Ένα φουγάρο θέλω/ να βρω,/ μακρύ ως τα ουράνια,/ ένα φουγάρο τούβλινο,/ από κείνα/ των παλιών εργοστασίων·/ και να το δέσω με λουριά/ σφικτά πάνω στην πλάτη μου,/ να διώχνει τον καπνό/ απ’ τις φωτιές/ που τόσα χρόνια μ’ αναλώνουν.

Πήρα στα χέρια μου το βιβλίο με τις δυο ποιητικές συλλογές «ΜΑΛΜΑ και Ignis fatuus» του αγαπημένου μου φίλου Παναγιώτη Γ. Κριμπά, με μεγάλη περιέργεια. Επίκουρος καθηγητής Ορολογίας και Μετάφρασης στο τμήμα Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξείνιων Χωρών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου ο Πάνος, έχει υπάρξει για μένα ένα λαμπερό παράδειγμα μυαλού, τέτοιας ποιότητας και βάθους, που οι περισσότεροι δεν θα φτάσουμε ποτέ. Όχι μόνο γιατί παίζει στα δάχτυλα πάνω από δεκαπέντε γλώσσες (και μαζί την ιστορία και την κουλτούρα των πολιτισμών τους), αλλά διότι βρίσκεται σε μια απίθανη πνευματική εγρήγορση, πάντα ανικανοποίητος και διαρκώς αναζητώντας.

Και έμεινα άφωνη. Από τον πρώτο στίχο. Διότι τα ποιήματά του είναι από τα πιο αυθεντικά, βαθυστόχαστα και γενναία που έχω διαβάσει στην ελληνική ποίηση τα τελευταία χρόνια. Και τι δεν αντηχούν και περιέχουν! Από τη Βίβλο, την ελληνική, ρωμαϊκή, βυζαντινή, αρχαία σκανδιναβική και σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία, ως ζεστά, κατάξανθα καλοκαίρια, το μυστηριώδες νέκταρ των κήπων, το χάραγμα ενός σύννεφου και την καλοκάγαθη δύναμη των εντόμων· από μακρινά μέρη-μη μέρη με διάχυτες τις σκηνές αρχαίων και σύγχρονων πολιτισμών, τοπικών παραδόσεων, αλλιώτικων ηθών και εθίμων, ως παράξενα σύμβολα και ευχές για καλή ζωή και δύναμη, ιστορικούς ήρωες, ήχους μουσικούς, ανοικτούς δρόμους και κρυφούς πόθους ενός ηλέκτρινου βορρά.

Με επιρροές από τον Καβάφη και τον Εγγονόπουλο, παρακινούμενος από τη δύναμη των έργων των Ibsen, Casp, Milosz και Lorca, αλλά και την ποίηση του πατέρα του, ο Παναγιώτης Κριμπάς γράφει, αφού πρώτα έχει αισθανθεί στο ακέραιο, ξανά και ξανά, τη βαρύτητα και τη δύναμη όλων των λέξεών του, παίζει με αυτές, τους ήχους, τις συλλαβές και τις ποικίλες έννοιές τους, σε διάφορες γλώσσες, άλλες ζωντανές, άλλες νεκρές -γοτθικά, αρχαία σκανδιναβικά, καταλανικά, λατινικά και ελληνικά- αναμειγνύοντας τα νοήματα και τις εικόνες τους -σκηνές ζωής, μάχης, φύσης και οριζόντων- με τέτοια φυσικότητα και άνεση, λες και μπλέκονται οι κορδέλες σε ένα πολύχρωμο γαϊτανάκι στα χέρια παιδιών.

Ποιήματα παλιότερα και άλλα αυτής της εποχής, ποιήματα επικοπολεμικά και άλλα υπερρεαλιστικά ή εσωστρεφή, μικροί διάλογοι – εμψυχώσεις ή καταγραφές και διαπιστώσεις. Όλα χωνεμένα μέσα στη ίδια παλιά θάλασσα της ποίησης και της ζωής, με καινούργια νερά, τα ποιήματά του αναδύουν μια φρεσκάδα, ίδια με αυτή της πρώτης παιδικής ομιλίας, για να θυμίσουν πως η ποίηση έχει στενή συγγένεια ως κειμενικό είδος με την παιδική λαλιά, μιας και οι δυο συμπυκνώνουν το λόγο και τον φτάνουν στον πρώτο και βασικό πυρήνα του.

«Να ανοίξουμε την κόκκινη τη βρύση, να ζεστάνει τη θάλασσα, να γίνει πάλι καλοκαίρι» του ‘πε η μικρή του κόρη και εκείνος κάθισε και της μίλησε με λέξεις για εκείνη «[…] την ευφυή αφέλεια μες τα μάτια», «[…] την ανυπόστατη ύλη μες στα χέρια», «[…] τον χλιαρό βοριά μες στα μαλλιά…» της λιόξανθης και λιογέννητης παιδικής ηλικίας, τα πελώρια κύματα, τη μαγεία της σβούρας, τα ευτυχή αμαρτήματα και τη φόδρα όλου του κόσμου.

Το ποίημα που επέλεξα στη αρχή, κατέληξα πως είναι το πιο αγαπημένο μου. Μπορεί για την εικόνα του ανθρώπου φουγάρου που μια ζωή προσπαθεί.

Εικαστικός και ακουστικός, κριτικός και απλά περίπλοκος, ένας αληθινός ποιητής μόλις αναδύθηκε.

*Οι δύο ποιητικές συλλογές του Παναγιώτη Κριμπά «ΜΑΛΜΑ KAI Ignis fatuus» (2012) κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΦΑΡΑΙ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News