Χρειάζεται μόνο μια μικρή αλλαγή στη διακόσμηση και οι παλιοί -σχεδόν ιστορικοί- οίκοι ανοχής στο Παρίσι μετατρέπονται σε πολυτελή ξενοδοχεία αποκτώντας μια δεύτερη, εξευγενισμένη ζωή, για ένα κοινό που περισσότερο διψάει για φαντασιώσεις παρά για σαρκικές απολαύσεις.

Πολλά από αυτά είναι στην Πιγκάλ, μια συνοικία που για χρόνια έχει την εικόνα της κακόφημης. Είναι κατάλοιπα οίκων και κέντρων του αγοραίου έρωτα του 19^ου αιώνα και του πρώτου μισού του περασμένου αιώνα. Αρκετά έκλεισαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, γιατί θεωρήθηκε ότι οι οίκοι ανοχής με τον τρόπο τους συνεργάστηκαν με τους γερμανούς κατακτητές και παρείχαν τις υπηρεσίες τους σε αυτούς.

Τώρα πλέον, σε εποχές με άλλη ηθική και κατανόηση, η διακόσμηση έχει μεγαλύτερη σημασία και οι περιγραφές των χώρων που δίνουν οι Times στο ρεπορτάζ τους είναι το λιγότερο εντυπωσιακές, αλλά καθόλου ασυνήθιστες για ένα χώρο που κάποτε φιλοξενούσε – έστω για μερικές ώρες – ακόμα και βασιλείς ή στρατιωτικούς.

Ελαιογραφίες με (τι άλλο;) γυμνά, πολυέλαιοι, πολυθρόνες με βελούδινη επένδυση, δίνουν στο χώρο μια εικόνα  αρκετά εκλεπτυσμένη. Διακόσμηση, με άλλα λόγια, που σήμερα εκτιμάται ιδιαιτέρως σε ξενοδοχεία πολλών αστέρων, έχει όμως και τον απαραίτητο vintage αέρα για ένα κοινό όπως αυτό των χίπστερ.

Σε άλλα, που έχουν γίνει πλέον ξενοδοχεία ημιδιαμονής, η ερωτική διακόσμηση είναι πιο εμφανής: δωμάτια και διάδρομοι με αισθησιακές φωτογραφίες, ακόμα και μοκέτες με ροζ φαλλούς και αιδοία.

Αναμενόμενο ίσως από ένα λαό που επινόησε το cinq à sept -το κενό από τα πέντε στις επτά, μετά τη δουλειά και πριν το δείπνο- σαν ώρα για τις ερωμένες. Τα ξενοδοχεία είναι τώρα διαθέσιμα όλες τις ώρες, αλλά κυρίως 12-3 το μεσημέρι και το απόγευμα .

Πελατεία πλέον είναι και (νόμιμα) ζευγάρια, κάποια από τα οποία είναι στο μήνα του μέλιτος. Κυρίως ζευγάρια που θέλουν να αποδράσουν για λίγο από τις οικογενειακές υποχρεώσεις. Πελάτες και χίπστερ γιατί τους προσελκύει η ατμόσφαιρα.

Θέλαμε μιαν ατμόσφαιρα κοντά στην αυθεντική λέει στους Times ο ιδιοκτήτης ενός από αυτούς τους ανακαινισμένους οίκους που ξαναζεί σαν boutique hotel με πισίνες, σπα και έθνικ εστιατόρια.

Η αυθεντική εμπειρία παριζιάνικου πρώην οίκου ανοχής είναι πάντως αρκετά αλμυρή στην τσέπη (αλλά δεν ήταν και τότε για όλα τα βαλάντια). Κάποια από τα πιο πολυτελή δωμάτια κοστίζουν πάνω από 250 ευρώ τη βραδιά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News