Από τον συντηρητισμό μερίδας κυβερνητικών βουλευτών μέχρι τον ψευτοπροοδευτισμό βουλευτών άλλων κομμάτων, και από τα αναχρονιστικά κηρύγματα μίσους μερίδας ιερέων της Ορθόδοξης Εκκλησίας μέχρι τους θύλακες οπισθοδρόμησης που ελλοχεύουν μέσα στην ίδια την κοινωνία μας, η απόσταση δεν είναι μεγάλη. Και ο παρονομαστής είναι κοινός: ότι αντιστάσεις υπάρχουν, αλλά η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια στη χώρα μας επιβάλλεται να προχωρήσει.

Όμως μέχρι το σημείο της ουσιαστικής διαβούλευσης γύρω από αυτά τα θέματα, πρέπει πρώτα να υπερβούμε ένα προγενέστερο στάδιο, αυτό της στοχοποίησης της καθεμιάς και του καθενός στην Ελλάδα που σπεύδει να υπερασπιστεί το αυτονόητο: Από την ισότητα των ευκαιριών μεταξύ των μεταναστών και των γηγενών κατοίκων μίας χώρας χωρίς εξαιρέσεις χρώματος, γλώσσας ή θρησκείας, μέχρι το δικαίωμα των ανθρώπων του ίδιου φύλου να παντρεύονται, να αποκτούν παιδιά και κατά συνέπεια να δημιουργούν οικογένεια στα πρότυπα των ετεροφυλόφιλων ζευγαριών.

Όχι μόνο για αυτονόητους λόγους ανθρωπιστικούς και ισότητας. Αλλά γιατί πρέπει επιτέλους ως ελληνική κοινωνία να πάψουμε να κρύβουμε κάτω από το χαλί, όσα πράγματα αποφεύγουμε να συζητήσουμε. Αλλά και διότι πρέπει επιτέλους να πάψει να υφίσταται το γελοίο επιχείρημα όσων λανθασμένα διατείνονται «ότι έχουμε άλλα, σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούμε στη χώρα μας». Σύμφωνα με αυτήν την επιχειρηματολογία, το σύμφωνο συμβίωσης αφορά μειοψηφία και, άρα, η διαβούλευσή του σε συνθήκες οικονομικής κρίσης είναι «πολυτέλεια».

Στην πραγματικότητα όμως είναι ένα ζήτημα που θα έπρεπε να μας αφορά όλους, άνευ εξαιρέσεων. Ο λόγος προφανής αλλά μερίδα της πολιτικής, κοινωνικής και θρησκευτικής ελίτ στην Ελλάδα δείχνει να ξεχνάει: ότι όπως η Δημοκρατία ως πολίτευμα δεν πρέπει να εφαρμόζεται αλά καρτ, έτσι και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν μπορεί να τίθεται υπό όρους, ούτε να συνοδεύεται από αστερίσκους και υποσημειώσεις. Η εικόνα του Υπουργού μίας κυβέρνησης- εν προκειμένω του Υπουργού Δικαιοσύνης- να δηλώνει ότι δεν παίρνει θέση σε ένα ζήτημα για το οποίο η χώρα έχει καταδικαστεί από το ανώτατο ευρωπαϊκό δικαστικό επίπεδο, δεν θα ήταν ανεκτή σε κανένα προηγμένο ευρωπαϊκό κράτος.

Την ώρα που ο Αμερικανός Ομπάμα υπερασπίζεται τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, ο «δικός μας» Μητροπολίτης Σεραφείμ απειλεί με αφορισμό όσους βουλευτές στη χώρα μας επιλέξουν έμπρακτα να κάνουν το ίδιο, λέγοντας «ναι» στο σύμφωνο συμβίωσης.

Το συμπέρασμα της αντιδιαστολής αυτών των δύο διαφορετικών πραγματικοτήτων θα έπρεπε να μας προσβάλλει όλους ως ελληνική κοινωνία, ετεροφυλόφιλους και ομοφυλόφιλους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News