Πού έχουμε μείνει παίδες μου αγαπημένοι; Εκεί όπου βαδίζουμε δίπλα δίπλα στην καυτή άμμο εγώ και ο Τζίζας  αφήνοντας πίσω μας την υπεργκόμενα αλλά πικραγγουριά κοπέλα του. (Λοιπόν, αυτός ο όρος μου έφερνε πάντα αλλεργία. Τι θα πει «από δω η κοπέλα μου» ρε φίλε; Δικιά σου είναι; Ναι, θα μου πεις. Νομίζεις, θα σου πω κι εγώ. Διότι τίποτα δεν είναι δικό μας. Διότι όλα είναι ατμός. Στο λέω εγώ η φιλόσοφερ. Στο επιβεβαιώνει και ο Βέγγος. Καλά μη μου δίνετε σημασία. Αυτή η κοπέλα μ΄ εκνεύριζε μόνο που υπήρχε. Ή είναι πιο τίμιο να πω: με εκνεύριζε  επειδή υπήρχε;)

Φτάνουμε, που λέτε, στο μπιτσόμπαρο, παραγγέλνουμε κάτι παγωμένα μπυρόνια και αράζουμε για πέντε ώρες!!! Το τι ήπιαμε και το τι είπαμε δεν περιγράφεται. Αυτά που λεν οι αδελφές ψυχές όταν συναντιούνται (και δεν μπορούν για τεχνικούς λόγους να κάνουν σεξ, οπότε κάπως πρέπει να περάσει η ώρα ώστε να βρεθεί ο τρόπος να κάνουν τελικά σεξ)

Περιττό να σας πω ότι ο Τζίζας πέρασε από ακτινογραφία, μαγνητική και αξονική τομογραφία  μαζί και ανευρέθη κελεπούρι!  Σας το ορκίζομαι παίδες: Τόση καλοσύνη είχα να συναντήσω από το νηπιαγωγείο όπου τα Χριστούγεννα έπαιζα τον ένα μάγο με τα δώρα, τον Μελχιόρ. Επειδή ο ρόλος μου ήταν βωβός και σκυλοβαριόμουνα στη σκηνή, ακούμπησα με όλο μου το βάρος σ΄ένα  συμμαθητή μου ντυμένο πρόβατο και περίμενα να περάσει αυτή τη γαμοπαράσταση να πάμε για πίτσα. Η μάνα-τζερ που με έβλεπε απαίτησε να ζητήσω συγνώμη (γιατί ήταν παιδί συναδέλφου της –αλλιώς χέστηκε που ακουμπούσα). Ζήτησα συγνώμη λοιπόν και  το παιδί – πρόβατο, αυτό το μανάρι, είπε: «Δεν πειράζει, αφού κουβαλούσες δώρα για τον Χριστούλη κουράστηκες». (Άλλος θα το έλεγε ηλίθιο. Εγώ νομίζω ότι απλώς ήταν ψυχούλα. Και μάλιστα ανθεκτική στα βάρη της ζωής.)

Ο Τζίζας μου εξήγησε ότι είναι Παριανός εκ γενετής, ότι ξεκίνησε την καριέρα του στο μεταπρατικό εμπόριο πουλώντας σταφύλια στις πλαζ, ότι μετά άνοιξε μια μπουτίκ φρούτων (μαναβερί) στο χωριό της μάνας του, η οποία πήγαινε φυσέκι από το Πάσχα μέχρι τον Οκτώβρη που έχουν τουρισμό. Το χειμώνα  βάζει λουκέτο και ταξιδεύει στον κόσμο. Βεβαίως το ταξίδι είναι ωραίο πράμα αλλά εμπεριέχει και κινδύνους. Κλασσικό παράδειγμα ταξιδιωτικού κινδύνου είναι  η ελληνογαλλίς Μαριλίζ  την οποία συνάντησε στον Γκαρ ντε Λυον πέρσι τον Φλεβάρη και τώρα μας κατσικώθηκε και λιάζεται 500 μέτρα πιο κει ατάραχη και γκομενοειδής.

-Δηλαδή τώρα την ξαναείδες από τον Φλεβάρη; άρχισα το ξεψάχνισμα εγώ.
-Όχι, πήγα άλλες 4 φορές μέχρι το Πάσχα που άνοιξα το μαγαζί. Περάσαμε υπέροχα στο Παρίσι.  Σαν  να ζούσα όνειρο.
-Ξέρεις τι λένε οι κινέζοι όμως; Κανένα όνειρο δεν κρατάει πάνω από τρεις μέρες, είπα βαθυστόχαστα και μελαγχολικά
-Μπορεί στην Κίνα. Στη Γαλλία κρατάνε, μου απάντησε χαμογελαστός ο ρομαντικός ιππότης μου. (Μην επιμένεις ρε φίλε, δεν ξέρει ο κινέζος τι λέει; Και τότε πως έγινε η νούμερο ένα δύναμη και σου πουλάει ακόμα και το βρακί που φοράς;)
-Και τώρα που ήρθε στο νησί, στο δικό σου το μέρος, πως τα πήγατε; πέταξα πονηρά

Διάνα! Έσκυψε το (ωραίο)κεφάλι και σκάλισε με το (ωραίο) πόδι την άμμο.

-Ε…. έσκασαν κάτι θεματάκια αλλά τίποτα μεγάλο…

Μωρέ μεγάλο έσκασε αλλά θα με σκάσεις μέχρι να το παραδεχτείς.

-Δηλαδή;
-Ε… να… επέμενε να αφήσω το μαγαζί μόνο του μέσα στη σεζόν και να ρθούμε στην άλλη άκρη του νησιού για διακοπές.
-Τι;;;; αγανάκτησα εγώ. Είναι δυνατόν να έχει κανείς  τόσο εγωισμό; Εσύ απ΄αυτούς τους μήνες περιμένεις να ζήσεις.
-Ε… την καταλαβαίνω. Τι να κάνει κι αυτή; Μ΄αγαπάει. Θέλει να ναι μαζί μου. Αν και όλο κοιμάται στον ήλιο…
-Εγώ αν ήθελα να είμαι μαζί σου (που θέλω) θα έβαζα μια ωραία ποδιά και θα πούλαγα μαζί σου αβοκάντο και ροδάκινα στο μαγαζί.

Το μάτι του Τζίζας άστραψε ξαφνικά. Άρπαξε το χέρι μου, με κοίταξε στα μάτια και είπε με λαχτάρα

-Τώρα που το λες θες να δουλέψεις στο μαγαζί μου; Ψάχνω ένα υπεύθυνο άτομο στο πόδι μου.
-Συγχαρητήρια το βρήκες το υπεύθυνο το άτομο! Του είπα και του σκασα ένα φιλί  που ξεκίνησε για το μάγουλο αλλά κατέληξε επικίνδυνα κοντά στο στόμα. Το ήξερα ότι μπορεί να μας παρακολουθούσε η Μαριλίζ αλλά  στα τέτοια μου. Είμαι υπεύθυνη αλλά μόνο σε θέματα φρούτων.  Σε θέματα φιλιών κλπ είμαι τελείως ανεύθυνη.

(το ροκάνισμα της Μαριλίζ αρχίζει. Έξω οι Γάλλοι από το Αιγαίο. Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες και ο Τζίζας σε μένα)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News