Η μοίρα, το κισμέτ, το ριζικό, το πεπρωμένο από κοινού και εξ αδιαιρέτου σ’ έφεραν για λόγους επαγγελματικούς στα σκαλοπάτια της ΔΕΗ, που σημαίνει Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού. Αναζητάς τη σειρά εξυπηρέτησής σου, που ψυχρά προκύπτει από άτεγκτο και αυστηρό μηχανηματάκι, αυτό που βγάζει νούμερα προτεραιότητας.

Πατάς κουμπί και –ωχχχχ- σου κάθεται το νούμερο 232 ενώ φωτεινός πίνακας δείχνει πως εξυπηρετείται εκείνη τη στιγμή το 168. Τριγύρω, σε καθίσματα και όρθιοι, καμιά σαρανταριά συνταλαίπωρες και συνταλαίπωροι. Οσο και αν κάνουν φιλότιμες προσπάθειες τα κλιματιστικά, η αναμονή και το μπαΐλντισμα είναι διάχυτα στο κλίμα: εργατοώρες τόσων ανθρώπων τις βλέπεις τσαλαπατημένες μπρος στην επιμονή και στη γραφειοκρατία της «αυτοπρόσωπης» παρουσίας, μια και η on line συναλλαγή δεν είναι και το εθνικό μας φόρτε.

Θα περιμένεις αναγκαστικά να εξυπηρετηθούν οι 64 συμπολίτες πριν από σένα, δε γίνεται αλλιώς. Αρχίζεις να εξοικειώνεσαι πως τουλάχιστον το επόμενο, παραγωγικότατο αλλού, δίωρό σου θα το περάσεις χαζεύοντας γυψοσανίδες, γκισέ και ανθρωπογεωγραφία υπαλλήλων και αναμενόντων.

Ξεφυσώντας και προσπαθώντας να το χωνέψεις, βγαίνεις έξω από το ΔΕΚΟκατάστημα, να αναπροσαρμόσεις, όσο γίνεται, το διαλυμένο σου πρόγραμμα και ν’ ανάψεις ένα τσιγάρο, μη σου πω πως προλαβαίνεις να καπνίσεις και πακέτο ολόκληρο. Στις δυο πρώτες τζούρες (που μάλλον απ’ τ’ αυτιά βγαίνουν) σε πλησιάζει ερίτιμος κυρία και σου πιάνει κουβέντα:

«Αργείτε εεε; Τι νούμερο έχετε;»

Ο Ακης Πάνου ενδείκνυται για τη στιγμή -δεν θέλω τη συμπόνοια κανενός, σκέφτεσαι- αλλά μισοευγενής, μισοπερίεργος, βγάζεις βόλτα τον επιτάφιό σου:

«Δράμα η κατάσταση. Εχω το 232 κι εξυπηρετούν το 169.»

«Ψυχραιμία» απαντά η άγνωστη και συ αναρωτιέσαι τι τρέχει. Ή η προχώ ΔΕΚΟ έχει Δομή Ψυχολογικής Υποστήριξης Πελατών ή κάτι θέλει η ερίτιμος και πού τέτοια κέφια στην ουρά αναμονής. Αμέσως μετά σκάει η βόμβα:

«Υπάρχει νουμεράκι διαθέσιμο».

«Τι εννοείτε;» ρωτάς ως χάνος.

«Μπορώ, εάν κάνετε γρήγορα και διακριτικά, να σας δώσω το 174» αποκαλύπτει η ερίτιμος και συ τσιμπάς αμέσως διότι πιστεύεις στην άδολη διάθεση προσφοράς των ανθρώπων και διότι παραμένεις χάνος.

«Σας ευχαριστώ για την καλοσύνη» λες χωρίς όμως να έχεις προσέξει εκείνο το «διακριτικά».

«Ναι, να σας το δώσω αλλά να πιω κι εγώ ένα καφεδάκι» ρίχνει η κυρία το τελικό χτύπημα. Εχει όντως τιμή η ερίτιμος και μπαίνεις στο νόημα.

«Και πόσο πάει ο καφές εδώ τριγύρω;» ρωτάς και φαντάζεσαι αφενός την ερίτιμο να μπαίνει ανά τακτά διαστήματα στη ΔΕΗ και να παίρνει προς εμπορία νούμερα προτεραιότητας κι από την άλλη τη ζωή σου να μεγαλώνει κατά ένα περίπου δίωρο.

«Τρία ευρώ και μόνο πίσω από τον κάδο απορριμμάτων» δείχνει με σιγουριά την κάλυψη η άγνωστη.

Η εφευρετικότητα της Νεοελληνίδας και του Νεοέλληνα σε συνδυασμό με το κράμα ακινησίας, αφασίας και αδιαφορίας της κοινωνίας και του κρατικού μηχανισμού έτεκαν νέα ειδικότητα, νέο επάγγελμα λοιπόν: προτεραιοτητο-πώλισσα και προτεραιοτητο-πώλης, σειροπώλισσα και σειροπώλης. Δέκα είκοσι βιαστικοί ή πιεσμένοι να τσιμπήσουν ημερησίως και με τα μαγικά χαρτάκια της ουράς βγήκε μεροκαματάκι ουραίο και ωραίο.

Τη λέω την αμαρτία μου κι ας μου αναγνωριστεί ως ελαφρυντικό πως όσο μεγαλώνω, μετρώ αλλιώς τον χρόνο: εκεί, στη συμβολική κάλυψη, πίσω από τον κάδο σκουπιδιών, το έσκασα το τρίευρο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News