Υπάρχουν αρκετοί, διαφορετικοί μεταξύ τους και συχνά αλληλοσυγκρουόμενοι τρόποι να δει, να διαχειριστεί και να αντιμετωπίσει κανείς το θέμα του δυστυχήματος των Τεμπών. Δύο από αυτούς είναι ο πολιτικός, σε αντιδιαστολή με τον δικαστικό. Σε αυτήν την αντιδιαστολή, η Μαρία Καρυστιανού επέλεξε τον πρώτο.

Ναι, διότι μόνο έτσι μπορεί να φτάσει στον δεύτερο, θα αντιπροτείνουν αρκετοί. Οχι. Δεν θα φτάσει. Θα φτάσει –ή, για να ακριβολογούμε, έχει φτάσει ήδη– σε ένα σημείο πέρα από την απλή «πολιτικοποίηση» του ζητήματος: στο σημείο όπου διεξάγει έναν συγκεκριμένο πόλεμο, μέχρις εσχάτων, εναντίον εκείνου του τμήματος του πολιτικού φάσματος που η ίδια «αναγνωρίζει» ως υπαίτιο για το δυστύχημα. Ελπίζοντας –ή πιστεύοντας– ότι αν συνεχίσει να χτυπάει, με πολιτικούς όρους, το «σύστημα», εκείνο κάποια στιγμή θα λυγίσει.

Η κυρία Καρυστιανού, αφού απέτυχε να παραπεμφθεί ο Πρωθυπουργός για εσχάτη προδοσία, έκανε μήνυση στους 14 βουλευτές της ΝΔ, που υπέγραψαν το πόρισμα της προανακριτικής για τον Τριαντόπουλο για τα Τέμπη. Κατηγορεί και αυτούς για εσχάτη προδοσία. Με τη μήνυσή της επιχειρεί να ανατρέψει τα αποτελέσματα της προανακριτικής επιτροπής. Ας πούμε ότι είναι ένα «νομικό» τέχνασμα, το οποίο αποσκοπεί να εξαναγκάσει σε πλήρη διερεύνηση, ώστε «η αλήθεια να βγει στο φως» για τους 57 νεκρούς και τις οικογένειές τους. Παραμένει, όμως, ένα «νομικό» τέχνασμα, το οποίο διεξάγεται αμιγώς σε πολιτικό πεδίο.

Μπορούμε να γίνουμε πάρα πολύ κυνικοί και να κάνουμε μια απλή διαπίστωση: Οταν πετάς το μπαλάκι στο γήπεδο της πολιτικής, θα σε κερδίσει εκείνος που έχει –στο συγκεκριμένο γήπεδο– το πάνω χέρι. Θα αναγκαστείς, συνεπώς, να ξεκινήσεις τις νομικές και άλλες «ακροβασίες» προκειμένου να τον φέρεις εκεί που θέλεις. Αυτές οι ακροβασίες, όμως, λειτουργούν τόσο όσο. Και σε ουσιαστικό επίπεδο, αλλά και σε εκείνο του εντυπωσιασμού.

Μετά; Για πόσες «έσχατες προδοσίες» μπορείς να κάνεις μηνύσεις;

Θεωρητικά, μπορείς. Να μηνύσεις και τους ψηφοφόρους της ΝΔ, ας πούμε, ή τα εκατομμύρια των Ελλήνων που κατέβηκαν τον περασμένο Φεβρουάριο στους δρόμους ζητώντας δικαιοσύνη, αλλά όχι απαραίτητα κρεμάλες, στρατοδικεία, ή έστω την αποπομπή της κυβέρνησης. Υπό μια ευρεία έννοια όλοι αυτοί είναι προδότες, αφού δεν βλέπουν και δεν αναγνωρίζουν ότι «παραβιάζεται το Σύνταγμα». Οτι υπάρχει «εκτροπή», ότι μας κυβερνούν «δοσίλογοι και δικτάτορες».

Μετά μπορείς να μηνύσεις για έσχατη προδοσία και τους βουλευτές (και ψηφοφόρους) του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε αυτοί στήριξαν την πρόταση να παραπεμφθεί ο Μητσοτάκης. Και άλλους πολλούς. Θα μείνουν στο τέλος ο Βελόπουλος, η Νίκη και η Πλεύση. Αντε και ο Κασσελάκης. Ολοι αυτοί, δηλαδή, που θέλουν το καλό της χώρας και δεν διαπράττουν κανενός είδους «προδοσία».

Και με αυτούς, για να παραφράσουμε τον ποιητή, θα ξαναφτιάξεις την Ελλάδα, απαλλαγμένη πλέον από τους προδότες.

Δεν είναι εκεί το θέμα, όμως. Θα μπορούσαν (σε ένα παράλληλο, αν και πάρα πολύ μακρινό σύμπαν) να έχουν στηρίξει το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ τις απανωτές προτάσεις για «έσχατες προδοσίες». Και να ελπίζουν ότι εάν δεν περάσει η κατηγορία για τον Πρωθυπουργό, ίσως καταφέρουμε τελικά να δικάσουμε, με τη συγκεκριμένη κατηγορία, τον κλητήρα κάποιου υπουργείου.

Μέχρι τότε, όμως, ο κόσμος δεν θα ασχολείται καν και η όλη υπόθεση θα έχει υποβαθμιστεί από αυτό που είναι –μια ιδιαζόντως σοβαρή, έως κομβική για την Ελλάδα υπόθεση, που έφερε αντιμέτωπο μετωπικά αυτό το κράτος με τους πολίτες του, μια υπόθεση που μπορεί και οφείλει να θέσει άπαντες, δημόσια διοίκηση και πολιτικούς, αντιμέτωπους με ανυπολόγιστες και διαχρονικές ευθύνες– σε μια σχεδόν γραφική επανάληψη πολιτικών μικροπαιγνίων.

Ποιος να κερδίζει, άραγε, από αυτό; Πάντως όχι η Δικαιοσύνη. Ούτε η κοινωνία. Η πολιτική, πιθανότερα. Μόνο που η πολιτική είναι ένα παιχνίδι που παίζεται με διαφορετικούς όρους.

Και όταν τα μπλέκεις όλα αυτά μεταξύ τους, δεν είναι απαραίτητο ότι θα κερδίσει ο καλύτερος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News