Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών ξεκίνησε στις 13 Μαΐου με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο να αποκαλεί  τον Ντόναλντ Τραμπ «Φιλισταίο πρόεδρο των ΗΠΑ», ηλεκτρίζοντας τον ευρωπαϊκό Τύπο, καθώς ο ηθοποιός μιλώντας στην τελετή έναρξης επέκρινε την κατάληψη του Κέντρου Κένεντι από τον Τραμπ και τον προτεινόμενο δασμό του στις ξένες παραγωγές. Και ολοκληρώθηκε το Σάββατο 24 του μηνός με τον Χρυσό Φοίνικα να πηγαίνει στον ιρανό αντιφρονούντα σκηνοθέτη Τζαφάρ Παναχί για το πολιτικό θρίλερ του «Ενα απλό ατύχημα». Επαινώντας την επιλογή, η πρόεδρος της κριτικής επιτροπής των Καννών, Ζιλιέτ Μπινός, δήλωσε ότι η ταινία «πηγάζει από ένα αίσθημα αντίστασης, επιβίωσης, το οποίο είναι απολύτως απαραίτητο σήμερα».

Στο μεταξύ, η πολιτική μίλησε πιο δυνατά στην οθόνη παρά στις συνεντεύξεις Τύπου, σημειώνει στην εφημερίδα The Washington Post η Τζάντα Γιουάν, προσθέτοντας επίσης, ότι δεν ήταν η χρονιά των ΗΠΑ. Τα δύο τελευταία χρόνια, οι Κάννες έχουν αναδειχθεί στο κορυφαίο φεστιβάλ κινηματογράφου στον κόσμο, θέτοντας το σκηνικό για τολμηρές διεθνείς ταινίες που θα μπορούσαν να βραβευτούν τόσο σε βραβεία τέχνης όσο και στα Οσκαρ. Οι ταινίες «The Substance», «Anatomy of a Fall», «The Zone of Interest» και «Anora», για παράδειγμα, ίσως έθεσαν πολύ ψηλά τον πήχη για τις φετινές αμερικανικές ταινίες, αφού κέρδισαν τον Χρυσό Φοίνικα και στη συνέχεια πέντε Οσκαρ, μεταξύ των οποίων και το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Οπότε κάποια πτώση ήταν αναμενόμενη για το 2025.

Μεταξύ των Αμερικανών, ο Τομ Κρουζ απογοήτευσε κάπως το κοινό του καθώς εφθασε στην πρεμιέρα του (υποτιθέμενου) τελικού «Mission: Impossible», απλά με αυτοκίνητο αντί για ελικόπτερο ή αλεξίπτωτο. Πολυαναμενόμενες ταινίες, δε, μεγάλων δημιουργών όπως οι Γουές Αντερσον, Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ και Σπάικ Λι εξαφανίστηκαν αμέσως μετά τηνν πρεμιέρα τους, ενώ το πάθος για το τολμηρό και πολιτικά φορτισμένο ευρωπαϊκό και μεσανατολικό μενού γινόταν όλο και πιο έντονο μέρα με τη μέρα, σημειώνει η Γιουάν στην Washington Post.

Τι ξεχώρισε; Μπορούμε ήδη να μιλήσουμε για τα επόμενα Οσκαρ; (Ναι!) Και πώς ήταν τα πάρτι; Ακολουθούν μερικά σχόλια της αμερικανίδας κριτικού για το φετινό φεστιβάλ των Καννών για το οποίο πολλοί συμφώνησαν ότι ήταν μια «περίεργη χρονιά».

Τα πρώτα στοιχήματα της χρονιάς για τα Οσκαρ

Το «Die, My Love» της Λιν Ράμσεϊ, μια πανκ-ροκ απεικόνιση της επιλόχειας κατάθλιψης με ένα φλεγόμενο ρετρό soundtrack και μια μεταφορά δασικής πυρκαγιάς, δίχασε πραγματικά τους κριτικούς. Αυτό για το οποίο κανείς δεν διαφωνεί, ωστόσο, είναι η εμπρηστική, πολύ αστεία ερμηνεία της Τζένιφερ Λόρενς στον ρόλο της Γκρέις, μιας νέας μητέρας, που είναι απομονωμένη στην αγροτική Αμερική και βιώνει ένα είδος απελευθέρωσης μέσα στην τρέλα της. Οι πιθανότητες της Λόρενς για Οσκαρ ενισχύονται από την τεράστια επιθυμία να τη δούμε και πάλι στη σκηνή των βραβείων, γράφει η Γιουάν στην Washington Post.

