Ολη την προηγούμενη τετραετία αγοράζαμε όπλα. Αεροπλάνα, καράβια, ελικόπτερα, τεθωρακισμένα, οβίδες, τορπίλες και πάει λέγοντας. Πολύ χρήμα. Τα πρωινάδικα στα κανάλια μας έκαναν χρυσές τηλεθεάσεις με την αναμετάδοση των καθημερινών προκλήσεων του Ερντογάν. Ο Κωστίδης, ο Ρομπόπουλος και η Ζαχαράκη έγιναν πιο super stars και από την Μενεγάκη. Ο Μενέντες, αυτός ο κοντούλης Αμερικανός με τα τετράγωνα γυαλάκια που με πείσμα αρβανίτικο αρνείται να δώσει F-16 στους Τούρκους, έγινε ο νέος μας Καραϊσκάκης. Οι δε απόστρατοι ναυαρχο-πτέραχοί μας, έζησαν μια δεύτερη ηρωική (τηλεοπτική) ζωή.

Όλα τούτα τα γκρέμισε ο Εγκέλαδος, σαν σαθροχτισμένη πολυκατοικία της Ανατολίας. Τα καταραμένα τουρκολυβικά μνημόνια έγιναν χαρτί υγείας, οι αποστρατιωτικοποιήσεις των νησιών μας φράσεις λησμονημένες. Το Ερντογανικό θράσος και οι νέο-οθωμανικοί μεγαλοϊδεατισμοί μεταβλήθηκαν ξάφνου σ’ έναν άμορφο σωρό από μπάζα, πάνω στα οποία ακόμα ψάχνουν για επιζόντας οι ηρωικοί μας ΕΚΑΜίτες. Το επόμενο στάδιο αυτής της φρέσκιας λεωφόρου αγάπης και σεισμικής διπλωματίας, είναι να μπουν οι μπουλντόζες, να απομακρυνθεί το παλιό μολυσματικό φορτίο και στην θέση του να υψωθεί ένα ειρηνικό ελληνοτουρκικό σπίτι συνεργασίας και φιλικής γειτνίασης. Τι θεσπέσια προοπτική…

Τώρα, εμείς τους ψηφίζουμε για να πάρουν τη γενική γραμματεία του Διεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού (ενώ δεν έχουν υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας) κι εκείνοι μας ψηφίζουν για να γίνουμε μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (από τον οποίο καταδικάζονται διαρκώς ως δύναμη κατοχής της Κύπρου). Τα ύστερα του κόσμου. Εκεί που γυαλίζαμε τα άρματα μας για να αλληλορημαχτούμε με σφαίρες, βόμβες, drones, Typhoons, έξυπνες τορπίλες και ρουκέτες από Rafales, το γυρίσαμε απότομα κι αρχίσαμε να ανταλλάσουμε φιλοφρονήσεις και διεθνή ψηφαλάκια. Μέχρι «χρόνια πολλά για την επέτειο που μας διώξατε» μας έστειλαν. Το μόνο που απομένει είναι ν’ ακούσουμε πενιές και να αποθαυμάσουμε καινούρια ζεϊμπέκικα, σαν (τα κάποτε) του Γιώργου με τον Τζεμ. Τελικά η ζωή και η Ιστορία κύκλους κάνουν.

Κι αρχίζουν οι δευτερογενείς αναλύσεις. Τους πιστεύουμε ή δεν τους πιστεύουμε; Μήπως τους δίνουμε παραπάνω απ’ όσα παίρνουμε; Θα μπορούσαμε να αρνηθούμε την επίθεση φιλίας τους ή θα ήμασταν έκθετοι στην διεθνή κοινότητα; Πάμε για καινούργια εικοσαετία ηρεμίας ή μετά τις εκλογές θα ξαναγυρίσουμε στα ίδια; Μήπως σερνόμαστε σε έναν διάλογο εφ’ όλης της ύλης, κατά που ζητούσαν πάντα οι «σύμμαχοι» μας; Για να μοιράσουμε τι; Τα κυριαρχικά μας δικαιώματα; Μα κι αν δεν αρπάξουμε την ευκαιρία για να κάτσουμε σ’ ένα τραπέζι τώρα, πότε θα το κάνουμε; Έτσι θα το πηγαίνουμε αιωνίως, με κραυγές πολέμου και με συσσώρευση εξοπλισμών; Τελικά τον κρυμμένο πλούτο του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, θα τον πληρώνουμε τρίδιπλο για να μην τον μοιραστούμε, καθότι κάθε συμφωνημένη μοιρασιά θα ισοδυναμεί με προδοσία;

Τα ίδια ακριβώς ερωτήματα που άκουγα όταν πρωτοενδιαφέρθηκα για την πολιτική, πριν σαράντα χρόνια. Και τα ίδια, εξ όσων διαβάζω, που συζητούνταν και πριν ογδόντα χρόνια. Και τα ίδια, εξ όσων προβλέπω, που θα ισχύουν και μετά από σαράντα χρόνια. Τότε που θα ‘χουν παλιώσει τα Rafale και τα F-35, τότε που θα πηγαίνουν για απόσυρση οι Belh@ra και τα εγγόνια μας θα τρώνε τα μουστάκια τους για τα καινούργια που θα παραγγείλουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News