«Ποιος είναι αυτός ο Γκιρτζίκης, ρε παιδιά;». Στις 23 Ιανουαρίου 2015, που εξελέγη πρόεδρος της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, ήταν η ερώτηση που βούιζε στα δημοσιογραφικά γραφεία. «Σοβαρός, μετρημένος, χαμηλών τόνων, άβουλος… Ανθρωπάκι. Εντελώς αδιάφορος», απαντούσαν οι ρεπόρτερς της ΕΠΟ που (υποτίθεται οτι) γνώριζαν πρόσωπα και καταστάσεις στο Κυβερνείο του ποδοσφαίρου μας.

Ακουγαν τη φωνή του μιά φορά το χρόνο. Κάθε Ιούνιο, που -ως ταμίας- έκανε τον οικονομικό απολογισμό της Ομοσπονδίας στις Γενικές Συνελεύσεις. Με το που άρχιζε να μιλάει, έβγαιναν έξω για καφέ και τσιγάρο. Δεν ήταν βαρετοί μόνον οι αριθμοί του, αλλά και ο ίδιος. Μια ευθεία γραμμή, χωρίς υπερβολές και εντάσεις, ανέκφραστος, δίχως τον παραμικρό «χρωματισμό».

Αν και εκλεγόταν ανελλιπώς από το 1997, με πόστο -σχεδόν πάντα- στο προεδρείο, ποτέ δεν είχε διατυπώσει την παραμικρή πρόταση. Μια ιδέα, βρε αδερφέ. Πάγια τακτική του -σοφή, όπως αποδείχτηκε- ήταν να συμφωνεί απολύτως με τον εκάστοτε πρόεδρο. Με όλους -ανεξαιρέτως- τους προϊσταμένους του στην ΕΠΟ, ο Γιώργος Γκιρτζίκης είχε άριστη σχέση. Ακόμη και με τον συριζαίο προκάτοχό του, τον Γιώργο Σαρρή, αν και ο ίδιος ήταν νεοδημοκράτης.

Δεν το έκρυβε. Μάλιστα, βοήθησε τη μια από τις δυο κόρες του να εκλεγεί δημοτική σύμβουλος και πρόεδρος της τοπικής Νέας Δημοκρατίας στην πόλη τους, την Ξάνθη. Την άλλη, την προώθησε σε υψηλή θέση στο εργοστάσιο πασίγνωστης βιομηχανίας τροφίμων, στο οποίο ο κ. Γκιρτζίκης ήταν διευθυντής μέχρι τη συνταξιοδότησή του (2013). Πλέον, μπορούσε να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο ποδόσφαιρο, με το οποίο είχε συνδέσει την ύπαρξή του από μικρός. Από τότε που έπαιζε μπάλα ως ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής (έως το 1972), στα άκρα της επίθεσης, προτού γίνει παράγοντας.

Τον Οκτώβριο του 2014, ο κ. Σαρρής του εμπιστεύτηκε την πιο σημαντική θέση: την προεδρία της Κεντρικής Επιτροπής Διαιτησίας. Επί των ημερών του στην ΚΕΔ, ξυλοκοπήθηκε ο διαιτητής Χριστόφορος Ζωγράφος, «οργίασε» ο Σπάθας στην Τρίπολη, ενώ αφαιρέθηκε από τον σκωτσέζο αρχιδιαιτητή, Χιού Ντάλας, η αρμοδιότητα των ορισμών των ρέφερι στους αγώνες. Μυστήριο. Ο Ντάλας συνέχισε να εισπράττει τον (τεράστιο) μισθό του, όμως το κουμάντο στους διαιτητές το έκανε άλλος, με κοινή απόφαση Σαρρή – Γκιρτζίκη.

