• Ο Ερωτας είναι κακό παιδί

Στον απόηχο της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου, αναρωτήθηκα αν υπάρχει στην Αθήνα κάτι σα ναός, ή έστω, σαν σημείο αναφοράς στον φτερωτό θεό Ερωτα. Ο,τι πιο όμορφο και συγκινητικό μπορούσα να βρω, ήταν το γλυπτό «Ερωτας Τοξοθραύστης» στο Ζάππειο. Φτερωτός και γυμνός, καθισμένος σε έναν βράχο, έχει λυγίσει το τόξο του φέρνοντας αντίσταση με το γόνατό του, προσπαθώντας να το σπάσει στα δύο. Στο παρελθόν, αυτό το υπέροχο, βραβευμένο και σε έκθεση στο Παρίσι γλυπτό, έχει πέσει θύμα βανδαλισμού, καθώς κάποιοι του είχαν σπάσει τα φτερά. Φιλοτεχνημένος από τον Γεώργιο Βρούτο στα τέλη του 19ου αιώνα, αυτός ο άτακτος, ανήλικος θεός, είναι σα να έχει κρυφτεί στον κήπο του Ζαππείου σε κάποιο ρεπό του, και απογοητευμένος και ο ίδιος με τον εαυτό του, προσπαθεί να ξεφορτωθεί το όπλο-παιχνίδι του. Σαν κακομαθημένο παιδί, που βαρέθηκε να παίζει τα ίδια και τα ίδια. Αν λοιπόν, ακόμη και ο ίδιος ο Ερωτας είναι αυτοκαταστροφικός, τι ελπίδες μπορούν να έχουν οι εραστές που είχε κάποτε λαβώσει; Ή μήπως, πετάχτηκε για μία γρήγορη βόλτα στην πόλη, είδε τους πάντες να ζευγαρώνουν μέσω Tinder και είπε «αυτό ήταν…δεν με χρειάζονται πια…»;

• «Βήμα Ρήτορος», το αρχαίο Facebook

Σε μία πρόσφατη βόλτα στην Αθήνα, προτού μας επισκεφθεί η «Χιόνη» και το τσουχτερό της κρύο, βρέθηκα στον λόφο της Πνύκας, μπροστά στο ξακουστό «Βήμα Ρήτορος». Εκεί ήταν ο χώρος των συνεδριάσεων της Εκκλησίας του Δήμου και το σημείο συνάντησης των πολιτών της αρχαίας Αθήνας, για να συζητήσουν και να αποφασίσουν για τα κοινά, να κάνουν έλεγχο τον αξιωματούχων για σκάνδαλα και να αποδώσουν ευθύνες. Βλέποντάς το, αυτό το σχεδόν ιερό σκαλοπάτι, με τα πρώτα λουλουδάκια της άνοιξης να ανθίζουν δίπλα του, και συνειδητοποιώντας πόσο σημαντικό ήταν κάποτε να πάρεις τον λόγο και να εκφράσεις μία άποψη, σκέφτηκα ότι το «Βήμα Ρήτορος» ήταν το αρχαίο Facebook. Μόνο που σήμερα, κανείς δεν χρειάζεται να ανέβει κανένα σκαλοπάτι, ούτε να προετοιμαστεί ψυχολογικά, ούτε να ζυγίσει ξανά και ξανά αυτά που πρόκειται να πει, ούτε καν να φτάσει λαχανιασμένος ως την Πνύκα. Οσο πιο πολύ βαριέσαι, τόσες πιο πολλές απόψεις και ενίοτε «αποψάρες» έχεις. Για το καθετί και με αυξανόμενο υφάκι και μένος. Η θέα από την Πνύκα είναι υπέροχη. Και από το «Βήμα Ρήτορος», επίσης. Φτάνει να έχεις όρεξη για περπάτημα. Και κάτι ουσιαστικό να πεις.

• Στο κάστρο το παλιό

Την πρώτη φορά που τον είδα, κατηφορίζοντας από την οδό Πατησίων στην οδό Θήρας, κοντά στην πλατεία Αμερικής, δεν πίστευα στα μάτια μου. Ηταν λες και ένας γιγάντιος πύργος σκακιέρας, είχε για κάποιον ανεξήγητο λόγο προσγειωθεί στη γκρίζα πόλη και σφηνωθεί ανάμεσα σε κάτι ψηλές και κακομούτσουνες πολυκατοικίες. Με το που τον έμαθα, περνούσα από μπροστά του σε τακτά χρονικά διαστήματα, λες και ήταν κάποιος μακρινός συγγενής, που ενώ συμπαθώ, δεν ξέρω τι να του πρωτοπώ. Την ημέρα χάζευα, όσο μου επέτρεπαν τα εξωτερικά κάγκελα και ο κάκτος σε ύψος δέντρου που καλύπτουν μεγάλο μέρος της ομορφιάς του, διάφορες λεπτομέρειες: το οικόσημο με το άλογο που στέκεται στα δύο πίσω πόδια, την αυλή με την εντυπωσιακή βλάστηση που φαινόταν στο βάθος, την αρχιτεκτονική με τις πολεμίστρες που παρέπεμπε σε απόρθητο φρούριο. Τη νύχτα, η εικόνα του θύμιζε θρίλερ, με κάποιον να σε κοιτάζει πίσω από το μισάνοιχτο παράθυρο του πάνω ορόφου.

