Η αθανασία και η αιώνια νεότητα είναι τελικά μύθοι, σύμφωνα με νέα έρευνα, η οποία ίσως βάλει τέλος στην αιώνια συζήτηση αναφορικά με το αν μπορούμε να ζήσουμε για πάντα.

Μέσα από μία βιομηχανία που έχει στηθεί τα τελευταία χρόνια και δαπανά 110 δισεκατομμύρια δολάρια σε ετήσια βάση, ερευνητές και επιστήμονες χρησιμοποιούν τις δυνάμεις της γονιδιωματικής και της τεχνητής νοημοσύνης για να βρουν τρόπους είτε να προλάβουν, είτε να αντιστρέψουν το γήρας.

Μάλιστα, όπως γράφει ο Guardian, η εν λόγω βιομηχανία θα έχει κόστος κοντά στα 610 δισεκατομμύρια δολάρια μέχρι το 2025.

Ωστόσο, μία νέα, πρωτότυπη έρευνα, έρχεται να αποδείξει ότι πιθανότατα δεν μπορούμε ούτε καν να μεταβάλουμε τον ρυθμό της γήρανσης, κι αυτό επειδή υπάρχουν ανυπέρβλητοι βιολογικοί περιορισμοί για να γίνει κάτι τέτοιο.

Με άλλα λόγια, η αιώνια νεότητα και η αθανασία μάλλον θα παραμείνουν αυτό που ήταν πάντα, απλώς μύθοι. Και οι άνθρωποι πιθανότατα δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν ούτε αθάνατοι, ούτε μαθουσάλες.

Το προσδόκιμο ζωής

Το μέγιστο προσδόκιμο της ανθρώπινης ζωής έχει αυξηθεί από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα με μέσο ετήσιο ρυθμό περίπου τριών μηνών. Αυτή η διαπίστωση έχει οδηγήσει ορισμένους να αισιοδοξούν ότι διαφαίνεται για την ανθρωπότητα η προοπτική να νικήσει τα γηρατειά ή και το θάνατο, σε βάθος χρόνου.

Στο πλαίσιο της νέας μελέτης, ερευνητές από 14 χώρες, με επικεφαλής τη δρ Σούζαν Αλμπερτς από το Πανεπιστήμιο Ντιουκ της Βόρειας Καρολίνας, εξέτασαν τη λεγόμενη «υπόθεση του σταθερού ρυθμού γήρανσης», σύμφωνα με την οποία ένα είδος γηράσκει με ένα σχετικά αμετάβλητο ρυθμό.

Οι επιστήμονες συνέκριναν στοιχεία γεννήσεων και θανάτων από ανθρώπους και άλλα πρωτεύοντα, και ανακάλυψαν ότι υπάρχει ένα γενικό πρότυπο γήρανσης και θνητότητας, κοινό σε όλα τα είδη.

Η παιδική θνησιμότητα

«Τα ευρήματα μας καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι αντί να επιβραδύνεται ο θάνατος, τελικά πλέον περισσότεροι άνθρωποι ζουν πιο πολλά χρόνια, χάρη στη μείωση των θανάτων στις νεότερες ηλικίες», δήλωσε ο Χοσέ Μανουέλ Αμπούρτο από το Κέντρο Δημογραφικής Επιστήμης Leverhulme του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.

«Αυτό σημαίνει ότι ενδεχομένως υπάρχουν βιολογικοί παράγοντες και όχι περιβαλλοντικοί που τελικά ελέγχουν την μακροζωία. Παρόλα αυτά, είναι ξεκάθαρα ορατή σε όλα τα είδη η απότομη αύξηση των θανάτων, όσο τα χρόνια περνάνε και έρχεται η γήρανση».

Σύμφωνα με την ανάλυση της μελέτης που δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση Nature Communications, η συνεχιζόμενη επιστημονική διαμάχη για το πόσα χρόνια τελικά μπορούν να ζήσουν οι άνθρωποι με τη βοήθεια της επιστήμης και τεχνολογίας, έχει διχάσει την επιστημονική κοινότητα εδώ και δεκαετίες.

Η νέα μελέτη ανέλυσε στοιχεία θνητότητας σε μεγάλο εύρος ειδών, τόσο μεταξύ πληθυσμού του ίδιου είδους, όσο και συγκρίνοντάς τα μεταξύ τους.

Το βιολογικό μοντέλο

Η εικόνα που προκύπτει, είναι λίγο πολύ η ίδια για ανθρώπους και ζώα: ο κίνδυνος θανάτου είναι υψηλός στο πρώτο βρεφικό στάδιο της ζωής, και ακολούθως μειώνεται γρήγορα στα χρόνια της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας, ενώ παραμένει σταθερά σε χαμηλά επίπεδα στην αρχή της φάσης ενηλικίωσης και μετά συνεχώς αυξάνεται με την πρόοδο της ηλικίας.

«Τα ευρήματα μας επιβεβαιώνουν ότι στους ιστορικούς πληθυσμούς, το προσδόκιμο ζωής ήταν χαμηλό, επειδή οι άνθρωποι πέθαιναν νέοι. Ομως όσο συνεχίζονταν οι ιατρικές, κοινωνικές και περιβαλλοντικές βελτιώσεις, το προσδόκιμο ζωής αυξανόταν. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι ζουν πολύ περισσότερο σήμερα. Ομως η πορεία προς το θάνατο σε μεγάλη ηλικία δεν έχει αλλάξει. Η μελέτη μας δείχνει ότι η εξελικτική βιολογία καθορίζει τελικά τα πάντα και μέχρι στιγμής, οι ιατρικές εξελίξεις είναι ανίκανες να νικήσουν αυτούς τους βιολογικούς περιορισμούς», τόνισε ο Αμπούρτο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News