Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης μπορεί να χαίρεται που ήταν ο πρώτος, του οποίου η σειρά βρέθηκε στην παγκόσμια πλατφόρμα του Netflix. Χαιρόμαστε κι εμείς μαζί του, αδιαμφισβήτητα. Θα ήμασταν μικρόψυχοι αν δεν χαιρόμασταν, ακόμα κι αν δεν μας αρέσει η συγκεκριμένη σειρά.

Το οπτικοακουστικό θέαμα στη μικρή μας χώρα είχε ανάγκη από μια τέτοια επιβεβαίωση. Ότι μπορεί μια ελληνική παραγωγή να φτάσει στα μάτια εκείνου που κατοικεί στην άλλη άκρη της γης και ξαπλώνοντας στον καναπέ του, ψάχνει τι θα δει. Οι πλατφόρμες πια είναι ένας κοινός τόπος συνάντησης, των δημιουργών με το κοινό, και όποιος καταφέρνει να μπει εκεί μέσα, έχει κάνει ένα βήμα σε μια διευρυμένη αγορά.

Βέβαια, μπορεί η αγορά να έχει εκατομμύρια αγοραστές, αλλά έχει και πολλή σαβούρα. Κι αυτό που κάνουμε όλοι στην τελική είναι να χαζεύουμε τι υπάρχει σ’ αυτό το μεγάλο καλάθι που ανανεώνεται συνεχώς με θέαμα, να διαλέγουμε κάτι και να το παρακολουθούμε με το δάχτυλο στη σκανδάλη, έτοιμο να πατήσει στοπ και να πάει στο επόμενο. Ακόμα κι αν μας αρέσει μια σειρά, δεν είναι βέβαιο ότι θα τη δούμε μέχρι το τέλος. Γιατί η υπερπροσφορά, η τεράστια ποικιλία και η αβέβαιη ποιότητα λειτουργούν πια όπως ένα τραπέζι τίγκα στα φαγητά. Σε κουράζουν και σε μπουκώνουν.

«Το Maestro στο top10 Netflix» αναγράφουν πομπώδεις τίτλοι στις εγχώριες ιστοσελίδες. Ακόμα πιο πομπώδες είναι το περιεχόμενο τους, το οποίο ανακυκλώνεται από τις εκπομπές. Τα εύσημα δίνονται με το κιλό, οι καλές κουβέντες περισσεύουν, οι διθύραμβοι για την κατάκτηση του παγκόσμιου κοινού από μια ελληνική σειρά έχουν φτιάξει γύρω από τη σειρά, το μύθο ενός αριστουργήματος. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης είναι ένας εθνικός ήρωας που κατάκτησε τον κόσμο.

Ασφαλώς, είναι μια σειρά καλογυρισμένη. Με ωραία πλάνα, μουσικές, μια δομημένη πλοκή και ενδιαφέρουσες ερμηνείες. Το ότι μπήκε, όμως, στην πρώτη δεκάδα της πλατφόρμας, δεν είναι κριτήριο της αξίας της, ούτε απόδειξη ότι όντως αρέσει στο μεγάλο κοινό εκεί έξω. Άπαξ και μπεις στο Netflix, το πιθανότερο είναι ότι θα μπεις και στις τάσεις. Γιατί ο θεατής θα σε πατήσει και ο αλγόριθμος θα τσιμπήσει το πάτημα. Μπορεί να δει πέντε λεπτά και σε αφήσει πίσω στο καλάθι, για το επόμενο.

Δεν χρειάζεται να είσαι κριτικός κινηματογράφου για να καταλάβεις ότι οι τάσεις, όχι μόνο στις πλατφόρμες οπτικοακουστικού θεάματος, αλλά παντού, περιέχουν ασύλληπτης μετριότητας πράγματα. Τα οποία κάνουν ένα γκελ και μετά τα βλέπεις παντού, σαν άτομα που έχουν διασπαστεί χιλιάδες φορές σ’ ένα εργαστήρι διαδικτυακής παράνοιας. Οι αλγόριθμοι και το repost κυβερνούν τον κόσμο με μια viral ασυναρτησία, από την οποία τελικά δεν σου μένει τίποτα να το θυμάσαι, τίποτα να σε έχει αγγίξει πραγματικά.

Και πάλι θα πω ότι το «Maestro» είναι μια καλή σειρά. Και ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης πρέπει να νιώθει περήφανος για όσα κατάφερε μαζί της. Αλλά από το καλή σειρά μέχρι το αριστούργημα, κι από την επιτυχία μέχρι το θρίαμβο που της αποδίδουν, το χάσμα είναι βαθύ και η υπερβολή ξεχειλίζει. Και αποδεικνύει, για ακόμα μια φορά, πόσο αρχοντοχωριάτες είμαστε, που όταν πρόκειται για τα δικά μας, ξεχνάμε κάθε αντικειμενικότητα και ταπεινότητα και συμπεριφερόμαστε σα να ανακαλύψαμε την Αμερική, σα να πετύχαμε κάτι τεράστιο, μοναδικό και ανεπανάληπτο.

Δεν είμαστε οι κατακτητές του Netflix, κύριοι. Αν θέλουμε να γίνουμε, θα πρέπει να βάλουμε άλλες είκοσι, τουλάχιστον, ελληνικές παραγωγές στις τάσεις.

ΥΓ. Πάντα θα θυμάμαι πόσο κουβέντα γινόταν κάποτε, πόσα εγκώμια πλέχτηκαν και πόσο θριαμβολογήσαμε ως χώρα, επειδή ένα δικό μας παιδί, η Τόνια Σωτηροπούλου, έπαιξε πέντε δευτερόλεπτα σε ταινία του Τζειμς Μποντ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News