Η μεταγραφή του Φώτη Ιωαννίδη στον Παναθηναϊκό, τον Αύγουστο του 2020, πέρασε (σχεδόν) απαρατήρητη. Ο «ντόρος» γινόταν για τους αλλοδαπούς ποδοσφαιριστές που κατέφθαναν στην ομάδα, ο ένας μετά τον άλλον. Ολοι -πλην ενός- είχαν αποκτηθεί ως ελεύθεροι ή ως δανεικοί, και οι περισσότεροι δεν μακροημέρευσαν στα μέρη μας. Αλλά ήταν ξένοι. Αρκετά άγνωστοι, ώστε το κοινό να πιστέψει τις «πλαστές» συστάσεις που τους συνόδευαν. Ποιος να ασχοληθεί με έναν 20χρονο ντόπιο που ερχόταν από τον (υποβιβασμένο στη Σούπερ Λιγκ 2) Λεβαδειακό;

Στη Λιβαδειά ο Φώτης είχε δώσει σαφές δείγμα του σπάνιου ταλέντου του, το οποίο του έδωσε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει το ντεμπούτο του στη Σούπερ Λιγκ προτού, καν, ενηλικιωθεί. Αλλά για τους πολλούς, ήταν «ο Φώτης από τον Λεβαδειακό». Την έχουν και κάποιοι παράγοντες αυτή τη νοοτροπία. Στα μέσα της δεκαετίας των ‘90s, όταν ο Μίλινκο Πάντιτς αναζητούσε τον επόμενο σταθμό της καριέρας του, ένας αθλητικός ρεπόρτερ είχε ρωτήσει τον αντιπρόεδρο μεγάλης ελληνικής ΠΑΕ αν η ομάδα του σκόπευε να αποκτήσει τον εξαιρετικό σέρβο ποδοσφαιριστή του Πανιώνιου. «Σιγά μην πάρουμε παίκτη από… το Πανιωνάκι», είχε απαντήσει. Το 1995 ο Πάντιτς πήρε μεταγραφή στην Ατλέτικο Μαδρίτης και έγινε ο πρωταγωνιστής του «νταμπλ» που ο ισπανικός σύλλογος κατέκτησε εκείνη τη σεζόν (1995-1996).

Ο πρώτος προπονητής που γνώρισε στον Παναθηναϊκό ο Ιωαννίδης, ήταν ο ανεκδιήγητος Ντάνι Πογιάτος. Ο Ισπανός… δεν ήθελε να τον βλέπει. Δεν τον υπολόγιζε σχεδόν καθόλου. Ενα (ακόμη) μεγάλο ταλέντο του ελληνικού ποδοσφαίρου ίσως να είχε χαθεί, αν ο Πογιάτος δεν απολυόταν μόλις τρεις μήνες μετά την πρόσληψή του. Υστερα ήρθε ο Λάζλο Μπόλονι, γνωστός για την εμπιστοσύνη που δείχνει στα νέα παιδιά. Ο Ιωαννίδης, ο οποίος έπαιρνε πλέον όλο και περισσότερα λεπτά συμμετοχής, είτε ως φορ είτε ως εξτρέμ, δεν έχασε την ευκαιρία να δείξει την αξία του. Σε ένα ματς εναντίον του Απόλλωνα Σμύρνης, στο οποίο έπαιξε βασικός για πρώτη φορά, ήταν ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου και χάρισε τη νίκη στον Παναθηναϊκό με ένα δικό του γκολ – το παρθενικό του με την πράσινη φανέλα.

Ο επόμενος προπονητής του, Ιβάν Γιοβάνοβιτς, επένδυσε σε αυτό το «ακατέργαστο διαμάντι» ακόμη περισσότερο. Κυρίως, όμως, ο νεαρός επιθετικός επένδυσε στον εαυτό του. Δούλεψε σκληρά και ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Ακόμη και όταν ήρθε στον Παναθηναϊκό ο Αντράζ Σπόραρ, έμπειρος φορ και διεθνής με την εθνική ομάδα της Σλοβενίας, ο Ιωαννίδης δεν απογοητεύθηκε ούτε στιγμή. Η θεαματική του εξέλιξη είναι ένα κράμα ταλέντου, αδιάκοπης προσπάθειας, υπομονής και επιμονής.