Δυο μήνες αργότερα, όταν «παραίτησαν» τον κ. Σαρρή, ο κ. Γκιρτζίκης επελέγη ως διάδοχός του. Βρισκόταν, ήδη, μεταξύ 23 συμβούλων της ΕΠΟ που είχαν διωχθεί για κακουργηματική απιστία, στο περιβόητο σκάνδαλο που -τελικώς- τον «έφαγε». Ε, και; Στην Ομοσπονδία δεν κολλάνε σε λεπτομέρειες. Ούτε σε καταστατικά, όταν δεν τους βολεύουν. Σύμφωνα με τον κανονισμό, οι εκλογές έπρεπε να γίνουν τον Ιούνιο του 2015, στην Τακτική Γενική Συνέλευση της ΕΠΟ. Εγιναν, όμως, τον Ιανουάριο του 2015. Ναι, η εκλογή του κ. Γκιρτζίκη ήταν παράνομη. Αλλά, πού αντιπολίτευση για να φωνάξει; Σε σύνολο 55 Ενώσεων που ψήφισαν, έλαβε 51 ψήφους. Μόνον τέσσερις ΕΠΣ έριξαν λευκό.

Αν κάποιος έψαχνε για έναν καλόβολο «Yes man» που θα άφηνε το σύστημα να κάνει τη δουλειά του όπως την ήξερε στα δυο χρόνια του κ. Σαρρή -αλλά και στα κάμποσα προηγούμενα-, είχε βρει τον ιδανικό άνθρωπο. Ο κ. Γκιρτζίκης δεν κουραζόταν να εκφράζει την ευγνωμοσύνη του απέναντι σε όσους -με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- τον βοήθησαν να αναρριχηθεί στο ύπατο αξίωμα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ετσι, η εκλογή του δεν άλλαξε το παραμικρό, σε πρόσωπα, φιλοσοφία ή πρακτικές.

Αλλωστε, ο κ. Γκιρτζίκης δεν ήταν χθεσινός. Εξελέγη για πρώτη φορά το 1997, στις διαβόητες εκλογές της Αλεξανδρούπολης, που σήμαναν το τέλος της παντοκρατορίας του Παναθηναϊκού με την «πτώση» του Κώστα Τριβέλλα. Το παρασκήνιο εκείνων των ημερών έχει λάβει μυθικές διαστάσεις. Τα νήματα -σύμφωνα με τον αστικό μύθο- τα κινούσε ο Θωμάς Μητρόπουλος, από ένα απόμερο ξενοδοχείο στην άκρη της πόλης, με μια βαλίτσα γεμάτη χαρτονομίσματα. Ποτέ δεν αποδείχτηκε τίποτα. Το μόνο βέβαιο είναι οτι ο ηγέτης της αντιπολίτευσης, Γιώργος Λυσαρίδης, δεν έφτασε ποτέ στον τόπο των εκλογών. Ο κ. Γκιρτζίκης εξελέγη στο ΔΣ της ΕΠΟ με πρόεδρο τον Σωτήρη Αλημίση και ανέλαβε αναπληρωτής του γενικού γραμματέα Βασίλη Γκαγκάτση. Εκτοτε, δεν έλειψε ποτέ από κοντά μας. Επανεξελέγη το 2000, το 2004, το 2008 και το 2012.

Η ζωή του κ. Γκιρτζίκη -ως προέδρου της ΕΠΟ- κυλούσε ήρεμα, ώσπου συνάντησε τον Σταύρο Κοντονή. Με αφορμή κάποια τρομακτικά περιστατικά βίας στα γήπεδα, ο υφυπουργός Αθλητισμού τού κήρυξε τον πόλεμο. Ο πρόεδρος, πολύ θα το διασκέδασε στην αρχή. Ολοι όσοι είχαν προσπαθήσει, πριν απ’ αυτόν, να «βάλουν χέρι» στην Ομοσπονδία, έπεσαν στον τοίχο του αυτοδιοίκητου. Μα ο ζακυνθινός υπουργός το πήγε από άλλο δρόμο: με μικρά, πεισματικά, πλάγια βήματα έπεισε τη FIFA και την UEFA ότι δεν υπερασπίζονται την αυτονομία, αλλά την ανομία μιας ομοσπονδίας-μέλους τους.

