Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, δήλωσε σε συνέντευξή του στον Alpha την Πέμπτη, 13/2: «Οταν ανέλαβα την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είχα μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη (…) Η εμπειρία μου αυτά τα χρόνια έχει κλονίσει την εμπιστοσύνη μου, και προς την εξουσία, το κράτος, τον Πρωθυπουργό και προς τη Δικαιοσύνη». Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην υπόθεση των υποκλοπών για να επαναλάβει (στην πορεία της συζήτησης με τον δημοσιογράφο Αντώνη Σρόιτερ): «Η εμπιστοσύνη μου στη Δικαιοσύνη έχει κλονιστεί».

Είναι γνωστό ότι ο Ν. Ανδρουλάκης προσέφυγε στη Δικαιοσύνη για το ζήτημα των υποκλοπών. Μέγα θέμα και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ως θιγόμενος, δικαιούται και με το παραπάνω να έχει άποψη —και ως πολίτης και ως πολιτικός αρχηγός— για την έκβαση μιας δικαστικής υπόθεσης που τον αφορά. Αλλωστε το ζήτημα αφορά παράλληλα τη δημόσια σφαίρα και τη θεσμική τάξη.

Επίσης, υπάρχουν σημαντικοί συνταγματολόγοι, όπως ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, Σταύρος Τσακυράκης (έφυγε νωρίς από τη ζωή το 2018) οι οποίοι έχουν υποστηρίξει με επιχειρήματα ότι η δημόσια κριτική στη Δικαιοσύνη δεν πλήττει το κύρος της. Δεν μιλούσε όμως για γενικούς αφορισμούς.

Πού είναι το πρόβλημα της συλλογιστικής του κ. Ανδρουλάκη όταν δηλώνει πως με βάση τη δική του εμπειρία, δηλαδή τις υποκλοπές, κλονίστηκε η εμπιστοσύνη του σχεδόν στα πάντα. Πέρα από το γενικόλογη αναφορά στην «εξουσία», συμπεριέλαβε στη λίστα «το κράτος» (πολλοί Ελληνες θεωρούν αφερέγγυο το κράτος), τον «Πρωθυπουργό» (λογικό, ο αρχηγός την αντιπολίτευσης θέλει να αντικαταστήσει τον Πρωθυπουργό) και τη «Δικαιοσύνη».

Το πρόβλημα εδώ είναι η γενίκευση και το τάιμινγκ. Πρώτα τα αυτονόητα: Οταν ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, ο τέταρτος τη τάξει πολιτειακός παράγοντας, δηλώνει ότι δεν εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη γενικά, εξηγώντας μάλιστα —εμμέσως πλην σαφώς— ότι αυτό συμβαίνει επειδή δεν είναι ικανοποιημένος με βάση την «εμπειρία» του, αυτό αναγκαστικά έχει προεκτάσεις:

♦ Πέραν του προφανούς, ότι η Δικαιοσύνη είναι ένας από του τρεις πυλώνες της δημοκρατικής πολιτείας, παράγοντας της οποίας είναι και ο ίδιος, υπάρχει και ένα πρακτικό αποτέλεσμα. Τη στιγμή που δέχονται απειλές ανώτατοι δικαστικοί, που κρεμιούνται στα μανταλάκια δικαστές που χειρίζονται την υπόθεση των Τεμπών και κυριαρχεί ένα κλίμα ισοπέδωσης για τους πάντες και τα πάντα, ο κ. Ανδρουλάκης τροφοδοτεί μια τάση επικίνδυνη: με τη γενίκευση, ρίχνει νερό στον μύλο της αμφισβήτησης των θεσμών.

Αυτό μπορεί κάλλιστα να το κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όμως ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να μιλάει τη μια ημέρα για δικαίωση όταν αθωώνεται η Ρένα Δούρου για την Μάνδρα, την προηγούμενη να χειραγωγεί τη Δικαιοσύνη με παραδικαστικό στο Μέγαρο Μαξίμου και την επόμενη να φουρκίζεται για τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία («να βάλουμε και κάποιους φυλακή», «δεν ελέγξαμε τους αρμούς της εξουσίας»).

Με άλλα λόγια, από τον ΣΥΡΙΖΑ περιμένεις να βρίσκει «καλή» ή «κακή» τη Δικαιοσύνη ανάλογα με το τι τον χαροποιεί ή τον δυσαρεστεί. Αλλωστε έχει ξεκαθαρίσει ότι διαθέτει a priori το ηθικό πλεονέκτημα, άρα ότι δεν ισχύουν για τον ΣΥΡΙΖΑ οι ίδιοι κανόνες που ισχύουν για εμάς τους υπόλοιπους. Από πολύ νωρίς ο κ. Τσίπρας αποφάσισε ότι δικαιούται —και όποιος το πιστέψει, το πίστεψε— να αντιμετωπίζει τη Δικαιοσύνη όπως τους διαιτητές της Σούπερ Λίγκας: αν σφυρίζουν υπέρ μας, no problem. Αν σφυρίζουν εναντίον μας, έχουμε προφανώς χούντα.

Ωστόσο το ΠΑΣΟΚ υποτίθεται ότι είναι ένα κόμμα κανονικό —ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουν οι μισοί ψηφοφόροι του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News