Ένας φίλος μου, που πηγαίναμε μαζί στο ίδιο σχολείο, στην ίδια τάξη, και από τον ίδιο δρόμο κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι, έγινε όταν μεγαλώσαμε ένας εξαιρετικός γιατρός. Ήταν τόσο μεθοδικός στη διάγνωση και στον συσχετισμό διαφόρων συμπτωμάτων, ώστε του είχαν προτείνει από εταιρεία Πληροφορικής να περάσουν σε πρόγραμμα τον τρόπο που αντιμετώπιζε τις διάφορες περιπτώσεις. Είχε αρνηθεί και εργαζόταν σε μεγάλο ιδιωτικό ιατρικό συγκρότημα. Ήταν μερικά χρόνια πριν ξεκινήσουμε εδώ στο protagon, ήταν πολύ ειλικρινής, σχεδόν ωμός, και ήξερε πως ό,τι μου έλεγε (τότε) θα έμενε μεταξύ μας.

Μια φορά λοιπόν που κάποιος γνωστός πολιτικός μπήκε στο συγκεκριμένο κέντρο και… δεν βγήκε ξανά, μου είπε: «Πάει ο ανθρωπάκος, λάθος διάγνωση του έκαναν. Τον είδα πώς τον είχαν κάνει, λίγο πριν φύγει, και τον λυπήθηκα». Λίγο μετά παραιτήθηκε γιατί δεν άντεξε τα όσα γίνονταν εκεί μέσα. Στο ίδιο, κατά σύμπτωση, συγκρότημα μπήκε αργότερα για σκωληκοειδίτιδα η κόρη μιας σπιτονοικοκυράς που είχα, και εκείνη, λίγο πριν, κατά σύμπτωση, μου εκθείαζε το πρόγραμμα υγείας που είχε κάνει. Τους έδινε η ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία για μαξιλάρι ένα πολύ μεγάλο ποσό, που θα τους επέτρεπε να μπουν, να κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις, να ξαπλώσουν σε καλά κρεβάτια και σε ήσυχα δωμάτια, όλα αυτά δωρεάν. Έγινε λοιπόν η εγχείριση και όταν ήσυχοι ετοιμάστηκαν να φύγουν δεν τους άφηναν να περάσουν την πόρτα προς τα έξω! Ο λογαριασμός είχε ξεπεράσει, κατά τους ισχυρισμούς τους, για την απλή εκείνη εγχείριση, αρκετά το μαξιλάρι, σε τωρινά λεφτά θα ήταν κοντά στις 2.500 ευρώ, και έπρεπε να πληρώσουν επί τόπου για να αφήσουν το παιδί να φύγει!

Έχω εξαιρετικές αναμνήσεις από αυτό. Αν και νοσοκομείο. Βρίσκεται στο τέρμα της οδού Πατησίων, το έλεγαν παλιά «των παπάδων» και είναι τώρα κλειστό. Πριν δυο καλοκαίρια ακριβώς νοσηλεύθηκε συγγενικό μου πρόσωπο για σκωληκοειδίτιδα, που είχε παρουσιάσει και επιπλοκή. Πήγαμε απόγευμα, μέχρι το βράδυ είχε γίνει η εγχείριση, μας κράτησαν δέκα ημέρες μέσα για να είναι σίγουροι ότι όλα πήγαν καλά, το προσωπικό ήταν εξαιρετικά ευγενικό, η ατμόσφαιρα ήρεμη, δεν υπήρξε ούτε καν υπαινιγμός για φακελάκι και δεν τους ξεχνάμε τους ανθρώπους αυτούς. Περνώντας κατά σύμπτωση προχθές απ’ έξω, επειδή το έβλεπα εδώ και μήνες κλειστό, στάθηκα και ρώτησα το φύλακα τι γίνεται τώρα. «Μόνον ένα εξωτερικό ιατρείο λειτουργεί για οφθαλμολογικά περιστατικά» μου είπε.

