Με μια λακωνική δήλωση ο ατζέντης του Τσάρλι Γουάτς ανακοίνωσε στις 24 Αυγούστου τον θάνατο του επικού ντράμερ των Rolling Stones. Και εκείνοι τα είπαν όλα στην επίσημη ιστοσελίδα τους, χωρίς λόγια: αυτές τις ημέρες το μόνο που μπορείς να δεις κάνοντας κλικ στο https://rollingstones.com/ είναι μια υπέροχη φωτογραφία του, όπως πάντα, κομψού Τσάρλι Γουότς με γκρίζο κοστούμι, σε μαύρο φόντο.

Ηταν ένας από τους σημαντικότερους ντράμερ όλων των εποχών. Αλλά ποιος θέλει να είναι ο ντράμερ ενός συγκροτήματος; Οταν τα παιδιά φαντάζονται τον εαυτό τους ως ροκ σταρ, ονειρεύονται να γίνουν κάτι σαν τον Μικ Τζάγκερ, τον front man των Rolling Stones, που τρέχει πάνω κάτω στη σκηνή, στριφογυρίζει σαν αίλουρος και ρίχνει σέξι βλέμματα στις γκρούπις του. Ενδεχομένως, βλέπουν τον εαυτό τους σαν  κιθαρίστα, έναν Κιθ Ρίτσαρντς, ας πούμε. Αλλά,  ντράμερ; Ποτέ, γράφει o Αλεξ Ντίγκινς στη βρετανική Telegraph. Οι ντράμερ παίζουν με φρενήρεις ρυθμούς, ιδρώνοντας ταμπουρωμένοι πίσω από τον εξοπλισμό τους κάπου στο βάθος της σκηνής, και σε τόση απόσταση από το κοινό ώστε είναι σχεδόν απίθανο να τους βλέπουν οι φαν του συγκροτήματος.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη charlie watts (@official_charliewatts)

Οι Rolling Stones στο Μάντσεστερ

Τίποτα, όμως, από όλα αυτά δεν ενοχλούσε τον Τσάρλι Γουάτς, που γιόρτασε τον Ιούνιο τα 80α γενέθλιά του. Και ενώ οι σύντροφοί του κοιμόντουσαν με 1000 γυναίκες και αγόραζαν κατά λάθος αρχοντικά του 16ου αιώνα, η ήρεμη δύναμη των Rolling Stones έκανε συλλογή κολάρων  και άκουγε τον κωμικό Τόνι Χάνκοκ στο ραδιόφωνο του BBC.

Ωστόσο όταν έπιανε τις μπαγκέτες του στο χέρι ήταν συγκλονιστικός: με τους ρυθμούς του και το μέτρο του καθόρισε τον ήχο των Stones στην σχεδόν 60χρονη ιστορία τους, και στην ουσία ήταν αυτός που τους βοήθησε να γίνουν ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα της ροκ. «Βρέθηκε σε ένα πράγμα που πραγματικά δεν ήταν μέρος της εικόνας που είχε για τον εαυτό του», έλεγε ο Κιθ Ρίτσαρντς για τον σύντροφό του στο συγκρότημα. Αλλά οι πρόβες των Stones γινόντουσαν πάντα γύρω του: Ο Γουάτς ήταν ο παλμός τους, ο χτύπος της καρδιάς τους.

Υπάρχει κάτι θαυμάσιο -ακόμη και ηρωικό, μπορεί να πει κανείς – στην κομψότητα και την ηρεμία, που μπορούσε να διατηρεί ο Γουάτς, ατάραχος μέσα στην τρέλα του συγκροτήματος. Φαινόταν ασυνήθιστα αφοσιωμένος σε μια όσο το δυνατόν ήσυχη ζωή κάτι που, βέβαια, δεν ήταν πάντα δυνατό, γράφει ο Ντίγκινς  και αναφέρει εννέα σημεία τα οποία αξίζει να προσέξουμε:

Λάτρευε τα τύμπανα του

Λίγοι κατάλαβαν τη δύναμη ενός σεμνού ντράμερ όπως ο Γουάτς. Δεν του άρεσε να επιδεικνύει το ταλέντο του και  απέφευγε να παίζει σόλο, ωστόσο λάτρευε τα ντραμς, ειδικά στην τζαζ.

Εμαθε να παίζει σε ηλικία 13 ετών, μετατρέποντας ένα μπάντζο σε ταμπούρο και ακούγοντας τον πρωτοπόρο της bebop Κένι Κλαρκ. Και δεν έχασε ποτέ την εκτίμησή του στη συναισθηματική δύναμη των ντραμς: «Δεν είμαι άνθρωπος του paradiddle [τυμπανιστής]. Παίζω τραγούδια», είχε πει το 2000 στον μουσικοκριτικό της Telegraph, Νιλ ΜακΚόρμικ, «Δεν είναι θέμα τεχνικής, είναι συναισθηματικό. Ενα από τα πιο δύσκολα πράγματα είναι να περάσεις στον κόσμο το συναίσθημα».

