Άφραγκη ή ά-ευρη να είναι άραγε το σωστό στην εποχή του ΔΝΤ; Άνευρη, πάντως, όχι. Υπάρχουν πολλοί λόγοι να έχεις νεύρα, με θερμοκρασία στους 40 βαθμούς, σε μια Αθήνα- άδεια μεν, χάλια δε- μια εποχή που όλοι κάνουμε πως δεν τρέχει τίποτα και τα σοβαρά θέματα θα τα πιάσουμε ξανά από Σεπτέμβρη- πρώτα ο Θεός!
Ο Θεός τον Σεπτέμβρη, δεν ξέρω αν θα χει χρόνο να ασχοληθεί μαζί μας, μόνο η τρόικα θα είναι συνεπής στο ραντεβού, όπως και όλα τα άλλα που έρχονται με το Φθινόπωρο: λογαριασμοί, άνοιγμα σχολείων, επιπλέον έξοδα, νέες απολύσεις, ανώμαλη προσγείωση στη χώρατων αριθμών.

Κάποιοι μείναμε στην Αθήνα, κάνοντας τις διακοπές του μπατίρη, αν και το ΙΚΕΑ δεν το σκέφτηκα, ως εκδρομή, πριν διαβάσω αυτό το εκπληκτικό κείμενο του Άλκη Γαλδαδά. Τώρα βέβαια είναι ακόμη Καλοκαίρι (παραλίες, πανσέληνοι, αεράκια, πεφταστέρια…) και μαζί όλο το ελληνικό θερινό οπλοστάσιο, του στυλ «Στάσου μύγδαλα», που το περιέγραψε με πετυχημένο σαρκασμό ο Κώστας Γιαννακίδης, πριν λίγο καιρό.

Μόνη στην Αθήνα, αγκαλιά με έναν ανεμιστήρα, στα …εξωτικά νησιά Γκύζηχαζεύω στο Ίντερνετ περιγραφές ονειρεμένες, ακρογιαλιές, δειλινά! Υπάρχει βέβαια μια μικρή σκιά- η τρόικα- αλλά μαζί και μια σιγουριά ότι είμαστε«φευγάτοι» εμείς : δεν θα μας πτοήσει η κρίση, θα πνίξουμε τον πόνο μας σε ταβερνάκια, σε σφηνάκια στα μπαράκια, ή σε ρακές σε παραδοσιακά καφενεία και χωριά (going back to my roots, ελέω κρίσης). Εδώ που τα λέμε δεν είναι κακό να είσαι αισιόδοξος. Κακό είναι να εθελοτυφλείς, είτε είσαι στην Αθήνα, είτε είσαι με το κεφάλι χωμένο στην άμμο της παραλίας.

Μπορεί να μην πάω καλά, αλλά φέτος δεν μου λείπουν οι διακοπές- άλλωστε για να διακόψεις, πρέπει να έχεις τουλάχιστον δουλειά κι εγώ δεν έχω εδώ και καιρό. Το επίδομα μάλιστα της ανεργίας το έλαβα σήμερα, με καθυστέρηση 5 μηνών, λόγω φόρτου εργασίας του ταμείου των δημοσιογράφων (πέσανε πολλές απολύσεις μαζεμένες!). Αν είσαι απαισιόδοξος, σκέφτεσαι τι θα απογίνεις. Αν είσαι αισιόδοξος λες ότι βρίσκεσαι σε μόνιμες διακοπές…

Μπορεί να είμαι και λίγο ανάποδη, αλλά ποτέ δεν μπόρεσα τις οργανωμένες και προγραμματισμένες από το Πάσχα διακοπές. Πώς να ξέρω πού, πότε και τι θα θέλω να κάνω μήνες μετά; Κάπως έτσι, οι πιο ωραίες μου διακοπές ήταν πάντα οι ξαφνικές: όπως π.χ μια επιστροφή οδικώς από τα Γιάννενα, με μια φίλη, που διήρκεσε τελικά4 μέρες, διαλέγοντας να μην πάμε από την εθνική οδό. Ανακαλύψαμε παραλίες, σταματήσαμε σε καντίνες, κάναμε βόλτα στη Λευκάδα- στην οποία βρεθήκαμε κατά λάθος, αφού δεν προσέξαμε τη γέφυρα- βρήκαμε δωμάτιο να μείνουμε την τελευταία στιγμή σε ένα ψαροχώρι στην Αιτωλοακαρνανία, αφού είχαμε μεθύσει με βότκες. Αν είσαι απαισιόδοξος ακόμη και στις σούπερ διακοπές θα βρεις λόγο να γκρινιάζεις. Αν είσαι αισιόδοξος θα γλεντήσεις και τη μεγαλύτερη αναποδιά…

Φέτος, μπορεί να φταίει η κρίση, μπορεί να φταίει η συνεχής συζήτηση των ανθρώπων- όπου κι αν βρίσκονται- για τιμές και ακρίβεια, μπορεί να φταίει ότιτώρα, περισσότερο απο ποτέ,δεν έχει νόημα να «ξεφύγεις» για 10 μέρες, όταν οι υπόλοιπες 355 σε κυνηγάνε με το ρολόι στο χέρι… Μπορεί να φταίνε αυτά και άλλα τόσα, αλλά οι διακοπές στην Αθήνα δεν με πείραξαν. Αλλωστε η φράση «γεμίζω τις μπαταρίες μου» δεν ήταν ποτέ από τις αγαπημένες μου. Μου δημιουργούσε επίσης ένα αλλόκοτο άγχος ότι στις διακοπές “έπρεπε” να προλάβεις “να ξεκουραστείς, να ξεσαλώσεις, να ερωτευτείς, να χαλαρώσεις, να είσαι με κόσμο, να μείνεις μόνος, να διαβάσεις, να αράξεις…",εν ολίγοις άλλος ένας αγώνας δρόμου.

Το Καλοκαίρι δεν τέλειωσε ακόμη, αλλάαφού "με λαμπρότητα γιορτάστηκε και φέτος σε όλη την επικράτειαη Μεγαλόχαρη",το σύνθημα της επιστροφής δόθηκε: από τονπιο ταπεινό παραθεριστή μέχριτον σπορτίβ πρωθυπουργό μας, θα επιστρέψουνόλοι, σιγά-σιγά, για να συνεχίσουν αυτό που διέκοψαν. Αν είσαι απαισιόδοξος, πιστεύεις ότι οι μέρες που θα ‘ρθουν θα είναι πιο δύσκολες. Αν είσαι αισιόδοξος; Ειλικρινά δεν ξέρω. Αν έχετε καμιά ιδέα, δεκτή…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News