτό;
Έλλη, Θάλεια, Γιάννη υπόσχομαι όταν τελειώσει όλο αυτό/πότε; Υπόσχομαι ένα μεγάλο πάρτι στο σπίτι μου- με πολύ συνωστισμό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News