Στην πολιτική είθισται να μιλάμε για συνθήκες «γατοπαρδισμού» όταν οι πολιτικές αλλαγές που λαμβάνουν χώρα είναι απλώς για το θεαθήναι και σίγουρα όχι ουσιαστικές και σε βάθος.

Κάπως έτσι, ένας γάλλος ψυχαναλυτής καταλογίζει, λίγο έως πολύ, πολιτικό «γατοπαρδισμό» στον γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, καθώς, όπως σημειώνει, εκμεταλλεύτηκε το λαϊκό αίτημα για περισσότερη δημοκρατία στην ΕΕ προκειμένου να ανέλθει στον προεδρικό θώκο και υποσχόμενος αλλαγές που ποτέ του δεν υλοποίησε.

«Το λεγόμενο “μομέντουμ του Mακρόν” και η ανέλιξή του στην εξουσία είναι πράγματι ένα πολιτικό θαύμα» σημειώνει ο ψυχαναλυτής Ρολάν Γκορί, «όχι με τη θρησκευτική έννοια του όρου, αλλά με την έννοια της γερμανίδας φιλοσόφου Χάνα Αρεντ: επρόκειτο, βασικά, για ένα γεγονός “άπειρης απιθανότητας”, ένα γεγονός που κανείς δεν περίμενε. Ο Μακρόν ουσιαστικά “καβάλησε” το κύμα μιας γενικότερης λαϊκής επιθυμίας για περισσότερη δημοκρατία. Που είναι κρίμα, διότι βασικά ο Μακρόν αντιπροσωπεύει ό,τι ακριβώς ήθελε να ξεφορτωθεί η λεγόμενη dégagisme, η “εκκαθάριση αλά γαλλικά”: την τεχνοκρατία, τον άκρατο φιλελευθερισμό, τον ατομικισμό, τον ευρωπαϊσμό».

Ο Γκορί κάνει λόγο για μια «τεράστια παρανόηση που αποκαλύπτει το πόσο… γυμνός είναι ο βασιλιάς Μακρόν»: μιλάμε για μια συλλογική ψευδαίσθηση από ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της χώρας. Αρκούσε μια πανούργα πολιτική ρητορική για να τους κάνει να πιστέψουν πως με τον Μακρόν θα γίνει “μια νέα αρχή”, να τους προσκαλέσει στον καινούργιο κόσμο της ευρωπαϊκής τεχνοκρατίας, της κομματικής διχόνοιας, των πολιτικών λιτότητας των περασμένων κυβερνήσεων και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών», επισημαίνει ο ψυχαναλυτής.

Ο Μακρόν ουσιαστικά υπήρξε το άμεσο παράγωγο και προϊόν των νέων οικονομικών πρακτικών και του φιλελευθερισμού που γεννήθηκε στις ΗΠΑ, σημειώνει με νόημα.

Τι συνέβη λοιπόν μετά από την εκλογή του Μακρόν στο ύπατο αξίωμα, σύμφωνα με τον Γκορί;

«Με επιδέξιο τρόπο, ο Μακρόν διαμόρφωσε μια δομή εξουσίας πάνω στο εξής τρίποδο: έναν αρχηγό, σαν τον έλληνα θεό Δία, o οποίος υποστηρίζεται σθεναρά από τα θεσμικά όργανα της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας. Κατόπιν, μια “αυλή” πραιτοριανών που αποτελείται από φιλόδοξους -αλλά παντελώς αγνώστους- νέους, που του χρωστάνε τα πάντα και που μοιράζονται μαζί του το όραμά του για μια κυβέρνηση που υποτάσσεται στις διεθνείς χρηματαγορές. Και τέλος, ένα ψηφιακό σύστημα διαχείρισης και ερμηνείας του πληθυσμού και της συμπεριφοράς του. Κάπως έτσι όμως, μια δημοκρατία εξαρτάται μόνο από αριθμούς και αλγορίθμους» τονίζει.

«Με τον τρόπο αυτό, το κίνημα του Μακρόν, το En Marche!, έχει περισσότερες ομοιότητες με το Κίνημα των Πέντε Αστέρων που ίδρυσε ο Ιταλός Μπέπε Γκρίλο, ένας χαρισματικός ηγέτης που βασίζεται στη δύναμη του Διαδικτύου για να παρακάμψει τους ενδιάμεσους θεσμούς» καταλήγει με νόημα ο Γάλλος ψυχαναλυτής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News