Ενα από τα πιο εμβληματικά βίντεο μόδας που δημιουργήθηκε ποτέ δεν προήλθε από τον κόσμο της μόδας, αλλά από τον κόσμο της μουσικής. Το βίντεο «Freedom! ‘90», με το τραγούδι του Τζορτζ Μάικλ το 1990, δείχνει τα πέντε κορυφαία μοντέλα της εποχής, Λίντα Εβαντζελίστα, Ναόμι Κάμπελ, Κρίστι Τέρλινγκτον, Σίντι Κρόφορντ και Τατιάνα Πάτιτζ  να (κάνουν ότι) τραγουδούν τους στίχους του Μάικλ.

Λιγότεροι όμως θυμούνται το γεγονός ότι στο βίντεο εμφανίζονταν και ανδρικά μοντέλα, ο Τζον Πίρσον και ο Μάριο Σορέντι (πλέον, γνωστός φωτογράφος μόδας), γράφει στην Telegraph η συντάκτρια μόδας Εμιλ Κρόνιν. Για να γιορτάσει την επερχόμενη 30ή επέτειο του βίντεο, ο Πίρσον πήρε συνέντευξη από τις συμπρωταγωνίστριές του σχετικά με τις αναμνήσεις τους από τα γυρίσματα του βίντεο, για το Mr Feelgood, τη νέα του ιστοσελίδα lifestyle και αυτοβελτίωσης. Και από όσα είπαν είναι ξεκάθαρο ότι ήταν εξίσου ενθουσιασμένες από τη συμμετοχή τους στο βίντεο, με οποιονδήποτε άσημο θαυμαστή του Μάικλ.

«Η αγαπημένη μου ανάμνηση είναι να κάθομαι σε ένα αεροπλάνο πηγαίνοντας για τα γυρίσματα, και να ακούω το τραγούδι ξανά και ξανά στο Walkman μου, προσπαθώντας να μάθω τους στίχους», είπε η Σίντι Κρόφορντ. «Αγάπησα αμέσως το τραγούδι και ήμουν ενθουσιασμένη που με συμπεριέλαβαν».

Το concept του σκηνοθέτη Ντέιβιντ Φίντσερ ήταν απλό, κομψό και αποτελεσματικό, παρόλα αυτά χρειαζόταν επεξηγήσεις: «Μία από τις αγαπημένες μου αναμνήσεις από τα γυρίσματα του βίντεο είναι ο Τζορτζ που μου εξηγούσε ότι έπρεπε να “συγχρονίσω τα χείλη” και να μην τραγουδάω», είπε η Λίντα Εβαντζελίστα. «Δεν καταλάβαινα ακριβώς τη διαφορά! Ήταν τόσο γλυκός!».

Το «Freedom!» ήταν απλά μια μικρή στάση στον συναρπαστικό κόσμο της μόδας, έναν κόσμο στον οποίο φωτογραφίσεις στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Παρίσι και τη Βραζιλία την ίδια εβδομάδα ήταν κάτι εντελώς συνηθισμένο: «Το προηγούμενο βράδυ είχαμε την επίδειξη του Thierry Mugler στο Παρίσι», θυμήθηκε η Κάμπελ, «και ήμουν η πρώτη που έπρεπε να κάνω γύρισμα. Η επίδειξη τελείωσε στις 3 πμ, οπότε δεν κοιμήθηκα καθόλου γιατί έπρεπε να πάρω το αεροπλάνο στις 6 το πρωί. Δεν υπήρχαν τότε Eurostars για το Λονδίνο και ήμουν εξαντλημένη».

Τα γυρίσματα έγιναν με την κάθε μία κοπέλα χωριστά, οπότε δεν ήξεραν τι μορφή θα έπαιρνε το βίντεο πριν δουν το τελικό προϊόν. «Θυμάμαι ότι σκεπτόμουν πώς όλες οι άλλες θα ήταν καλύτερες από μένα», λέει Κρόφορντ. «Δεν μου άρεσε που έπρεπε να είμαι μέσα σε μια μπανιέρα και μετά με μια πετσέτα στο κεφάλι μου! Αλλά δεν διαφωνούσες με τον Ντέιβιντ Φίντσερ, ούτε τότε. Όταν κοιτάζω πίσω, νομίζω ότι παρουσιαστήκαμε όλες με έναν τρόπο που μας αντανακλούσε τη κάθε μία χωριστά».

Το βίντεο προανήγγειλε τη γέννηση των supermodels, μια «ταμπέλα» που έπρεπε να συνηθίσουν: «Στην αρχή το βρήκα ανόητο, σαν να φορούσαμε κάπες και να αλλάζαμε μέσα σε τηλεφωνικούς θαλάμους (το οποίο έχω κάνει παρεμπιπτόντως), αλλά τώρα ο όρος χρησιμοποιείται τόσο συχνά που το έχω συνηθίσει», είπε η Κρόφορντ και πρόσθεσε: «Απλά σκέφτομαι τον εαυτό μου ως Ναόμι, ένα εργαζόμενο μοντέλο».

Η ιδέα για το βίντεο προήλθε από το εξώφυλλο του Πίτερ Λίντμπεργκ για τη βρετανική Vogue, τον Ιανουάριο του 1990. Στην εντυπωσιακή ασπρόμαυρη φωτογραφία του Λίντμπεργκ τα πέντε σούπερ μοντέλα εμφανίζονται με φρέσκο ​​πρόσωπο και μίνιμαλ στιλ: ήταν το τολμηρό ξεκίνημα μιας νέας δεκαετίας μετά τις υπερβολές της δεκαετίας του 1980.

«Ήταν μοντέλα πραγματικά ανεξάρτητα, χαρούμενα, αθλητικά, και -το πιο σημαντικό- δυνατά από μόνα τους. Σκέφτηκα ότι αυτό θα έπρεπε να είναι το μέλλον», είχε δηλώσει το 2016 στην Telegraph ο Λίντμπεργκ  για εκείνη την εικόνα που καθόρισε μια εποχή.

Με πρόθεση να μην εμφανιστεί στο δικό του βίντεο, ο Τζορτζ Μάικλ, αποφάσισε ότι τα πρόσωπα του τραγουδιού έπρεπε να είναι εκείνες οι πέντε γυναίκες. Όμως κανένας από όσους συμμετείχαν στη παραγωγή του βίντεο δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η φήμη αυτού του βίντεο θα ξεπερνούσε οτιδήποτε είχαν βιώσει στο παρελθόν.

«Νομίζω ότι το βίντεο μάς πιάνει σε κρίσιμες στιγμές στη ζωή και τη σταδιοδρομία μας, κάτι που καμιά από εμάς δεν μπορούσε να καταλάβει εκείνη τη στιγμή, εκτός ίσως από τον Τζορτζ», είπε η Τέρλινγκτον. «Ο Ντέιβιντ Φίντσερ είχε δουλέψει σε άλλα εμβληματικά βίντεο, αλλά αυτό ήταν μάλλον ένα από τα τελευταία πριν απογειωθεί πραγματικά η καριέρα του στον κινηματογράφο. Το τραγούδι είναι μια στιγμή κλασική. Κάθε φορά που παίζεται σε έναν χώρο στον οποίο βρίσκομαι, αισθάνομαι ότι όλα τα μάτια στρέφονται πάνω μου».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News