«Έξω εξερράγη μια βόμβα αλλά εγώ ήθελα να πιστεύω ότι ήταν πυροτεχνήματα που γιόρταζαν την ειρήνη και τη συμφιλίωση» λέει η Ιρέν, η ηρωίδα του Μορίς Ατιά στο «Μαύρο Αλγέρι». Κάπως έτσι μάλλον θα σκέφτονται και οι «πρωταγωνιστές» του ελληνικού Κοινοβουλίου που ολοένα και περισσότερο προσιδιάζει σε μια απέραντη σκηνή κακοσκηνοθετημένων μονόπρακτων σ’ ένα υβριδικό θεατρικό είδος μεταξύ Ευαγγελίου και Κάμα Σούτρα. Η δημόσια αντιπαράθεση διεξάγεται με όρους θρησκευτικού φονταμενταλισμού, λες και τα υποκείμενά της δεν είναι εκλεγμένοι βουλευτές και πολιτικοί αξιωματούχοι αλλά υπνωτισμένα μέλη αποκρυφιστικών αιρέσεων.

Και για να κάνουν λίγο πιο εμπορική την παράστασή τους καμιά φορά τη διανθίζουν με υπονοούμενα σεξουαλικότητας. «Στα τέσσερα» φώναζε τις προάλλες ο Πάνος Καμμένος. Κατά καιρούς έχουμε ακούσει προτροπές και για άλλες στάσεις με σχεδόν απαράγραπτη την πτυχή του σεξισμού ή της ομοφοβίας. Θα ήταν λίγο kinky αν ο πρόεδρος απευθυνόταν τόσο απελευθερωτικά στο ερωτικό του ταίρι. Ήταν όμως ακόμα μια φωναχτή πρόσληψη της σεξουαλικής πράξης ως εργαλείο πολιτικής προσβολής του αντίπαλου. Καθόλου αστεία και ενδιαφέρουσα

Οι «ήρωες» του κοινοβουλευτικού μας πάλκου ανεβάζουν πομπώδεις και δραματοποιημένους λόγους για να συνεπάρουν τους θεατές στη δική τους πόρωση. Επινοούν «απαγορευμένες» λέξεις και έννοιες που άλλοτε αντιστοιχούν στο νόμισμα, άλλοτε σε τεχνικούς όρους του τραπεζικού συστήματος και άλλοτε απλώς σ' ένα email. Ίσως κανένας άλλος αποστολέας ηλεκτρονικού μηνύματος δεν μνημονεύτηκε τόσο πολύ όσο ο Γκίκας Χαρδούβελης. Οι πολίτες αυτού του τόπου εμπεδώνουν μια πολωτική συνθηματολογία, η οποία όμως στη βάση της είναι βαθιά συσκοτιστική, γιατί δεν επιτρέπει το ξεδίπλωμα μια ανοιχτής συζήτησης γύρω από τα δεδομένα που υπάρχουν στην ελληνική οικονομία και τα ενδεχόμενα απεγκλωβισμού της.

Ο ελληνικός λαός για να επιστρατεύσει τα ελάχιστα αποθέματα ψυχραιμίας που του έχουν απομείνει πρέπει να παρακολουθήσει μια απενεχοποιημένη συζήτηση και να καταλάβει τι θα σημάνουν για την καθημερινότητα οι προοπτικές της «ρήξης» ή του «συμβιβασμού». Αλλιώς θα πετάμε ως βολική απειλή το capital control ή το default και την άλλη μέρα θα κλαίμε πάνω από το δελτίο ενημέρωσης εκροών της Τράπεζας της Ελλάδος και θα προκρίνουμε σχεδόν μεσσιανικά μια «συμφωνία», ανεξάρτητα από το περιεχόμενό της. Αυτές τις μέρες σχεδόν σύσσωμη η αντιπολίτευση αλλά και στελέχη της κυβέρνησης επικαλούνται μια «συμφωνία» ως πράξη της Αποκάλυψης, αξιώνοντας μάλιστα μια εκ των προτέρων ομολογία πίστης σε αυτήν. Έτσι αν και όταν έρθει το περιβόητο staff level agreement θα το υποδεχτούμε όλοι και όλες με μιαν ανάσα ανακούφισης, χωρίς απαραίτητα να γνωρίζουμε αν τα κεφάλαιά του θα δικαιολογούν αυτόν τον εφησυχασμό.

Έξω, όμως, όντως σκάνε βόμβες. Χιλιάδες μικρές καθημερινές βόμβες μιας οικονομίας που βυθίζεται στο πενταετές σπιράλ της λιτότητας και μιας κοινωνίας σε πένθος. Δεν είναι πυροτεχνήματα. Δεν γιορτάζει κανείς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News