Οι απόψεις του Αντι Γουόρχολ για τα δεκαπέντε λεπτά διασημότητας που μπορεί να επιτύχει ο καθένας, είναι διάσημες. Η προφητική ατάκα «Στο μέλλον, ο καθένας θα είναι τα δεκαπέντε του λεπτά διασημότητας» που αποδίδεται στον πολυσχιδή καλλιτέχνη, επιβεβαιώνεται πλέον από τη φρενίτιδα με τους «διάσημους» και τους «influencers» των social media.

Οπως αναφέρει δημοσίευμα του Quartzy, σύμφωνα με νέα έρευνα του Columbia Business School, η διασημότητα τόσο του Γουόρχολ όπως και πολλών ακόμη σπουδαίων καλλιτεχνών, τελικά οφειλόταν και οφείλεται περισσότερο στη δική τους επιτυχημένη δικτύωση, παρά στο αναμφισβήτητο έμφυτο ταλέντο τους. Για παράδειγμα, σίγουρα ο Πικάσο ήταν ένας σπουδαίος ζωγράφος. Ομως, σίγουρα υπήρχαν και άλλοι αντίστοιχοι «Πικάσο», που ήταν άτυχοι σε ένα πράγμα: δεν διέθεταν ένα ακόμη ταλέντο, αυτό των έξυπνων κοινωνικών διασυνδέσεων, τόσο εντός, όσο και εκτός της χώρας τους.

Η συγκεκριμένη έρευνα έχει τίτλο «Η Τέχνη της Φήμης» (The Art of Fame) και χαρτογραφεί την κοινωνική δικτύωση καλλιτεχνών των αρχών του 20ού αιώνα, συμπεριλαμβανομένων των Πάμπλο Πικάσο, Πάουλ Κλέε και Βασίλι Καντίνσκι.

Τι λοιπόν οδήγησε αυτούς τους τρεις στη δόξα, αν όχι η απόλυτη δημιουργικότητά τους;

«Οι καλλιτέχνες που διέθεταν έναν ευρύ κύκλο φίλων, αλλά και επαγγελματικές επαφές από διαφορετικά πόστα, ήταν στατιστικά πιο πιθανό να γίνουν διάσημοι» υποστηρίζει η έρευνα.

Με άλλα λόγια, ακόμη και ο Πικάσο είχε ένα είδους… Facebook. Αλλιώς, ποιος ξέρει αν θα τα είχε καταφέρει να περάσει στην αιωνιότητα; Ποιος ξέρει πόσα αριστουργήματα βρίσκονταν και βρίσκονται σε συρτάρια, έργα καλλιτεχνών που απλώς, δεν είχαν τις κατάλληλες επαφές και τους πιο χρήσιμους «φίλους»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News