Το ίδιο ισχύει και για την Τζουν Σκουίμπ, η οποία στα 95 της, βιώνει μια μεγάλη αναζωπύρωση της καριέρας της. Η ερμηνεία της στην ταινία «Eleanor the Great» της Σκάρλετ Γιόχανσον στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, έκανε μεγάλο μέρος του κοινού να δακρύσει. Η Σκουίμπ υποδύεται μια αναιδή συνταξιούχο από τη Φλόριντα, η οποία, μέσα στη θλίψη της, αφηγείται την ιστορία του Ολοκαυτώματος της εκλιπούσας καλύτερης φίλης της σαν να είναι δική της, και συνεχίζει να λέει ψέματα, θέτοντας σε κίνδυνο μια υπέροχη νέα φιλία με μια φοιτήτρια σχολής δημοσιογραφίας.

Το επόμενο «εγκεφαλικό» σύμβολο του σεξ

Πριν από δύο χρόνια, οι Κάννες μάς γνώρισαν τον Σουάν Αρλό, τον «καυτό» δικηγόρο στην «Ανατομία μιας Πτώσης», γνωστό και ως άντρα με φεμινιστικές αξίες, και ωραία γκρίζα μαλλιά. Φέτος, ωστόσο, το στέμμα πηγαίνει στον 48χρονο βραζιλιάνο Βάγκνερ Μόουρα, πρωταγωνιστή της ταινίας «Ο Μυστικός Πράκτορας» του συμπατριώτη του Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιου, που κέρδισε στις Κάννες το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας.

https://www.youtube.com/watch?v=qjj_CXwMkVA

Σε αυτό το συναρπαστικό αστυνομικό θρίλερ για τις ζωές των πολιτικών εξόριστων, που διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια της εβδομάδας του Καρναβαλιού, ο Μόουρα υποδύεται έναν ευγενικό ακαδημαϊκό που καταδιώκεται για αδιευκρίνιστους λόγους από τη στρατιωτική χούντα της χώρας του, το 1977. Να σημειωθεί ότι ο Βάγκνερ Μόουρα είναι ήδη διάσημος στη Βραζιλία ενώ κέρδισε και την προσοχή του κοινού διεθνώς ως Πάμπλο Εσκομπάρ στη σειρά «Narcos» του Netflix και ως δημοσιογράφος στο «Civil War» του 2024.

Μια αναμέτρηση για πρωτοεμφανιζόμενους σκηνοθέτες

Ο φετινός, έγκριτος διαγωνισμός «Un Certain Regard» για σκηνοθέτες που εμφανίζονται για πρώτη φορά -και για δεύτερη φορά- είχε τρία ονόματα ηθοποιών, Κρίστεν Στιούαρτ, Σκάρλετ Γιόχανσον και  Χάρις Ντίκινσον, που ξεχώρισαν με το σκηνοθετικό τους ντεμπούτο.

Η Στιούαρτ ήταν η πρώτη που εμφανίστηκε, επιδεικνύοντας ποιητική οπτική ένταση και μια προσέγγιση κατακερματισμένης αφήγησης -η οποία αποσκοπεί στη μίμηση αναλαμπών μνήμης- με την ταινία της «Το Χρονολόγιο του Νερού» και έλαβε πολύ καλές κριτικές. Αντίθετα οι απόψεις των κριτικών ήταν ανάμεικτες για την προσπάθεια της Γιόχανσον, «Ελεονώρα η Μεγάλη», αλλά επαινέθηκε η πρωταγωνίστριά της Τζουν Σκουίμπ.

Η μεγαλύτερη έκπληξη, ωστόσο, ήταν ο 28χρονος Ντίκινσον. Ο διαρκώς ανερχόμενος βρετανός ηθοποιός («Ο Φράνκι στην παραλία», 2017, «Το τρίγωνο της θλίψης», «Εκεί που τραγουδούν οι καραβίδες», «Κοίτα τους πώς τρέχουν» και «Don’t look at the demon», 2022, «Blitz» και «Babygirl», 2024, και σύντομα στον ρόλο του Τζον Λένον στην επερχόμενη βιογραφική ταινία του Σαμ Μέντες για τους Beatles)  τυχαίνει να είναι επίσης πολύ καλός στη σκηνοθεσία. Η ταινία του «Urchin», είναι το πορτρέτο ενός ηρωινομανή, του Νέιθαν (Φρανκ Ντιλέιν), το οποίο οι κριτικοί των Καννών χαρακτήρισαν «τρομερά εντυπωσιακό», «εκλεπτυσμένο και κοσμικό» και «μια διαπεραστική παρατήρηση της σύγχρονης ζωής στο περιθώριο». Ο Ντιλέιν κέρδισε το βραβείο καλύτερου ηθοποιού στο «Un Certain Regard» και η ταινία του Ντίκινσον θα μπορούσε να είναι ένα από τα φαβορί της σεζόν των βραβείων.