Φαίνεται πως εκτός από εμένα, γοητεύτηκαν και άλλοι πολλοί από τον «Πύργο της Θήρας» ή το «Κάστρο της Πατησίων» όπως είναι οι επικρατέστερες διαδικτυακές ονομασίες του, και τα στοιχεία άρχισαν να πληθαίνουν, μαζί με κάποια ρεπορτάζ και αφιερώματα: ένα από τα σπάνια δείγματα εφαρμογής του νεογοτθισμού που ήρθε από την Αγγλία στα μέσα του 19ου αιώνα. Στην εποχή του αποτελούσε πρότυπο «βίλας εξοχής». Και φυσικά, είναι το τελευταίο πράγμα που περιμένει κανείς να δει σε μία τόσο παραμελημένη και ξεχασμένη από θεό, ανθρώπους και δημάρχους περιοχή, όπως η πλατεία Αμερικής.

Κτισμένος το 1914, ιδιοκτησία της αρχοντικής κεφαλονίτικης οικογένειας Τυπάλδου με ρίζες από τη Νάπολη της Ιταλίας, ακατοίκητος από το 1993 , χαρακτηρισμένος διατηρητέος το 2008, έχει υποστεί σημαντικές ζημιές από σεισμούς, καιρικά φαινόμενα , αλλά και ανθρώπινες εισβολές. Υστερα από το έντονο ενδιαφέρον γύρω από τον μυστηριώδη, απόκοσμο πύργο, άνοιξαν εκτάκτως οι πύλες του για μερικές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις στην αυλή του, όμως αυτό δεν είναι η λύση.

Το κάστρο το παλιό, στέκει ακόμη όρθιο. Θα μπορούσε να αναπαλαιωθεί και να αξιοποιηθεί, αναβιώνοντας τις παλιές του δόξες και αναβαθμίζοντας ολόκληρη την περιοχή. Δυστυχώς όμως, παραμένει ερμητικά κλειστό. Κάθε φορά που έρχεται κάποιος φίλος στην παραγκωνισμένη γειτονιά μου, τον πηγαίνω στη Θήρας 54, και του δείχνω τον πύργο σαν το καλύτερο αξιοθέατο. Συχνά πυκνά, πηγαίνω και μόνη μου, για να βεβαιωθώ ότι είναι ακόμη στη θέση του. Στριμωγμένος, παραμελημένος, αλλά υπερήφανος. Σαν παππούς που έχει άπειρα να πει, αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να τον ρωτήσει.

• Θα φανεί στο χειροκρότημα;

Βράδυ Δευτέρας στο Θέατρο «Τζένη Καρέζη» και στην παράσταση «Στέλλα Κοιμήσου». Η σκηνοθεσία είναι του Γιάννη Οικονομίδη, γνωστού για την μαεστρία με την οποία οδηγεί τις ερμηνείες των ηθοποιών του στα άκρα, όπως στην ταινία του, «Σπιρτόκουτο». Η πρώτη του θεατρική απόπειρα, ήταν τόσο επιτυχημένη που συνεχίζεται και εφέτος, με τους ήρωες να είναι διαρκώς στα κόκκινα, σαν κινούμενες ωρολογιακές βόμβες, που από στιγμή σε στιγμή θα εκραγεί ο ένας πάνω στον άλλον. Οταν βλέπεις κάτι τέτοιο στο σινεμά, η κατάσταση είναι πιο ελεγχόμενη. Οταν όμως το βλέπεις στο θέατρο, σε απόσταση αναπνοής από τις ακραίες συμπεριφορές και τις διαρκείς λογομαχίες, χρειάζονται γερά νεύρα. Οταν η παράσταση πρωτοανέβηκε, υπήρχε κόσμος που έβγαινε από την αίθουσα για να πάρει μία ανάσα, να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό του νιώθοντας παρών σε κάτι πολύ στενάχωρο αλλά και ενδιαφέρον.

Ολοι όμως, επέστρεφαν, ήθελαν να δουν πού θα οδηγήσει όλο αυτό. Το βράδυ της περασμένης Δευτέρας λοιπόν, η παράσταση τελείωσε, τα φώτα έσβησαν, και όταν άναψαν για την καθιερωμένη υπόκλιση των ηθοποιών, κανείς δεν χειροκρότησε. Οχι επειδή δεν του άρεσε αυτό που είχε μόλις δει, αλλά επειδή βρισκόταν σε τέτοια ένταση, ήταν τόση η εμπλοκή του, που φοβήθηκε ότι αν χειροκροτήσει, σχεδόν θα ενοχλήσει. Χρειάστηκε να δώσει το σινιάλο η πρωταγωνίστρια Ιωάννα Κολλιοπούλου, με μία χαριτωμένη κίνηση των χεριών της, σα να έγνεφε «αυτό ήταν, τελείωσε. Τώρα μπορείτε να χειροκροτήσετε». Κάπου εκεί, ακούστηκαν τα ένθερμα παλαμάκια. Και οι θεατές απέδειξαν πόσο καλά μπορούν να συντονιστούν μεταξύ τους, όταν βλέπουν κάτι που τους αφορά και απορροφά τόσο πολύ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News