Δεκαπέντε χρόνια προτού ο Versace εμπνευστεί τη μέδουσα με τα φίδια ως logo του, ένας θεσσαλονικιός μόδιστρος υιοθετούσε ως δικό του logo το πορτρέτο που του είχε ζωγραφίσει ο Τσαρούχης, με δυο φίδια να σχηματίζουν το «Ηράκλειον άμμα». Ήταν ο Σέρο Αμπραχαμιάν, μια μοναδική περσόνα στην ιστορία της πόλης και της χώρας, που έφυγε πρόωρα στα 33 του μόλις χρόνια, το 1983. Με αφορμή τα 35 χρόνια από το θάνατό του, το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας παρουσιάζει στο βιβλιοπωλείο του στη Θεσσαλονίκη την έκθεση «Σέρο Αμπραχαμιάν 1949-1983, ο διεθνής πρωτοπόρος της ελληνικής μόδας».

Ο Βακάχ Αμπραχαμιάν ήταν ποδοσφαιριστής στην χρυσή εποχή του Άρη κι ένας από τους πιο δημοφιλείς Θεσσαλονικείς. Μέλος της ομάδας που έφερε το πρωτάθλημα Ελλάδος στη Θεσσαλονίκη, εξαιρετικά αρρενωπός, Αρμενικής καταγωγής. Ο γιος του, ο Σέρο, προτιμούσε να χτενίζει και να ντύνει κούκλες, να βάφεται και να κάνει παρέα με τη μητέρα, τη γιαγιά και τη θεία του. Από μικρό παιδί ζωγράφιζε φορέματα, παλτό, παπούτσια, φούστες και γυναίκες με πλούσιο στήθος και καμπύλες.

Ως έφηβος, υπήρξε πνευματώδης, με χιούμορ, ταλέντο στο σχέδιο, αυτοπεποίθηση αλλά και μια ελιτίστικη αντίληψη για τον εαυτό του, όπως λεν οι άνθρωποι που τον γνώρισαν. Δεν έκρυβε τη σεξουαλικότητά του, ντυνόταν με φορέματα, βαφόταν, φορούσε περούκες και γούνες και γυρνούσε στα κοσμικά στέκια της Θεσσαλονίκης ή εμφανιζόταν με βραχιόλια και άφρο μαλλί στο Καυταντζόγλειο, ως θεατής των αγώνων του Ηρακλή.

Οι προχωρημένες εμφανίσεις του έφερναν σε αμηχανία τους περισσότερους Θεσσαλονικείς, που δεν ήξεραν αν έπρεπε να γελάσουν ή να υποκλιθούν σε αυτήν την αλλόκοτη περσόνα που προσπαθούσε σκληρά να δείχνει γκροτέσκα, αλλά κάθε της κίνηση πρόδιδε πνεύμα και φινέτσα. Λόγω του ιδιοφυούς χιούμορ του, της πληθωρικής προσωπικότητάς του και του χειμαρρώδους λόγου του ήταν περιζήτητος σε κάθε κοσμική παρέα της εποχής.

Το 1970 πρώτευσε στον διαγωνισμό μοντελίστ του περιοδικού «Γυναίκα», σχεδιάζοντας μια φούστα που περιλαμβάνεται στην έκθεση και δείχνει avant garde, 48 χρόνια από την κατασκευή της. Την ίδια χρονιά εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διαγωνισμό Eurofashion στο Άμστερνταμ, όπου και κατέκτησε την τρίτη θέση.

Σπούδασε στη Σχολή Βολουδάκη σχέδιο και αργότερα στο Παρίσι. Βραβεύτηκε ως τρίτος καλύτερος νέος στυλίστας στο διαγωνισμό που διοργάνωσε η Ένωση Γαλλικών Μπουτίκ και το Σαλόνι του Πρετ-Α-Πορτέ. Το 1974 πήγε στην Αμερική όπου εργάστηκε ένα χρόνο στο Παρίσι, επέστρεψε στο Παρίσι κι από το 1978 μονίμως στη Θεσσαλονίκη. Άνοιξε ατελιέ στην παραλιακή λεωφόρο, έκανε παρέα με τον Τζεφιρέλι, τον Τσαρούχη, την Μελίνα, τον Χατζιδάκι, τον Ιόλα.

Στο Παρίσι κατόρθωσε να ξεπεταχτεί, να διακριθεί, να ανοιχτεί στη διεθνή αγορά. Χαρακτηρίστηκε ως «ο διεθνής της ελληνικής μόδας». Ο ίδιος αμφισβητούσε την «περίφημη ελληνική μόδα», όπως έλεγε. «Φοβάμαι ότι η έως τώρα χρήση της “ελληνικότητας” ως ιδιόμορφου χαρακτηρισμού υποβαθμίζει την οποιαδήποτε δημιουργία ως φολκόρ», ήταν η ακριβής διατύπωσή του. Όσο για τη μόδα της Θεσσαλονίκης, δεν την είχε σε ιδιαίτερη υπόληψη. «Στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει υψηλή ραπτική παρά μόνο μέτριες μοδίστρες. Και οι παλιές που εργάζονταν στην υψηλή ραπτική δεν λάνσαραν ποτέ δικές τους δημιουργίες. Απλώς αντέγραφαν με λίγη καθυστέρηση την γαλλική υψηλή ραπτική, έντιμα όμως, χωρίς να λανσάρουν μόδα. Η υψηλή ραπτική, γενικά, είναι μια ξεπερασμένη ιστορία».

Κι ενώ είχε τα πάντα στα πόδια του, το 1982 αρρώστησε. Η φιλαρέσκειά του δεν του επέτρεπε να αφεθεί σε βλέμματα τρίτων. Οι γιατροί δεν ήξεραν από τι ακριβώς έπασχε, και γι αυτό ο ίδιος ζητούσε από τους φίλους του να μην τον πλησιάζουν πολύ κοντά. Το 1983 έφυγε στην Νέα Υόρκη και εισήχθη στο νοσοκομείο «Μεμόριαλ», όπου πέθανε στις 20 Ιουλίου 1983. Από τότε, η φινέτσα στη Θεσσαλονίκη άρχισε να λιγοστεύει.

INFO:

Θεσσαλονίκη, Βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ, Τσιμισκή 11, ως τις 30 Δεκεμβρίου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News