Οι σκηνοθέτες μεγαλώνουν αλλά οι ταινίες τους παραμένουν στην ίδια ηλικία

Οι αμερικανοί δημοσιογράφοι είχαν μερικά προφανή must-sees: Δεν συμβαίνει συχνά οι νέες ταινίες των Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, Γουές Αντερσον και Σπάικ Λι να κάνουν πρεμιέρα σχεδόν ταυτόχρονα, γράφει στην Washington Post η Τζάντα Γιουάν.

Η ταινία «Highest 2 Lowest» του Λι ήταν ίσως η πιο διασκεδαστική πρεμιέρα του φεστιβάλ, ειδικά επειδή ο Ντένζελ Ουάσινγκτον -την ημέρα που είχε ρεπό από την παράσταση «Οθέλλος» στο Μπρόντγουεϊ- έμεινε έκπληκτος με έναν τιμητικό Χρυσό Φοίνικα. Αλλά οι κριτικοί είχαν ανάμεικτα συναισθήματα για την ταινία, που είναι μια επανερμηνεία του «High and Low» (1963) του Ακίρα Κουροσάβα.

Η στιλιζαρισμένη μαύρη κωμωδία «The Phoenician Scheme» του Αντερσον ακολουθεί τον Μπενίσιο Ντελ Τόρο ως Ζα-ζα Κόρντα, έναν εκκεντρικό δισεκατομμυριούχο έμπορο όπλων που επιβιώνει καθημερινά από δολοφονικές απόπειρες και προσπαθεί να επανασυνδεθεί με την κόρη του. Οι κριτικές ήταν ανάμεικτες επίσης, αλλά πρόκειται για κλασικό Γουές Αντερσον και το κοινό πήρε αυτό που περίμενε.

Η «Nouvelle Vague» του Λινκλέιτερ, μια ασπρόμαυρη, γαλλόφωνη κωμωδία εποχής για τον 29χρονο αντισυμβατικό Ζαν-Λικ Γκοντάρ που γυρίζει την πρώτη του ταινία -το «Με κομμένη την ανάσα» (1960), φυσικά- τα πήγε καλύτερα, αλλά ήταν ακριβώς το είδος (του γαλλικού κινηματογράφου!) που θα άρεσε στους τακτικούς σινεφίλ των Καννών. Το Netflix, ωστόσο,  αγόρασε την ταινία και είναι πιθανό να την κάνει  το μεγάλο του έργο για τα βραβεία και ωδή σε μια χρυσή εποχή του κινηματογράφου, που πιθανότατα θα παιχτεί στους κινηματογράφους μόνο για δύο εβδομάδες.

Ενας νικητής με μια ιστορία που θυμίζει θρίλερ

Ο Παναχί, νικητής του Χρυσού Φοίνικα με την ταινία «Ενα απλό ατύχημα», δεν είχε πάει στις Κάννες από το 2003, επειδή η ιρανική κυβέρνηση του είχε απαγορεύσει για 20 χρόνια τόσο τα ταξίδια όσο και τη δημιουργία ταινιών. Παρόλο που του επέτρεψαν πλέον να επιστρέψει στον κινηματογράφο, ο Παναχί γύρισε αυτό το φιλμ κρυφά για να αποφύγει την έγκριση του σεναρίου από την κυβέρνηση και την απαίτηση οι γυναίκες στην ταινία να φοράνε συνεχώς χιτζάμπ. Δεν είναι περίεργο: Η ταινία είναι μια συχνά αστεία, συχνά οδυνηρή ιστορία για πρώην πολιτικούς κρατούμενους, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με έναν άνδρα που πιστεύουν ότι ήταν ο βασανιστής τους.

