Οι δηλώσεις του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη περί κυβερνητικής συνεργασίας ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό άγνωστο Χ, του οποίου το όνομα θα γίνει γνωστό μετά τις εκλογές, μου δημιουργούν δύο δυσάρεστα συναισθήματα. Πρώτον, ως πολίτης αισθάνομαι προσβεβλημένος. Ο κ. Ανδρουλάκης μου ζητά να ψηφίσω ένα κόμμα χωρίς να ξέρω ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός.

Αυτό θα είχε κάποια λογική αν ο πρωθυπουργός δεν έπαιζε κανέναν ρόλο στην άσκηση πολιτικής ή αν μπορούσα να αλλάξω την ψήφο μου στην περίπτωση που δεν άρεσε ο προτεινόμενος πρωθυπουργός. Επειδή αυτά δεν ισχύουν, μένω με την εντύπωση ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με θεωρεί περιορισμένης νοημοσύνης. Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για όλους τους πολίτες. Το διατυπώνω ως παράπονο.

Η προσπάθεια του Ευάγγελου Βενιζέλου να μειώσει τις αρνητικές εντυπώσεις, δηλαδή το σχόλιό του ότι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι απολύτως εντός των ορίων του συντάγματος σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι εκτός θέματος. Το πρόβλημα στη δήλωση Ανδρουλάκη δεν είναι το περί συνεργασιών, είναι η άποψη-πρόταση ότι το πρόσωπο του πρωθυπουργού είναι δευτερεύουσας σημασίας και δεν χρειάζεται να είναι γνωστό στον ψηφοφόρο.

Ο κ. Βενιζέλος δήλωσε ότι είπε το αυτονόητο. Σωστά, αλλά αφού είναι αυτονόητο, γιατί το λες; Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι ο κ. Βενιζέλος θα ήταν ένας καλός πρωθυπουργός, αλλά θα ήθελα να το ξέρω εκ των προτέρων.

Η άποψη του Ανδρέα Λοβέρδου ότι όταν αποκλείεις κάποιον πρέπει να προτείνεις κάποιον άλλον είναι, νομίζω, απολύτως σωστή. Ούτε είναι κακό να συμφωνείς με κάποιον της ΝΔ, αν αυτό που λέει είναι σωστό. Αντίθετα, είναι λάθος να διαφωνείς με κάποιον που λέει το σωστό, επειδή ανήκει σε άλλο κόμμα.

Το δεύτερο δυσάρεστο συναίσθημα προέρχεται από τη διαφαινόμενη αντίληψη του κ. Ανδρουλάκη ότι ο πολίτης δεν χρειάζεται να τα ξέρει όλα. Αυτό που μειώνει τα σφάλματα σε όλες τις ανθρώπινες υποθέσεις είναι η πλήρης πληροφόρηση.

Στην οικονομική θεωρία, η πληροφόρηση θεωρείται αναγκαία προϋπόθεση προκειμένου το σύστημα να αποδώσει το καλύτερο, το άριστο αποτέλεσμα. Η εκλογική διαδικασία δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο πολίτης πρέπει να ξέρει τα πάντα για τους πολιτικούς που διεκδικούν την ψήφο του.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχει, λέγεται, μια συνήθεια να ερωτάται οποίος θέλει να πολιτευτεί, πόσους σκελετούς, δηλαδή, ασθένειες (προκειμένου για τον πρόεδρο), αδυναμίες, παρανομίες κ.τ.λ. έχει στην ντουλάπα του. Αυτό δεν είναι παραξενιά των Αμερικάνων. Είναι καλή πρακτική.

Αυτό που προκαλεί εντύπωση σε μας, τα παλιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, είναι η εμμονή του κ. Ανδρουλάκη να συνδέει την πολιτική του ΠΑΣΟΚ με το τι κάνει ή τι μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Με τον τρόπο αυτόν, έχω τη γνώμη ότι αυτοπεριορίζεται, ενώ υπάρχει μπροστά του ευρύτατος χώρος για ανάπτυξη.

Στα Μαθηματικά, αν η εξίσωση είναι καλά ορισμένη, ο άγνωστος Χ μπορεί να βρεθεί. Στην πολιτική, ο άγνωστος Χ χαλάει την εξίσωση.

* Ο Θεόδωρος Π. Λιανός είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News