“Ξέρεις τι όνειρο είδα εχθές”; Πόσες φορές έχουμε βρεθεί όλοι μας στη κατάσταση να θέλουμε να μοιραστούμε ένα πολύ όμορφο όνειρο που είδαμε, και η περιγραφή μας δυστυχώς όσο καλή και να είναι να προσεγγίζει “αυτό το όνειρο” σε ένα ποσοστό 70%. Στο θέατρο Rex και συγκεκριμένα στη σκηνή Κοτοπούλη του Εθνικού Θεάτρου ο Μιχαήλ Μαρμαρινός σκηνοθετώντας το “Όνειρο Καλοκαιρινή Νύχτας” του Ούιλλιαμ Σαίξπηρ άνοιξε μια αόρατη κάνουλα πλημμυρίζοντας τους θεατές με έναν μεταφυσικό καταρράκτη συναισθημάτων και εικόνων. Ποιος δεν έχει δει στον ύπνο του πως βρίσκεται σε ένα παραδεισένιο δάσος συντροφιά με άγρια ζώα και ξωτικά ή πως κάνει έρωτα με μια καλλονή όπως η Τιτάνια. Αν και είναι εγωιστικό να απαντήσω εκ μέρους όλων νομίζω πως ακόμα και όσοι δεν το έχουν δει, θα έκαναν τα πάντα για να τους επισκεφθεί έστω μια από αυτές τις εικόνες για ένα μόνο βράδυ στον ύπνο τους.

Η διαφορά στη συγκεκριμένη παράσταση του “Όνειρου Καλοκαιρινής Νύχτας” δεν είναι πως οι συντελεστές της “απλώς” μας αφηγήθηκαν για μια ακόμα φορά την ιστορία, αλλά πως κατόρθωσαν να μας παρασύρουν κάνοντας μας να ζήσουμε, αλλά και να παίξουμε στο δικό τους όνειρο. Αν και ριψοκίνδυνη σκηνοθετικά, συγκλονιστική υπήρξε η σύνδεση με την ιστορία του “Πρύαμου και της Θίσβης”. Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός “έστησε”  την “ομάδα των ηθοποιών χαμηλής κοινωνικής τάξης'' με τέτοιο σεβασμό απέναντι τους, θυμίζοντας μας ταυτόχρονα πως  πολλές φορές στη ζωή τα σοβαρότερα πράγματα λέγονται με έναν χαλαρό τρόπο. Βλέποντας τον τρόπο με τον οποίον έπαιζαν θυμήθηκα τον  Θόδωρο Αγγελόπουλο, να λέει πως πως είχε την ευτυχία να συνεργαστεί με ηθοποιούς μη επαγγελματίες (Αναπαράσταση), οι  οποίοι έβγαλαν τέτοιο αποτέλεσμα  που όμοιο τους δύσκολα θα έβγαζαν οι επαγγελματίες.  Στην προκειμένη περίπτωση ο Μιχαήλ Μαρμαρινός κατόρθωσε κάτι δυσκολότερο. Να πάρει σπουδαίους και φυσικά επαγγελματίες ηθοποιούς και να τους μεταμορφώσει σε “ερασιτέχνες” , οι οποίοι ωστόσο στην κορύφωση του έργου να κατορθώσουν να βγάλουν μια σοβαρή και ευαίσθητη ενέργεια.  Επειδή πολύ λόγος για την ενέργεια στο θέατρο στη ζωή μας, κτλ,  με τη δουλειά τους όλοι οι συντελεστές  πέτυχαν να δώσουν ενέργεια σε έναν ψυχρό χώρο, όπως είναι το θέατρο Rex. Άριστη επίσης υπήρξε η ιδέα ώστε οι περισσότεροι από τους ηθοποιούς να φορούν μάσκες (πολλά μπράβο στην κα. Μάρθα Φωκά που τις έφτιαξε). Η συγκεκριμένη ένταση και ενέργεια στον τρόπο παιξίματος των ηθοποιών, μέσω του άριστου χειρισμού από μέρους τους της γλώσσας του σώματος ήταν τέτοια με αποτέλεσμα οι μάσκες τους να αποκτούν τέτοια χαρακτηριστικά που ίσως ούτε τα πραγματικά τους πρόσωπα δεν θα μπορούσαν να πάρουν. 