Ανέβηκε τη σκάλα της επιτυχίας με αξιοθαύμαστη σταθερότητα: 24 συμμετοχές με τέσσερα γκολ στην πρώτη του σεζόν, 33 συμμετοχές με έξι γκολ στη δεύτερη και 42 συμμετοχές με 7 γκολ στην τρίτη (στο τέλος της υπέγραψε νέο συμβόλαιο, το οποίο τον δεσμεύει με τον Παναθηναϊκό έως το 2027). Για να φτάσουμε στην εφετινή… εκτόξευση: 21 γκολ και 7 ασίστ σε 38 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις, μέχρι στιγμής, παρότι ένας σοβαρός τραυματισμός και μια υποτροπή τον δυσκόλεψαν πολύ. Σήμερα είναι αυτός ο πρώτος στην ιεραρχία σέντερ-φορ του «Τριφυλλιού» (ο Σπόραρ ακολουθεί), αλλά και ο επικρατέστερος για αυτή τη θέση στην Εθνική Ελλάδας.

Το βράδυ της Τετάρτης στο ντέρμπι του Παναθηναϊκού με την ΑΕΚ (2-1) έδωσε την καλύτερή του παράσταση με την πράσινη φανέλα. Υπήρχαν στιγμές που νόμιζες ότι δεν υπήρχε αμυντικός ικανός να τον σταματήσει – ξεχώριζε λες και ήρθε να παίξει ως γκεστ-σταρ από μία ανώτερη λίγκα. Θύμισε στους οπαδούς που βρέθηκαν στη «Λεωφόρο», τον Βαζέχα, τον Σισέ και τον Μπεργκ. Η στατιστική επιβεβαιώνει πως αυτά που έκανε χθες ο 24χρονος επιθετικός -μάλιστα, όχι σε εύκολο παιχνίδι, αλλά σε ένα «καυτό» ντέρμπι- ήταν (σχεδόν) εξωπραγματικά. Είχε συμμετοχή και στα δυο γκολ της ομάδας του, και σε ένα ακόμη που (σωστά) ακυρώθηκε. Πραγματοποίησε 10 ενέργειες στην περιοχή της ΑΕΚ – όλοι μαζί οι συμπαίκτες του μέτρησαν τρεις. Και 7 από τις 11 τελικές προσπάθειες της ομάδας του ήταν δικές του.

Ο πατέρας του, Βασίλης Ιωαννίδης, μεσοαμυντικός του Ολυμπιακού από το 1993 έως το 1997, ονειρευόταν να τον δει να διαπρέπει με την ερυθρόλευκη φανέλα. Οταν έκλεισε τα 10, τον έγραψε στα τμήματα υποδομής του Ολυμπιακού, όμως η Μοίρα είχε άλλα σχέδια για τον μικρό Φώτη. Λόγω μιας διαφωνίας (η οποία σήμερα, σίγουρα δεν θα φαίνεται τόσο σημαντική σε εκείνους που τον άφησαν να φύγει) αποχώρησε από τις ακαδημίες του Ρέντη σε ηλικία 14 ετών. Επειτα από δυο χρόνια στον Ολυμπιακό Χαλκίδας, το καλοκαίρι του 2016 εντάχθηκε στην Κ20 του Λεβαδειακού. Πρώτος ενδιαφέρθηκε για τον πιτσιρικά ο ΠΑΟΚ, αλλά ο Ράζβαν Λουτσέσκου που τον ήθελε πολύ στην ομάδα έφυγε προτού ολοκληρωθεί το deal. «Φλέρταρε» μαζί του και η ΑΕΚ, όμως τον κέρδισε ο Παναθηναϊκός.

Αν και δεν θα πάει στο Euro της Γερμανίας -τι κρίμα!-, αρκετοί ευρωπαϊκοί σύλλογοι τον έχουν παρακολουθήσει και τον έχουν ψηλά στη μεταγραφική τους λίστα. Ηδη, προσφέρουν για αυτόν έως και 20 εκατομμύρια ευρώ – ο Παναθηναϊκός τον απέκτησε με 300.000. Είναι θέμα χρόνου να «ανοίξει τα φτερά του» για το εξωτερικό. Ας τον απολαύσουμε, όσο ακόμη είναι εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News