Η Ολγα κατάγεται από μια μεγάλη πόλη, στην οποία ζούσε μέχρι πριν από πέντε χρόνια. Τότε, αποφάσισε να πάει στην επαρχία, σε ένα μέρος που δεν ήταν πολύ τουριστικό, για να ανοίξει ένα εμπορικό κατάστημα. Αποκέντρωση δεν θέλουμε; Ορίστε η αποκέντρωση. Πέρυσι, η ιδιοκτήτρια του σπιτιού στο οποίο ζούσε μέχρι τώρα, με ένα –περίπου λογικό– μηνιαίο ενοίκιο, της ανακοίνωσε ότι «λυπάται, αλλά τα παιδιά της επιμένουν να το κάνει Αirbnb».

Στο μεταξύ, το συγκεκριμένο μέρος, από «λίγο τουριστικό» που ήταν, αποφάσισε μετά την πανδημία να ζει αποκλειστικά από τον τουρισμό, με συνέπεια να μην υπάρχουν, όχι σπίτια, αλλά ούτε κοτέτσια για μακροχρόνια ενοικίαση. Και όσα υπάρχουν, απέχουν μακράν από το «λογικό» μηνιαίο ενοίκιο. Κάποια άλλα ενοικιάζονται αυστηρά «Σεπτέμβριο με Μάιο». Και μετά, πού θα πας; Στο παγκάκι;

Η Ολγα (που είναι απολύτως υπαρκτό πρόσωπο και δεν είναι το μόνο), σκέφτηκε να μείνει σε κάμπινγκ, όπως η δασκάλα που έγινε viral πριν από λίγες ημέρες. Τελικά βρήκε ένα δυάρι, σε τιμές Κολωνακίου. Προφανώς, αν συνεχιστεί αυτό, θα επιστρέψει στη μεγάλη πόλη και στο πατρικό της.

Τα Αirbnb (συντόμευση για κάθε είδους βραχυπρόθεσμες μισθώσεις) τελικά φαίνεται ότι κέρδισαν τον πόλεμο. Φέτος, σύμφωνα με τα στοιχεία του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδας, που δημοσιεύθηκαν μόλις την Δευτέρα, ξεπέρασαν τα κρεβάτια που προσφέρουν τα ξενοδοχεία στη χώρα και ήδη από τον Απρίλιο έφτασαν τα 1.000.000 κλίνες. Οι Ελληνες είμαστε μόλις 9 εκατομμύρια, να θυμίσω. Συνεπώς, τα κρεβάτια των Αirbnb θα επαρκούσαν για να κοιμίσουν περίπου το ένα δέκατο από εμάς. Αρα, το επιχείρημα «δεν επηρεάζουν τη στεγαστική κρίση» δεν ισχύει, εκτός εάν απορρίψουμε τα μαθηματικά ως επιστήμη.

Και δεν είναι μόνο το ένα δέκατο που δεν έχουμε δικό μας κρεβάτι ή, μάλλον, δικό μας σπίτι για να βάλουμε το κρεβάτι μας. Είναι το 31%· τόσοι υπολόγισε η Eurostat πέρυσι ότι είμαστε οι ενοικιαστές στην Ελλάδα. Ας προσθέσουμε τους νέους που θέλουν να φύγουν από τη μαμά τους, τους δασκάλους, γιατρούς, κ.λπ., που πρέπει να πάνε στο νησί τάδε για να φροντίσουν τον κόσμο εκεί, τους φοιτητές, και διάφορες άλλες κατηγορίες, οι αριθμοί προσαυξάνονται.

Πού θα μείνουν όλοι αυτοί, όταν τα μέσα ενοίκια στην Ελλάδα υπερβαίνουν πλέον κατά πολύ τον μέσο μισθό (Νορβηγίας);

Είναι ένα ερώτημα το οποίο το κράτος δείχνει να αγνοεί πεισματικά. Λες και αν το αγνοήσεις θα φύγει, θα ξεχαστεί, σαν ένα πονάκι στη μέση. Πώς να ξεχαστεί, όμως, όταν ο άλλος ψάχνει σπίτι και του ζητάνε ένα νεφρό και έναν αμφιβληστροειδή για δύο ημιυπόγεια δωμάτια; Δεν είμαστε χαζοί, ούτε τυφλοί. Εδώ ζούμε όλοι, βλέπουμε τις αγγελίες ενοικίασης και γελάμε μεν, πικρά δε. Και το πονάκι γίνεται καρκίνος.

Η κυβέρνηση είναι άτολμη στην αντιμετώπιση της στεγαστικής κρίσης. Θα έλεγα «απρόθυμη», αλλά με πιάνετε σε γενναιόδωρη στιγμή.

