«Ποιος να φανταζόταν ότι θα έκανα σκηνοθετικό ντεμπούτο και μάλιστα στην ηλικία μου». Η 50χρονη Κέιτ Γουίνσλετ που ως πρωταγωνίστρια στον «Τιτανικό» τιμήθηκε με Οσκαρ το 2009, για το «The Reader» έγινε σκηνοθέτρια.

Η Γουίνσλετ έχει τριαντάχρονη εμπειρία μπροστά στον φακό, όμως η σκηνοθεσία είναι άλλο πράγμα. Ο καλλιτέχνης που την υπηρετεί δεν υποκρίνεται ρόλους, αλλά ασχολείται με τις υποκριτικές δεξιότητες των άλλων επί συγκεκριμένου σχεδίου: του δικού του. Κατά την Corriere della Sera, την απαιτούμενη συναισθηματική ώθηση η αγγλίδα ηθοποιός την πήρε κάποια στιγμή.

Ετσι γεννήθηκε η ταινία της, που τιτλοφορείται «Goodbye June» και θα κυκλοφορήσει στο Netflix την παραμονή των Χριστουγέννων, πάνω στο ρεβεγιόν, ίσως επειδή «είναι μια γλυκόπικρη ιστορία αγάπης και οικογενειακών τριβών». Το σενάριο το υπογράφει ο γιος της, ο 21 Μαΐων Τζο Αντερς.

Η παραγωγή είναι της ίδιας της Γουίνσλετ, η οποία συμμετέχει και στο καστ, μαζί με την Ελεν Μίρεν, την Tόνι Κολέτ, την Aντρια Ράιζμπορο, τον Τζόνι Φλιν και τον Τίμοθι Σπαλ. Μια ωραία οικογενειακή υπόθεση, που ενδεχομένως γίνει και κτήμα των θεατών.

«Ολα ξεκίνησαν με μια εργασία που ανέλαβε ο γιος μου στη σχολή σεναρίου, στο Λονδίνο. Ο Τζο είναι ακόμα πολύ μικρός και ντροπαλός, όμως ο δάσκαλός του τον ενθάρρυνε να γράψει κάτι που ξέρει».

Μήπως ο μικρός έγραψε για τη γιαγιά του, που πέθανε το 2017;

«Οχι ακριβώς. Εγραψε σενάριο που αφηγείται την ιστορία μιας χαοτικής οικογένειας, που αποτελείται από έναν πατέρα, μια μητέρα και τέσσερα ενήλικα αδέλφια πολύ διαφορετικά μεταξύ τους που συχνά μαλώνουν. Ολοι συγκεντρώνονται γύρω από το προσκεφάλι της ηλικιωμένης γυναίκας για να την αποχαιρετήσουν. Η ιστορία αφορά το πώς είναι δυνατόν να έρθουμε πιο κοντά και να καταλάβουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον μέσω του πένθους».

Σκηνοθέτησε, δηλαδή, την ιστορία της οικογένειάς της;

«Υπάρχουν πολλές ομοιότητες. Ο Τζο εντυπωσιάστηκε από το πώς όλοι μας, εγώ και τα τρία αδέλφια μου, όλοι μας διασκορπισμένοι σε όλον τον κόσμο, ανταμώσαμε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, με τους συντρόφους μας και με τα παιδιά μας, γύρω από τη γιαγιά. Η ιστορία του γεννήθηκε από αυτή την εντύπωση, όταν ήταν έφηβος. Δεν είναι ιστορία απώλειας, είναι μια ιστορία οικογενειακής ενότητας, της ικανότητας να βρίσκουμε ο ένας τον άλλον ύστερα από πολλά χρόνια χωρισμού».

Η Γουίνσλετ συνειδητοποίησε αμέσως ότι μια σχολική εργασία μπορεί να γίνει κανονική ταινία.