Τι είναι χειρότερο άραγε; Μια διαφήμιση της γνωστής γιγαντο-εταιρείας με τα κινέζικα παιχνίδια και την Κατερίνα Στανίση ή πέντε λεπτά με τον Άδωνη Γεωργιάδη στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση; Διαλέγω το πρώτο! Διότι ο Άδωνης είναι μοναδικός να σου λέει πράγματα που αποδεικνύονται τελικά φριχτά παραμύθια. Τον θυμάμαι κάποια τέλη Απριλίου νομίζω, Υπουργό Υγείας, να μας λέει ότι τα νοσοκομεία θα κλείσουν για ένα μήνα το πολύ και θα ανοίξουν ξανά αγνώριστα (εντάξει σε αυτό δεν έπεσε έξω). Και δίπλα του οι γνωστοί άμυαλοι αβανταδόροι δημοσιογράφοι να επαναλαμβάνουν, κάτι σαν βουδιστικό μάντρα: «Ο Άδωνης, ο μόνος που δουλεύει» (δεν είχαν πέσει κι αυτοί έξω. Ως προς το δούλεμα). Έτσι το νοσοκομείο των Πατησίων μένει κλειστό και ανενεργό.

Όταν είχα γράψει για τρεις πολιτικούς που θα μας απασχολήσουν σίγουρα στο μέλλον, είτε θετικά είτε αρνητικά, κάποιος σχολιαστής μου επεσήμανε ότι είχα ξεχάσει τον κ. Βορίδη. Τον άνθρωπο που δήλωσε προχθές, όταν το ουρλιαχτό των ανθρώπων για τα νέα μέτρα είχε σκεπάσει την πόλη, «εγώ δεν είμαι γιατρός, δικηγόρος είμαι», προσπαθώντας να απενοχοποιήσει τον εαυτό του. Ο κ. Βορίδης είχε κινήσει την προσοχή μου και όταν ήταν ξανά υπουργός. Με κάτι φθηνά ρουσφετάκια που έκανε, μου είχε αφήσει την εντύπωση μιας θαμπής θητείας, χωρίς εξάρσεις. Τώρα, με τη δήλωσή του αυτή, ότι τελικά είναι άσχετος και ένας Υπουργός-Πιλάτος, παραδίδοντας όλους εμάς στους ιδιώτες, μου επιβεβαιώνει την εντύπωσή μου πως και αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας να γίνει, σαν πολιτικός πάλι λίγος θα είναι.

Και εμείς τι κάνουμε; Κατά τη γνώμη μου υποστηρίζουμε τα δημόσια νοσοκομεία και στα επείγοντα περιστατικά και στις εξετάσεις τύπου «Παπ», όσο οι χρόνοι αναμονής το επιτρέπουν. Δεν μασάμε από τις μεγάλες γυάλινες εισόδους των ιδιωτικών κλινικών και τα μάρμαρά τους. Υποστηρίζουμε αυτούς που συνέχισαν να μας γιατρεύουν και να μας νοσηλεύουν και όταν οι μισθοί τους έφθασαν στο υπόγειο και βέβαια θέλουμε να έχουν καλύτερες αποδοχές. Να μην πάψουμε να απαιτούμε λυσσασμένα, να σταματήσει η παράδοση στους ιδιώτες κάθε δημόσιου αγαθού. Πανεπιστήμια, νοσοκομεία, συντάξεις, δρόμοι. Διότι αυτοί που είναι στην κυβέρνηση τώρα ή είναι απ’ έξω αλλά τη στηρίζουν, όπως φαίνεται, δεν έχουν πρόβλημα να πατήσουν και στα πτώματά μας για να ψηλώσουν λίγο παραπάνω. Και όπως είπε ο Πρόεδρος του ΕΟΠΠΥ: «Δεν κάνουμε προληπτικές εξετάσεις μην τυχόν βρούμε τίποτα»!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News