Σε τακτά χρονικά διαστήματα ο Economist φροντίζει να δημοσιεύσει τα αποτελέσματα της έρευνας για τον δείκτη McWages (σ.σ.: στο παρελθόν ονομάζονταν Big Mac Index). Πρόκειται για έναν δείκτη ο οποίος ουσιαστικά «μετράει» τον μισθό των εργαζομένων σε αρκετές χώρες του κόσμου, βάσει των πόσων κλασικών burgers Big Macs μπορούν να αγοράσουν.

Στην πραγματικότητα, ο εν λόγω δείκτης καταγράφει τις διαφορές και τις ανισότητες που υπάρχουν σε επίπεδο αποδοχών και αγοραστικής δύναμης ανά την υφήλιο. Οπως σημειώνει η βρετανική οικονομική επιθεώρηση στο τελευταίο άρθρο της για τον εν λόγω δείκτη, ένας τυπικός αμερικανός εργαζόμενος μπορεί σε ετήσια βάση να αγοράσει εξαπλάσιο αριθμό Big Macs σε σύγκριση με έναν μεξικανό εργαζόμενο.

Διευκρινίζεται ότι ο Economist συλλέγει το μέσο προ φόρων εισόδημα των εργαζομένων, κατόπιν το προσαρμόζει σε καθεστώς μερικής απασχόλησης και τέλος τ0 διαιρεί με το κόστος ενός Big Mac, στην τιμή που ισχύει για κάθε χώρα.

Επίσης, υπολογίζει πόσα Big Macs αντιστοιχούν σε κάθε ώρα εργασίας, ώστε να ληφθούν υπόψη οι διαφορές στον χρόνο που δουλεύουν οι άνθρωποι. Ο μέσος Μεξικανός, για παράδειγμα, εργάζεται 65% περισσότερες ώρες τον χρόνο από τον μέσο Γερμανό.

Με βάση τον ετήσιο μισθό, οι Αμερικανοί βγάζουν τα περισσότερα burgers, βάσει των αποδοχών τους. Ενας Αμερικανός που λαμβάνει τον τυπικό μισθό μπορεί να αγοράσει 13.601 Big Macs τον χρόνο, δηλαδή 1.775 περισσότερα χάμπουργκερ (ή 10 εκατομμύρια περισσότερες θερμίδες) από την Ελβετία, που βρίσκεται στη δεύτερη θέση. Ωστόσο οι Αμερικανοί δουλεύουν και περισσότερες ώρες από τους Ευρωπαίους.

Με βάση το ωρομίσθιο, η Δανία ηγείται του δείκτη McWages, με 8,5 Big Macs ανά ώρα εργασίας, έναντι 7,7 της Ελβετίας και 7,6 των ΗΠΑ. Αυτή η κατάταξη ταιριάζει με πιο συμβατικούς δείκτες ευημερίας, όπως ο δείκτης του Economist για τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, που χρησιμοποιεί το ΑΕΠ και την ισοτιμία αγοραστικής δύναμης.

Σε ορισμένες χώρες το κόστος ενός Big Mac αυξάνεται ταχύτερα από τους μισθούς, ρίχνοντάς τες χαμηλότερα στην κατάταξη. Στη Γερμανία, για παράδειγμα, η τιμή ενός χάμπουργκερ αυξήθηκε κατά 13% σε σύγκριση με την περυσινή κατάταξη, φτάνοντας τα 6,05 ευρώ, ενώ οι μισθοί αυξήθηκαν μόνο κατά 4%. Αυτό άφησε τη Γερμανία πέντε θέσεις χαμηλότερα στον φετινό δείκτη. Η Βρετανία και η Ιρλανδία επίσης αντιμετωπίζουν «πληθωρισμό του burger» και υποχώρησαν κατά τρεις και τέσσερις θέσεις αντίστοιχα.

Ο δείκτης McWages, όπως και ο δείκτης Big Mac πριν από αυτόν, είναι απλώς ένα πρόχειρο εργαλείο. Δεν λαμβάνει υπόψη τους φόρους στο εισόδημα και στην κατανάλωση, οι οποίοι διαφέρουν σημαντικά στον ΟΟΣΑ. Αν και το Big Mac είναι το ίδιο παντού, ο τρόπος που αμείβονται οι εργαζόμενοι, μέσω διαφορετικών συστημάτων υγειονομικής ασφάλισης και συνταξιοδοτικών εισφορών, για παράδειγμα, μπορεί να διαφέρει. Και οι μεταβολές στις τιμές του Big Mac συνδέονται μόνο χαλαρά με τους γενικούς δείκτες πληθωρισμού.

Οι μέσοι όροι μπορούν επίσης να κρύψουν μεγάλες ανισότητες μέσα σε μια χώρα, όπως το μισθολογικό χάσμα μεταξύ φύλων, που παραμένει πεισματικά ανθεκτικό στον ΟΟΣΑ. Για να εξεταστεί αυτή η διαφορά, φέτος προστέθηκε ένας δείκτης McWages ειδικά για το φύλο, υπολογίζοντας τους μέσους μισθούς ανδρών και γυναικών και προσαρμόζοντάς τους για τις ώρες εργασίας κάθε ομάδας.

Κατά μέσο όρο διαπιστώνεται ότι στις πλούσιες χώρες οι άνδρες κερδίζουν το ισοδύναμο μισού Big Mac περισσότερου την ώρα σε σχέση με τις γυναίκες. Το μεγαλύτερο απόλυτο χάσμα βρίσκεται στην Αμερική, στα 1,31 Big Macs· αναλογικά, το μεγαλύτερο χάσμα είναι στη Νότια Κορέα, όπου οι άνδρες μπορούν να αγοράσουν 25% περισσότερα χάμπουργκερ.

Η Δανία, που βρέθηκε στην κορυφή του δείκτη ωρομισθίου McWages, είχε καλύτερο μισθολογικό χάσμα από τον μέσο όρο, αλλά οι άνδρες εκεί μπορούν ακόμα να αγοράσουν 0,29 περισσότερα χάμπουργκερ από τις γυναίκες. Μόνο το Βέλγιο, το οποίο έχει ένα από τα χαμηλότερα ετήσια μισθολογικά χάσματα μεταξύ φύλων στην ΕΕ, ανέτρεψε την κλίμακα: οι γυναίκες εκεί μπορούν να αγοράσουν 0,27 περισσότερα Big Macs την ώρα από τους άνδρες.

Τα στοιχεία για την Ελλάδα

Βάσει των γραφημάτων που παρουσιάζει ο Economist, ο έλληνας εργαζόμενος μπορεί να αγοράσει τον χρόνο λιγότερα από 4.000 Big Macs, με τη χώρα μας να κατατάσσεται βάσει αυτού του δεδομένου στην 31η θέση και να ξεπερνά μόνο το Μεξικό, που βρίσκεται στην τελευταία, 32η θέση.

Ανάλογη είναι η κατάταξη και σε ό,τι αφορά το ωρομίσθιο, ενώ η διαφορά μεταξύ των αποδοχών ανδρών και γυναικών φυσικά υπάρχει, αλλά δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγαλύτερων στις υπό εξέταση χώρες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News