«Με έβαλε να το διαβάσω σχεδόν ημιτελές. Ναι, το συνειδητοποίησα και του είπα ότι ήταν πολύ καλό. Ο Τζο ενοχλήθηκε. Για αυτόν ήταν μια άσκηση, όχι δουλειά, και ήθελε μόνο τη γνώμη μου. Ηξερα όμως ότι δεν θα συγχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου αν δεν το έκανα».

Ετσι η ηθοποιός αποφάσισε να αναλάβει και το κόστος της παραγωγής, ενώ ενέπλεξε και την Ελεν Mίρεν, με την οποία είχε συνεργαστεί το 2016 στο φιλμ «Collateral Beauty».

«Η Ελεν είχε έναν κανόνα: είχε υποσχεθεί στον εαυτό της ότι δεν θα έπαιζε ποτέ ρόλο ασθενούς με Αλτσχάιμερ ή καρκινοπαθούς, όμως για να με ευχαριστήσει, διάβασε το σενάριο και μου τηλεφώνησε. Μου είπε ‘‘εντάξει, θα το κάνω εγώ για σένα’’. Επέδειξε γενναιότητα. Μπορούσες να δεις, και μάλιστα μου το ομολόγησε, ότι κατέβαλε πολλή προσπάθεια, όμως τα κατάφερε. Και όχι μόνο λόγω φιλίας. Το έκανε για να στηρίξει μια σκηνοθέτρια που ντεμπουτάρει, μια γυναίκα σε έναν τομέα όπου ακόμα κυριαρχούν οι άνδρες».

Η Corriere ρώτησε τη Γουίνσλετ πώς της φάνηκε το τρίπτυχο – σκηνοθεσία, ηθοποιία, παραγωγή.

«Αρχικά ήθελα να κάνω την παραγωγή, όμως ήθελα και ο γιος μου να είναι κοντά μου στην όλη διαδικασία, να μπορεί να διατηρεί τον έλεγχο της ιστορίας του. Αυτό μπορούσα να το κάνω μόνο σκηνοθετώντας το φιλμ. Φυσικά, η παραγωγή, η υποκριτική και η σκηνοθεσία είναι κουραστικές από οργανωτικής και υλικοτεχνικής απόψεως, αλλά με βοήθησε η εμπειρία μου στην ηθοποιία».

Δηλαδή, τι έκανε;

«Δημιούργησα σκηνικό τακτοποιημένο, απαλλαγμένο από ακαταστασία, όσο το δυνατόν πιο κοντά σε πραγματικά περιβάλλοντα, σχεδόν χωρίς αόρατους τοίχους, μικρόφωνα, προσωπικό και μηχανήματα. Δεν είχα δουλέψει ποτέ έτσι στην καριέρα μου, αλλά διαπίστωσα ότι μπορεί να γίνει. Είναι το καλύτερο περιβάλλον για την έκφραση συναισθημάτων».

Στην ταινία της, ακόμη και το προσωπικό του νοσοκομείου αποπνέει ζεστασιά, παρατήρησε η ιταλίδα δημοσιογράφος.

«Οι επαγγελματίες που εργάζονται με ασθενείς σε τελικό στάδιο κάνουν απίστευτα σκληρή δουλειά, αλλά είναι γεμάτοι αγάπη» εξήγησε η Γουίνσλετ. «Η ζεστασιά που μεταδίδουν πάντα με εντυπωσίαζε. Ηθελα να αποτίσω φόρο τιμής σε αυτούς. Αλλά το «Goodbye June» έχει και χιουμοριστικές στιγμές. Επειδή έτσι συμβαίνει στις οικογένειες, ακόμα και στις πιο δραματικές στιγμές. Συνέβη και με τον θάνατο της μητέρας μου. Αναρωτιέσαι αν είναι ταιριαστό, αν είναι ώρα για αστεία, αλλά έτσι είναι η ζωή. Το φιλμ που γύρισα δεν λογοκρίνει αυτή την πτυχή».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News