Αναφέρθηκα στους ηθοποιούς και δεν ξέρω πόσα μπράβο πρέπει να τους πω για το γεγονός πως επί τρεις ώρες τρέχουν μαραθώνιο με ρυθμό σπριντ. Αν και στη ζωή μου η διπλωματία είναι άγνωστη λέξη, για τη συγκεκριμένη παράσταση θα κάνω μια εξαίρεση και δεν θα εισέλθω στη διαδικασία για να πω ποιος μου άρεσε περισσότερο ή αν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο καθώς αν το έκανα θα ήταν σαν να έλεγα πως αγαπάω για παράδειγμα το πιάνο ωστόσο κάποια πλήκτρα του μου αρέσουν λιγότερο ή περισσότερο από κάποια άλλα. Ωστόσο αυτό που μπορώ να πω είναι πως όποτε χρειάστηκε, ιδιαίτερα οι πρωταγωνιστές (Ιωάννα Παππά, Νίκος Κουρής , Αργύρης Παντζαράς, Ιωάννα Τσιριγκούλη) που έκαψαν και τα περισσότερα χιλιόμετρα κατόρθωναν υποκριτικά από το “ντο” μέσα σε ένα δευτερόλεπτο να φτάνουν στο “σι”. Η παράσταση είχε την τύχη να πατήσει στην εξαιρετική μετάφραση του Διονύση Καψάλη, στη μουσική σύνθεση και επιμέλεια του Δημήτρης Καμαρωτού, στα σκηνικά της Εύας Μανιαδάκη και στα κουστούμια της Ντόρα Λελούδα. 

Ήταν 1997 όταν βλέποντας με τον οικογενειακό μας φίλο Παύλο Μάτεσι στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν την πρεμιέρα “Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ” μου είχε πει πως ένας τρόπος να καταλάβεις αν μια παράσταση σου αρέσει ή όχι είναι η κριτική του καθίσματος. Μπορεί να κάθεσαι στο πιο αναπαυτικό κάθισμα και εξαιτίας του γεγονότος πως η παράσταση είναι κακή, αυτό να σε ενοχλεί από την αρχή ή και το αντίθετο. Για το “Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας” που είχα την χαρά να δω, αν και τρεις ώρες όχι απλά δεν με ενόχλησε το κάθισμα, αλλά αντίθετα νόμιζα πως πετούσα, με αποτέλεσμα βγαίνοντας από το θέατρο να ελπίζω  πως στην Πανεπιστημίου θα αντικρίσω γυμνές νεράιδες, ξωτικά και ποτάμια. Τελειώνοντας θα αρχίσω όπως ξεκίνησα. Από τον δημιουργό αυτού του αποτελέσματος Μιχαήλ Μαρμαρινό. Δεν θα μπω στη διαδικασία να γράψω πόσο καλός είναι, αλλά πως πλέον κινείται σε άλλη καλλιτεχνική-σκηνοθετική διάσταση στην οποία ελπίζω να παραμείνει.

Εθνικό Θέατρο
Η ταυτότητα της παράστασης
Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης
Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός
Μουσική σύνθεση και επιμέλεια: Δημήτρης Καμαρωτός
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ντόρα Λελούδα
Δανάη Κουρέτα, Βέρικο Μγκελάτζε (Συνεργάτες)
Χορογραφία: Φώτης Νικολάου
Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος
Μάσκες: Μάρθα Φωκά
Βίντεο : Στάθης Αθανασίου, Δάφνη Τόλη
Βοηθός σκηνοθέτη: Σύλβια Λούλιου

Διανομή (αλφαβητικά)
Θησέας : Άγγελος Παπαδημητρίου
Αιγέας : Γιώργος Μπινιάρης
Λύσανδρος : Νίκος Κουρής
Δημήτριος : Αργύρης Πανταζάρας
Φιλόστρατος : Ευγενία Δημητροπούλου
Πέτρος Πριόνης : Γιάννης Βογιατζής
Πάνος (Παναγιώτης) Πάτος : Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Φραγκίσκος Φύσα – Φύσα : Ηλέκτρα Νικολούζου
Θωμάς Μπρίκης/ Τσίγκος/ Φαναρτζής/ Φανάρης : Γιώργος Κριθάρας
κ. Γιάννης ο Επιπλοποιός : Χάρης Τσιτσάκης
Ρομπέν Βελόνης : Γιώργος Μπινιάρης
Ιππολύτη : Διώνη Κουρτάκη
Ερμία : Ιωάννα Παππά
Ελένη : Ιωάννα Τσιριγκούλη
‘Ομπερον : Περικλής Μουστάκης
Τιτάνια : Διώνη Κουρτάκη
Πουκ : Εύη Σαουλίδου
Ξωτικό : Φοίβος Ριμένας

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News