Ηταν πολύ ιδιότροπος με τις μπαγκέτες του. Ο Κιθ Ρίτσαρντς θυμάται: «Στο τέλος της συναυλίας θα φύγει από τη σκηνή, οι λιμουζίνες θα περιμένουν και ο Τσάρλι θα επιστρέψει στα ντραμς του για να μετακινήσει τις μπαγκέτες του κατά 2 χιλιοστά. Μετά θα τις κοιτάξει. Αν του φανούν εντάξει, θα φύγει. Τα ντραμς θα αποσυναρμολογηθούν και θα μπουν στο πίσω μέρος ενός φορτηγού, αλλά δεν μπορεί να φύγει αν έχει στο μυαλό του ότι άφησε με άσχημο τρόπο τις μπαγκέτες του».

Οχι στον ελεύθερο έρωτα

Μπορεί ο Κιθ Ρίτσαρντς και ο Μικ Τζάγκερ να είναι θρυλικοί και για τις ερωτικές ιστορίες τους, ο Γουάτς όμως έμεινε σε όλη του τη ζωή πιστός στην επί 58 χρόνια σύζυγό του, Σίρλεϊ Αν Σέπαρντ, την οποία είχε γνωρίσει πριν καν ενταχθεί στους Stones: «Μισούσα τα κορίτσια που με κυνηγούσαν στο δρόμο», είχε πει στο ραδιοφωνικό πρόγραμμα του BBC, Desert Island Disc. «Η ζωή μου είναι πολύ μοναστική και πειθαρχημένη».

Στην πραγματικότητα, η σχέση του Γουάτς με τη σύζυγό του μοιάζει με πολλών παντρεμένων επί χρόνια ζευγαριών: «Μισώ τη στιγμή που πρέπει να φύγω, αλλά η γυναίκα μου θα με σπρώξει έξω από την πόρτα και θα μου πει: “Ωρα να πας για δουλειά”. Εχουμε ένα τεράστιο αγρόκτημα, με πολλά ζώα και νομίζει ότι με απασχολούν».

Πάντα ο πιο καλοντυμένος του συγκροτήματος

Η εμφάνιση του Γουάτς ήταν η επιτομή της βρετανικής κομψότητας. Είχε περισσότερα από 200 κοστούμια, και στις περιοδείες κουβαλούσε πάντα μαζί του ένα ταξιδιωτικό μπαούλο με χώρο για να κρεμάει τα πουκάμισά του και συρτάρια για τις κάλτσες του.

«Σώζω την κατά παραγγελία ραπτική από μόνος μου», αστειευόταν, «Εχω αυτή την αρρώστια: βλέπω ένα δείγμα [υφάσματος] και πρέπει να φτιάξω ένα μπουφάν». Ο Γουάτς κληρονόμησε την αγάπη του για την υψηλή ραπτική από τον πατέρα του, που εμπνεόταν για το ντύσιμό του από τους σταρ του κινηματογράφου της δεκαετίας του 1940 και του 1950. Κυκλοφορούσε, μάλιστα, η φήμη ότι έφτιαχνε τα κοστούμια του έτσι ώστε να ταιριάζουν στο εσωτερικό των αυτοκινήτων του…

Δεν κατέστρεφε τα δωμάτια των ξενοδοχείων… τα σχεδίαζε

Ο Γουάτς ήταν γραφίστας. Σπούδασε στο Harrow School of Art και η πρώτη του δουλειά ήταν στη διαφημιστική εταιρεία West End Charles Hobson and Gray. Και δεν ξέχασε ποτέ την αγάπη του για το καλό design. Μάλιστα, εικονογράφησε μερικά από τα εξώφυλλα των πρώτων άλμπουμ των Rolling Stones, εμπνευσμένος από  τις ξεχωριστές διακοσμήσεις του Τσάρλι Πάρκερ. Με θεατρική φινέτσα, ενορχήστρωσε, εξάλλου, τη διάσημη συνέντευξη Τύπου των Rolling Stones στη Νέα Υόρκη το 1975 από το πίσω μέρος ενός φορτηγού μέσα στην κυκλοφοριακή κίνηση στο κέντρο της πόλης.

Και στις περιοδείες, ενώ οι άλλοι Stones κυνηγούσαν τις υπηρέτριες των ξενοδοχείων και προκαλούσαν καταστροφές στις σουίτες, ο Γουάτς σκιτσάριζε το κρεβάτι του, γράφει ο Αλεξ Ντίγκινς στην Telegraph… Το 2001, υπολόγισε ότι είχε περισσότερα από 15 σημειωματάρια γεμάτα με σχέδια κρεβατιών. «Είναι ένα ημερολόγιο», είπε στο Desert Island Discs, «Ξεκίνησα το 1967 για να κάνω και τώρα δεν μπορώ να χάσω ούτε ένα».