Το μοιραίο λάθος του κ. Γκιρτζίκη -ή των εντολέων του- ήταν η απροθυμία του να κάνει τον παραμικρό ελιγμό. Ενιωθε άτρωτος. Μπήκε ανένδοτος στις μάχες, και τις έχασε όλες. Μια προς μία. Ακόμη κι όταν έδειχνε να υποχωρεί, προσπαθούσε με φθηνά, θρασύτατα κόλπα να περάσει το δικό του. Αποδέχτηκε την εναρμόνιση του Κώδικα Δεοντολογίας με εκείνον της FIFA, αλλά επιχείρησε ν’ αλλάξει τη σύνθεσή της. Συμφώνησε με το «ισπανικό μοντέλο» διαιτησίας, μα έσπευσε να χώσει στους Πίνακες τους ρέφερι-«ταλιμπάν». Το τελευταίο του τρικ ήταν η προσπάθεια, τις εκλογές του Οκτωβρίου να τις διεξάγει η Διοίκηση – και όχι η Εκλογική Επιτροπή.

Ακόμη και η FIFA εξοργίστηκε με τις πονηρές μεθοδεύσεις του. Ποτέ άλλοτε δεν πήρε το μέρος μιας κυβέρνησης, και όχι της εκλεγμένης διοίκησης μιας ομοσπονδίας της. Ούτε καν σε κάποια αφρικανική χώρα. Αλλά εκείνος, τον χαβά του: «Μην πυροβολείτε το ποδόσφαιρο, μη δυσφημείτε το προϊόν». Ακόμη κι αν το προϊόν είναι σκάρτο. Πώς το είχε πει, σε εκείνη τη συνέντευξή του στο thrakisports.gr, την ημέρα των εκλογών της ΕΠΟ; «Ενα προϊόν που το παράγει ένα εργοστάσιο, ακόμα και καλό να μην είναι, οφείλει να το διαφημίζει. Ημουν για πολλά χρόνια διευθυντής σε εργοστάσιο, και ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω με ποια λογική οι ίδιες οι ΠΑΕ, που είναι μέλη ενός συνεταιρισμού, ή κάποιοι άνθρωποι που το ποδόσφαιρο τους δίνει δουλειά και προβολή, δυσφημούν και υποβαθμίζουν το προϊόν που οι ίδιοι παράγουν». Απίστευτος.

Και αμετανόητος. Ακόμα και τώρα, που αποχώρησε με τρόπο εξευτελιστικό από την ΕΠΟ και το ελληνικό ποδόσφαιρο, στην επιστολή παραίτησης του «δείχνει» τον υφυπουργό Αθλητισμού ως τον «μπροστινό» ποδοσφαιρικών και επιχειρηματικών συμφερόντων. Για τα δικά του αμαρτήματα, δεν ένιωσε την ανάγκη να γράψει ούτε μια λέξη. Μπορεί και να το πιστεύει πραγματικά, οτι έπεσε θύμα πολιτικής δίωξης. Πάντοτε έλεγε, στους δικούς του, οτι εξελέγη με ποσοστό άνω του 90%, ενώ η Κυβέρνηση που τον κυνήγησε, με 30%…

Επαιξε κι έχασε. Οχι μόνον την προεδρία – σε αυτή δεν θα μακροημέρευε έτσι κι αλλιώς- αλλά και την υστεροφημία του. Το δυστύχημα είναι, πως ο πρώην πρόεδρος της ΕΠΟ υπήρξε το γνήσιο τέκνο μιας ζώσας πραγματικότητας στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Κάποιοι τον επέλεξαν, τον ψήφισαν, τον στήριξαν, τον τίμησαν ακόμη – όταν τα πάντα είχαν αποκαλυφθεί. Κάποιοι εξακολουθούν να στηρίζουν την παράταξή του. Κάποιοι το περηφανεύονται, κιόλας. Οπως ο πρόεδρος της ΕΠΣ Αρκαδίας, Νίκος Προύντζος, που υποχρεώθηκε σε παραίτηση αλλά «θα είμαι συνεχώς στην Ενωση και θα βάλω ένα παιδί μπροστά για να υπογράφει».

Στην κοινωνία των ποδοσφαιρικών παραγόντων, η παρανομία θεωρείται απολύτως φυσική. Εχει γίνει τρόπος ζωής. Με αυτή την έννοια, τον Γιώργο Γκιρτζίκη τον αδικήσαμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News