Ο πάτος του ποδοσφαιρικού βαρελιού ήταν το ματς με τη Λαμία. Ο φιλότιμος αλλά όχι ακριβώς παγκόσμιας εμβέλειας ποδοσφαιριστής της Λαμίας, Σλίβκα, είχε σκοράρει στο 4ο λεπτό. Την επόμενη μιάμιση ώρα οι παίκτες του Ολυμπιακού περιφέρονταν άσκοπα στο γήπεδο.

Για τους οπαδούς του η μόνη παρηγοριά ήταν ότι σε πέντε μήνες η σεζόν τελείωνε. Θα μπορούσαν να ξεχάσουν τους δύο προπονητές που είχαν περάσει από τον πάγκο, τη σεζόν 2023-24, αλλά και ολόκληρη την ομάδα. Το ποδόσφαιρο όμως είναι μυστήρια υπόθεση. Συνήθως εκπλήσσοντας αρνητικά. Ενίοτε όμως θετικά, με μια Cinderella story, όπου μια ομάδα φοράει το μαγικό γοβάκι ή, τέλος πάντων, τα ποδοσφαιρικά παπούτσια της. Και αλλάζει μια σεζόν που έμοιαζε η χειρότερη της εποχής του Βαγγέλη Μαρινάκη.

Οχι κατακτώντας το πρωτάθλημα όπου οι κατακτήσεις δεν έχουν όνομα αλλά αριθμό, αλλά με την πρόκριση στον τελικό του Conference League. ΟΚ, του τρίτου στην ιεραρχία των κυπέλλων, αλλά beggars cannot be choosers και η Ελλάδα σε συλλογικό επίπεδο έχει να δει τελικό από το 1971 και το Γουέμπλεϊ.

Για τον Ολυμπιακό, η πρόκριση στον τελικό του Conference ήταν κατόρθωμα. Οχι μόνο επειδή η ομάδα του για να φτάσει στον τελικό χρειάστηκε 18 ματς αλλά επειδή στο πρώτο μισό της σεζόν είχε απαξιωθεί όσο καμία άλλη στην ιστορία του συλλόγου.

Τι έκανε λοιπόν τη διαφορά; Σίγουρα ο προπονητής. Οσο και αν στην αρχή δεν ήταν καθόλου βέβαιο. Ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, ένας προπονητής που είχε κερδίσει το Europa με την Σεβίλλη αλλά δεν είχε ποτέ δουλέψει έξω από την Ισπανία.

Ο Μεντιλίμπαρ προσπάθησε να μην μπλέξει τους παίκτες του Ολυμπιακού, που είχαν ταλαιπωρηθεί από τις αλλαγές προπονητών, με περίπλοκα συστήματα. Η σκηνή όπου, δεκαπέντε λεπτά πριν από το τέλος του ματς με την Αστον Βίλα, ο νεαρός Αποστολόπουλος μπαίνει αλλαγή και ο Κάρμο του κάνει την κίνηση «παίζε κοντά μου», δείχνει πόσο η απλότητα στην τακτική μπορεί να βοηθήσει.

Προφανώς ρόλο στην αλλαγή είχαν οι παίκτες που πήρε τον Ιανουάριο. Ο Τσικίνιο και ο Ορτα πήραν θέσεις στην 11άδα και ο Κάρμο ήταν το κομμάτι του παζλ που έλειπε στην άμυνα. Όπως και κάποιοι παίκτες που ήταν στα αζήτητα ή βγήκαν από τη ναφθαλίνη. Ο Ιμπόρα έμοιαζε σαν βετεράνος που κολλούσε τα τελευταία ένσημα και ο Τζολάκης σαν ένας φιλόδοξος τερματοφύλακας που θα έπρεπε να καλύψει τις φιλοδοξίες του αλλού.

Το πιο εύκολο βέβαια πράγμα είναι κάποιος να γράφει in retrospect. Αντί η θεωρία να έχει αποτέλεσμα, το αποτέλεσμα δημιουργεί θεωρίες. Και για την μεταμόρφωση του Ολυμπιακού οι θεωρίες είναι πολλές. Αν είχα να διαλέξω μία, θα την έβγαζα από τη δήλωση του Τσικίνιο μετά την πρόκριση στον τελικό.

«Δεν πίστευα πως θα φτάσουμε στον τελικό του Europa Conference League, όμως μετά την ανατροπή και την πρόκριση επί της Μακάμπι το πίστεψα».

Στον αθλητισμό τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη νίκη. Οσο πιο δύσκολη είναι τόσο μεγαλύτερο momentum δημιουργεί. Η πρόκριση με την Μακάμπι, όταν ο Ολυμπιακός είχε χάσει το πρώτο ματς με 4-1 και κέρδισε το δεύτερο με 6-1, δεν ήταν δύσκολη αλλά μοναδική. Εκανε τους παίκτες να νοιώσουν οικογένεια που έχει ένα πεπρωμένο.

Αν στην λογοτεχνία οι δυστυχισμένες οικογένειες κάνουν τα μεγάλα μυθιστορήματα, στο ποδόσφαιρο οι ευτυχισμένες οικογένειες κάνουν τις μεγάλες πορείες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News