Λατρεία για το κρίκετ

Το Test Match Special (πρόγραμμα του BBC για αγώνες κρίκετ) με την ηρεμιστική του γοητεία μπορεί να μοιάζει με έναν κόσμο πολύ μακρινό σε σχέση με τον ιδρώτα και την αλαζονεία μιας συναυλίας των Rolling Stones. Oχι για τον Γουάτς: όπως και ο Μικ Τζάγκερ, ήταν  τεράστιος θαυμαστής του κρίκετ, κάποτε μάλιστα πλήρωσε 3.600 λίρες (4.200 ευρώ) για ένα μπλέιζερ που φορούσε ο Ντον Μπράντμαν, ο θρύλος του κρίκετ από την Αυστραλία, σε αγώνες Αγγλίας-Αυστραλίας το 1934.

Ποίηση

Εκτός από το κρίκετ, ο Γουάτς λάτρευε τον κωμικό Τόνι Χάνκοκ στον ρόλο του εργαζόμενου, και το ραδιοφωνικό πρόγραμμα του BBC «Hancock’s Half Hour» ήταν άλλη μια από τις επιλογές, που τον ξεκούραζαν. Οι συνάδελφοί του στο γραφείο, όταν δούλευε σαν γραφίστας, άκουγαν τα βράδια τον κωμικό στο ραδιόφωνο και την άλλη μέρα το πρωί έλεγαν ο ένας στον άλλο τις καλύτερες ατάκες του. Οσο για το βιβλίο, που θα διάλεγε αν έπρεπε να εξοριστεί κάπου, ήταν τα Ποιήματα του Ντίλαν Τόμας.

Εμμονικός συλλέκτης κολάρων

Εκτός από τη μεγάλη συλλογή κοστουμιών, ο Τσάρλι Γουάτς είχε έναν στάβλο με άλογα του ιπποδρόμου ενώ κάποια στιγμή, στο αγρόκτημά του στο Ντέβον ζούσαν 24 σκυλιά. Οι συλλογές, είπε, ήταν πάντα η μανία του, ακόμη και πριν από τα εκατομμύρια των Stones: «Πάντα έτσι ήμουν», είπε στο Desert Island Discs, «Οταν ζούσα στο Μπράιτον, μάζευα κολάρα [για πουκάμισα] από vintage καταστήματα».

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη charlie watts (@official_charliewatts)

Τυπικός Εγγλέζος

Στην κατοχή του είχε επίσης μια τεράστια ποικιλία από vintage αυτοκίνητα παρά το γεγονός ότι δεν οδηγούσε! «Ο Τσάρλι είναι ένας σπουδαίος εκκεντρικός Αγγλος», εχει πει ο Ρίτσαρντς, «Πώς αλλιώς μπορείς να περιγράψεις έναν τύπο που αγοράζει μια Alfa Romeo του 1936 μόνο και μόνο για να κοιτάζει το ταμπλό; Δεν μπορεί να οδηγήσει, απλά κάθεται εκεί και την κοιτάει».

Δεν του άρεσε να τον ενοχλούν

«Μισώ τους ανθρώπους που αγγίζουν τα πράγματα μου», έλεγε. «Μισώ τις καμαριέρες που μπαίνουν στο δωμάτιό μου. Οταν είμαι σε ξενοδοχείο, βάζω την ταμπέλα “Μην ενοχλείτε” στην πόρτα και την αφήνω εκεί. Μερικές φορές, είμαι εκεί για δύο εβδομάδες».

Αποτοξίνωση με «νερό, σταφίδες και ξηρούς καρπούς»

Παρά την τακτοποιημένη ζωή του, ο Γουάτς έζησε επίσης μια σκοτεινή περίοδο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, στα 40 του, έπαθε μια «κρίση μέσης ηλικίας» και στράφηκε στην ηρωίνη και το αλκοόλ με τον ζήλο του νεοφώτιστου. «Κόντεψα να χάσω τη ζωή μου και τον γάμο μου», είπε για εκείνη την περίοδο. Και όταν ρωτήθηκε τι σκεφτόταν η γυναίκα του για όλο αυτό, απάντησε: «Υποθέτω ότι ήμουν φρικτός». Ηταν αποκαλυπτικός: «Ημουν άλλο άτομο. Ημουν ο Δράκουλας, ζούσα τη ζωή ενός τζάνκι. Και με τρόμαξε. Δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Δεν ξέρω γιατί το έκανα».

Τελικά καθάρισε με μια δίαιτα έξι μηνών με «νερό, σταφίδες και ξηρούς καρπούς». Ο Κιθ Ρίτσαρντς τον βοήθησε να σταθεί στα πόδια του μια μέρα που έπαθε σκοτοδίνη και έπεσε στο πάτωμα του στούντιο: «Ο Κιθ με σήκωσε, αυτός είναι ο Κιθ, που τον έχω δει σε κάθε είδους κατάσταση να κάνει κάθε λογής πράγματα. Μου είπε: “Αυτό το κάνεις όταν είσαι 60 ετών”». Αλλά στα 60, το μόνο που άγγιζε ο σπουδαίος ντράμερ ήταν η καφεΐνη.

Παρόλα αυτά, επισημαίνει στην Telegraph o Αλεξ Ντίγκινς, ο Τσάρλι Γουάτς πέτυχε κάτι σπάνιο: δεν υπάρχουν πολλοί τζάνκις που συνήλθαν με τη βοήθεια του Κιθ Ρίτσαρντς…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News