Ο Παναχί επέστρεψε στο Ιράν τη Δευτέρα και τον υποδέχτηκαν σαν ήρωα αλλά αυτό δεν αποτελεί εγγύηση ότι οι αξιωματούχοι δεν θα τον φυλακίσουν ξανά, παρά τους επαίνους τους, σημειώνει η Γιούαν στην Washington Post. Προς το παρόν, πάντως η ιστορία της ταινίας του είναι ανησυχητική.

Μια τεράστια επιτυχία

Πάρτε το «Mad Max», προσθέστε δύο γλυκά σκυλιά, έναν επικείμενο Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο και παλλόμενη EDM μουσική, και ίσως πλησιάσετε το αποκαλυπτικό «Sirât» του γαλλοϊσπανού Ολιβερ Λάσε. Ηταν η μεγαλύτερη must-see  βιωματική ταινία που προβλήθηκε φέτος στις Κάννες, για μια «οικογένεια» περιπλανώμενων που αναζητούν ένα παράνομο ρέιβ πάρτι στην έρημο του Μαρόκου.

Η πλατφόρμα Mubi αγόρασε την ταινία, η οποία ισοβάθμησε με την γερμανική «Sound of Falling» για το τρίτο βραβείο της κριτικής επιτροπής, και αν η διαφήμιση από στόμα σε στόμα είναι τόσο ισχυρή στον πραγματικό κόσμο όσο ήταν και στις Κάννες, θα μπορούσε να είναι το είδος της τεράστιας επιτυχίας που παίζεται σε κινηματογράφους τέχνης για μήνες. (Επίσης, δεν βλάπτει το γεγονός ότι ο Λάσε μοιάζει με ροκ σταρ…)

Και τέλος, τα πάρτι

Η περιπλάνηση στις Κάννες έμοιαζε με εναλλακτικό σύμπαν όπου οι παγκόσμιοι ηγέτες δεν σκέφτονταν καν το ενδεχόμενο οικονομικής καταστροφής. Και το 31ο ετήσιο γκαλά «Amfar» για την ενίσχυση της έρευνας για το AIDS, που πραγματοποιήθηκε στο μοναδικό «Hotel du Cap-Eden-Roc» στην ακτή της Αντίμπ -με τα σούπερ γιοτ των δισεκατομμυριούχων ελλιμενισμένα μπροστά του- απέδειξε ότι ήταν ο βασιλιάς της υπερβολής. Οι καλεσμένοι έφτασαν στο ξενοδοχείο από ένα μονοπάτι γεμάτο ακακίες και φωτισμένες βιτρίνες με κοσμήματα Chopard στολισμένα με  διαμάντια και σμαράγδια. («Πάντα μετανιώνεις για ό,τι δεν αγόρασες!» είπε κάποια στιγμή ο ελβετός δημοπράτης Σιμόν ντε Πουρί παρακινώντας κάποιον από το πλήθος να πληρώσει 400.000 ευρώ για ένα ζευγάρι σκουλαρίκια).

«Οπως μπορείτε να δείτε, υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι που η οικονομία δεν τους επηρεάζει πραγματικά», δήλωσε στη Washington Pst η Χάιντι Κλουμ, η οποία υποστηρίζει το «Amfar» εδώ και 25 χρόνια. Η Κλουμ παρατήρησε επίσης εύστοχα ότι το γκαλά έχει ήδη μεταβεί σε μια οικονομία ανταλλαγής. Η σαμπάνια του οινοποιείου Telmont; Δωρεά. Ο πίνακας της Μέριλιν Μονρόε του Εϊντριεν Μπρόντι, ο οποίος έπιασε 375.000 ευρώ; Δώρο του βραβευμένου με Οσκαρ ηθοποιού. Ολοι οι διάσημοι στο πάρτι, επεσήμανε η Κλουμ, ήταν εκεί «δωρεάν», εκτός βέβαια από τα έξοδα για το ιδιωτικό τζετ ή το αεροπορικό εισιτήριο πρώτης θέσης, συν το ξενοδοχείο, που έκαναν για να βρεθούν στις Κάννες.

Ωστόσο τα υπερβολικά μεγάλα ποσά που δόθηκαν στο «Amfar» είχαν πράγματι μια αίσθηση σκοπού. Οι ομιλητές αναφέρθηκαν στις μειώσεις των δαπανών για την υγειονομική περίθαλψη που έκανε ο Τραμπ, και ιδιαίτερα στη διάλυση της USAID, η οποία επηρεάζει άμεσα τη διανομή αντιιικών φαρμάκων σε όλο τον κόσμο, χωρίς ωστόσο, να εμβαθύνουν πολύ στην πολιτική.

