Αν δεν υπήρχε ο Ντόναλντ Τραμπ, ίσως και να μην είχε κατεβεί στον στίβο της Πολιτικής. Τραγικές επιλογές, όπως η απόφαση του αμερικανού Προέδρου να αποσύρει επισήμως τις ΗΠΑ από τους κόλπους του υπ’ αριθμόν 1 Οργανισμού δημόσιας υγείας, του ΠΟΥ, και αλλόκοτες συμπεριφορές, όπως ο πόλεμος με τον διαπρεπή Αντονι Φάουτσι και οι συστάσεις για ενέσεις με απολυμαντικά, έπεισαν κατά πώς φαίνεται την κυρία Ναταλία Λινού να πάρει το όπλο της, την επιστημονική της γνώση, και να θέσει υποψηφιότητα για το αμερικανικό Κογκρέσο.

Κοινωνική επιδημιολόγος και εκτελεστική διευθύντρια του FXB Κέντρου για την Υγεία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, η κυρία Λινού κατέρχεται με το κόμμα των Δημοκρατικών, στην τέταρτη περιφέρεια της  πολιτείας της Μασαχουσέτης, με πλέον κρίσιμη την κούρσα των προκριματικών εκλογών την Τρίτη 1η Σεπτεμβρίου. Έχει τη στήριξη της Ομογένειας, πληθώρας επαγγελματιών από τον κόσμο της Υγείας, διαθέτει περισσότερους από 300 εθελοντές (το 90% των οποίων με διδακτορικά) και δυνατό πολιτικό μανιφέστο, με έγνοια για τους ευάλωτους και τις κοινότητες τους.

Ηχεί τουλάχιστον εύλογο: με βασικό επιστημονικό αντικείμενο τις ασθένειες και τον τρόπο διασποράς τους στους δρόμους της φτώχειας και των ανισοτήτων, η ισότητα ως προς την πρόσβαση στο σύστημα υγείας δεν μπορεί παρά να είναι «σημαία» της. Με έγνοια για τους μαύρους, τους ισπανόφωνους, τους μετανάστες, εκεί όπου η ιχνηλάτηση των κρουσμάτων θάβεται κάτω από κρυψώνες και φόβο για ανύπαρκτα χαρτιά, η προεκλογική της ατζέντα δε μπορεί παρά να είναι καυτή.

Πόσα φάουλ, με στρατηγική Τραμπ… Και δεν είναι μόνο τα ανθρώπινα δικαιώματα, κι οι ρατσιστικές επιθέσεις, είναι και το περιβάλλον, κι η απουσία συνεπούς πολιτικής που θα μπορούσε να απαντήσει στις προκλήσεις της κλιματικής αλλαγής, και τόσα άλλα. Ίσως, αν οι σοβαρές – με επιστημονικό υπόβαθρο –  φωνές στο Κογκρέσο γίνουν περισσότερες, αν ειδήμονες έξω από νοσοκομεία και ΜΕΘ καταφέρουν να πάρουν στα χέρια τους τη δημόσια υγεία, ίσως να είναι διαφορετική η έκβαση της ιστορίας του κορονοϊού από τη διαφαινόμενη, απογοητευτική, σημερινή, στις ΗΠΑ. Η Ναταλία Λινού είναι πεπεισμένη για αυτό.

Θυγατέρα δύο επιφανών (εντός και εκτός συνόρων) επιστημόνων, καθηγητών Ιατρικής αμφότερων, του Δημήτρη και της Αθηνάς Λινού (που τη  βλέπουμε και την ακούμε συχνά τελευταία, λόγω κορονοϊού), τρίτη στη σειρά από τα πέντε παιδιά της οικογένειας, η 38χρονη επιδημιολόγος είναι γεννημένη στο Κλίβελαντ του Οχάιο, αλλά μεγαλωμένη στην Ελλάδα. Είναι πρόδηλο ότι νοιώθει πατρίδα της και την Αμερική, την «πονάει» : «είναι απαράδεκτο το σκηνικό για μια χώρα με τέτοιο πλούτο σε γιατρούς και νοσηλευτές», έχει πει σε πρόσφατη συνέντευξή της στους Νew York Times. Αν μη τι άλλο, εκεί μεγαλώνει τα τρία της παιδιά, πιτσιρίκια ακόμη, εκεί – στο Μπρουκλάιν, προάστιο της Βοστώνης – ζει με τον Παλαιστίνιο από τον Λίβανο σύζυγό της, Πολ.

Σε καμία περίπτωση, πάντως, η επιστημονική της ταυτότητα δεν την καθιστά ανυποψίαστη πολιτικά. Η κυρία Λινού έχει θητεύσει επί δέκα συναπτά έτη στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, έχει συνεργαστεί με πλείστες όσες κυβερνήσεις, έχει σταθεί στο πλάι – ως σύμβουλος – πολιτικών ηγετών, όπως η πρώην Πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας Ελεν Κλαρκ. Στο βιογραφικό της φιγουράρουν τα προγράμματα στα οποία έχει πρωταγωνιστήσει στο πλαίσιο συνέργειας με την επίτροπο υγείας της Νέας Υόρκης. Απλώς αυτή τη φορά, βγαίνει η ίδια «μπροστά».

Το ενδιαφέρον είναι – λένε στο Protagon πρόσωπα που την έχουν συναντήσει στις επάλξεις του προεκλογικού αγώνα – ότι ο λόγος της είναι φρέσκος και ειλικρινής, στηρίζεται σε στοιχεία και πληροφορίες, δεν έχει τη συνήθη, ξύλινη, πολιτική χροιά των υποψηφίων. Είναι η μοναδική εξάλλου υποψήφια από τους συνολικά οκτώ, που δε θεωρείται μυημένη στην …εφαρμοσμένη Πολιτική. Η κυρία Λινού μετράει μόλις τρεις μήνες από την προσωπική της ανατροπή, την απόφαση που την έθεσε σε τροχιά εκλογών, μια εβδομάδα προτού εκπνεύσει η προθεσμία για την υποβολή των υποψηφιοτήτων – στην εβδομάδα αυτή μετράει και 1.000 υπογραφές, προϋπόθεση για να μπορέσει να εκκινήσει την κούρσα. Σε όλη αυτή την περιπέτεια, δυο τινά διαφαίνονται σημαντικά. Το ένα συνδέεται με την εσωτερική πραγματικότητα: η ίδια δηλώνει σε πρόσωπα του περιβάλλοντός της γοητευμένη από τη διαδικασία, ιδίως από την επαφή της τηλεφωνικώς, λόγω του ιού, μία ώρα την ημέρα, ανελλιπώς, το μεσημέρι, με κόσμο που ενδιαφέρεται για την ίδια και τις θέσεις της. Το άλλο σχετίζεται με την εξωτερική, πολιτική, αλήθεια: η Μασαχουσέτη έχει παράδοση στην ανάδειξη Δημοκρατικών – είναι η γενέτειρα των Κένεντι.

Αν τα πράγματα καταδειχθούν ευνοϊκά για κείνη, το αμερικανικό Κογκρέσο θα αποκτήσει άλλη μια επιστημονική φωνή, στις 14, λιγοστές, που υπάρχουν ήδη.

Τον καιρό της Covid – 19, βλέπετε, η Ιστορία τις μετράει, μια προς μια, και ονομαστικά, τις φωνές αυτές. Γιατί τους εμπιστεύεται την ελπίδα για σοβαρή διαχείριση, έξω από φάλτσα και κορώνες. Τη θεραπεία ενός προβλήματος βαθιά πολιτικού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News