Ανακοίνωσε πέρυσι κάποια μέτρα για τον περιορισμό των airbnb, αλλά δεν ήταν, στην πραγματικότητα τέτοια. Ηταν μέτρα –ημίμετρα, για την ακρίβεια– που θέλουν να πετάξουν το μπαλάκι στους ιδιοκτήτες. Κάποιες, προβληματικές στην εφαρμογή τους, φοροαπαλλαγές για όσους το γυρίσουν σε μακροπρόθεσμες ενοικιάσεις και κάποια επιπλέον τέλη για τις βραχυπρόθεσμες ενοικιάσεις, τα οποία είναι σταγόνες στον ωκεανό μπροστά στα έσοδα των Αirbnb, ιδιαίτερα δε όταν τα διαχειρίζονται μεγάλες εταιρείες.

Η Βαρκελώνη, στο μεταξύ, πετάει έξω τα Αirbnb, κάτι που έχει κάνει ήδη η Νέα Υόρκη. Η Βαρκελώνη δεν χρειάζεται τους τουρίστες, άραγε; Ή είναι κουτοί οι Καταλανοί κι εμείς οι έξυπνοι;

Οι ιδιοκτήτες ακινήτων παραμένουν πλειονότητα, θα πείτε, και είναι «πολλές οι ψήφοι». Προφανώς. Ιδιαίτερα, δε, όταν οι ιδιοκτήτες (και περισσότερο εκείνοι με πολλαπλά ακίνητα) είναι οι «φυσικοί» ψηφοφόροι της κυβερνητικής παράταξης, όχι οι άλλοι, οι φτωχάντζες. Κάπως πρέπει να ζήσουν και οι φτωχάντζες, όμως. Και κυρίως, κάπου.

Τα στατιστικά για το πρώτο τετράμηνο του 2025 θα έπρεπε να βαρέσουν τις καμπάνες του Αγίου Παντελεήμονα στα κυβερνητικά γραφεία. Ναι, καταλαβαίνω ότι χαίρονται που έρχονται οι τουρίστες (καταγράφεται αύξηση στις αφίξεις και στις διαμονές, αν και όχι ανάλογη στα έσοδα), καταλαβαίνω ότι θέλουμε χρήμα, διότι δεν έχουμε και από πουθενά αλλού να το πάρουμε, να μπουκώσουν τα «πλεονάσματα», όμως, δεν πάει ακριβώς έτσι.

Η κυβέρνηση δίνει κάτι ψιχία στον κόσμο από τα πλεονάσματα αυτά, όμως τι να το κάνω εγώ ένα ενοίκιο το χρόνο (αν το δικαιούμαι καν) όταν ο ιδιοκτήτης μού ζητάει αύξηση στο ετήσιο αντίτιμο ίση με πέντε ενοίκια; Ενώ, την ίδια στιγμή, κοιτάει τα Αirbnb, γύρω γύρω και ξερογλείφεται κι εγώ δεν ξέρω αν θα έχω σπίτι να μείνω τον Οκτώβριο, που θα έπαιρνα το επίδομα;

Προσωπικά, αν και δεν είμαι υπουργός Οικονομικών, κατανοώ απόλυτα την ανάγκη για έσοδα· οικογένεια έχω και, πραγματικά, δεν υπάρχει καλύτερος υπουργός Οικονομικών από έναν άνθρωπο που πρέπει να ζήσει μια οικογένεια χωρίς να έχει περιουσία πίσω του. Αρα, μοιάζω με την Ελλάδα. Ο,τι μπορείς εκμεταλλεύεσαι και κάθε μέρα παίρνουν φωτιά τα τεφτέρια, «τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι». Ολα τα χρόνια που το έκανα αυτό, βέβαια, είχα μια αρχή: Ποτέ και τα δύο πόδια σε μια βάρκα. Η Ελλάδα, όμως, φαίνεται ότι αποφάσισε να βουτήξει όχι μόνο τα δύο πόδια, αλλά ως τον λαιμό σε μια και μοναδική βάρκα: τον τουρισμό. Νυν υπέρ πάντων ο αγών και ας έχουμε παράπλευρες απώλειες.

Ας πούμε, λοιπόν, ότι έρχεται κάποιος και μου λέει «σου δίνω 100.000 ευρώ, για να πετάξεις έξω τα παιδιά σου και να πάρω τα δωμάτιά τους». Εκατό χιλιάδες ευρώ μαζεμένα, εγώ έχω δει μόνο σε κάτι ταινίες με μαφιόζους. Θα πέταγα έξω τα παιδιά μου, όμως; Και κάθαρμα να ήμουν, υπάρχει η απλή λογική: Θα τα χρειαστώ τα παιδιά μου κάποτε, για πράγματα που δεν θα μπορέσουν να εξαγοράσουν τα 100 χιλιάρικα. Και τότε θα μου γυρίσουν την πλάτη.

Τουλάχιστον εγώ έχω χρόνο να το «γυρίσω». Η κυβέρνησή μας, πάλι, τα δικά της «παιδιά» θα τα χρειαστεί σε μόλις δύο χρόνια. Μάξιμουμ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News