Η πρεμιέρα της ταινίας «Highest 2 Lowest» του Σπάικ Λι γιορτάστηκε με ωμή ειρωνεία. Για την ακρίβεια στο πάρτι που έγινε για μια ταινία για την ταξική συνείδηση σε ένα παραλιακό κλαμπ, ο χώρος για τους VIP ήταν απροσπέλαστος. Οι καλεσμένοι –ανάλογα με την ιδιότητά τους- κατευθύνονταν προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά. Η αριστερή πλευρά ήταν γεμάτη με διασημότητες μεταξύ των οποίων οι Σπάικ Λι, A$AP Rocky και Εντουαρντ Νόρτον ενώ στην σχεδόν άδεια δεξιά πλευρά υπήρχαν δημοσιογράφοι, διαφημιστές και μια κυρία που ούρλιαζε στο κινητό της στα γαλλικά και κάποια στιγμή ακούμπησε σε ένα τραπέζι ρίχνοντας κάτω πολλές πιατέλες με ορεκτικά.

Το ίδιο ίσχυε και για το πάρτι που διοργανώθηκε σε μια βίλα για το «Urchin» του Χάρις Ντίκινσον, μια ταινία για έναν άντρα που προσπαθεί να ξεφύγει από τον πάτο της κοινωνίας. Μια VIP περιοχή είχε στηθεί ακριβώς στη μέση της αίθουσας, όπου οι πληβείοι μπορούσαν να παρακολουθούν από μακριά πώς διασκέδαζαν μεταξύ άλλων οι Πέδρο Πασκάλ, Πέδρο Μεσκάλ, Τζέρεμι Ο. Χάρις και Charli XCX, μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

Πολύ πιο διασκεδαστικά, ωστόσο, ήταν τα πιο πάρτι για το «Eddington» (όπου ο Οστιν Μπάτλερ και ο Ρόμπερτ Πάτινσον κουβέντιαζαν σε μια γωνιά όλη νύχτα) και το «Splitsville» στο beach club «Lucia», όπου η Ντακότα Τζόνσον τράβηξε την προσοχή καθώς το προσωπικό άνοιγε σαμπάνιες και ο Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ έκανε μια αστεία εμφάνιση με γυαλιστερό μπλε παντελόνι. Οι καλεσμένοι πετούσαν χαρτοπετσέτες στον αέρα καθώς ο DJ έπαιζε την μία επιτυχία μετά την άλλη, ενώ ακόμη και το προσωπικό του μπαρ χόρευε στο πάρτι που κράτησε ώρες.

Επειτα, ακολούθησε το πάρτι για το οποίο ήταν πολύ δύσκολο να βρει κανείς εισιτήριο: το δείπνο για τα βραβεία «Women in Motion» της Kering, που διοργανώθηκε από το φεστιβάλ σε ένα κάστρο ψηλά πάνω από τις Κάννες. Την ατμόσφαιρα έφτιαξε καλύτερα από όλους η Σάλμα Χάγιεκ, η οποία ήταν συνεχώς έξω καπνίζοντας και κουβεντιάζοντας με όποιον την πλησίαζε.

Το διάγραμμα των καθισμάτων είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε να βρεθούν μη διάσημοι πλάι σε διάσημους, οπότε η φετινή νικήτρια του βραβείου ανερχόμενου ταλέντου, η βραζιλιάνα σκηνοθέτρια Μαριάνα Μπρέναντ, κάθισε δίπλα στην τιμώμενη ηθοποιό της βραδιάς Νικόλ Κίντμαν. Μάλιστα, στην ομιλία του, ο πρόεδρος του φεστιβάλ Καννών, Τιερί Φρεμό, υπενθύμισε στους παρευρισκόμενους ότι και η Κίντμαν ήταν κάποτε ανερχόμενη σταρ. Την αποκάλεσε «μία από αυτές τις ξυπόλυτες βασίλισσες των Καννών», επειδή το 2001, μετά την πρεμιέρα του «Moulin Rouge», είχε βγάλει τα παπούτσια της για να κατέβει τα σκαλιά στο κόκκινο χαλί. Είπε επίσης: «Οι Αυστραλοί ξέρουν πώς να διασκεδάζουν!», και τότε η Κίντμαν,  κατακόκκινη, φώναξε: «Αρκετά!»

Αυτά, προς το παρόν. Ραντεβού του χρόνου στην Κρουαζέτ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News