«Εγώ δεν είμαι ούτε με τους μπαχαλάκηδες, ούτε με την αστυνομία. Και σ’ αυτούς που μου λένε πως υποχρεωτικά πρέπει να πάρω το μέρος ενός εκ των δύο στρατοπέδων που αλληλοβρίζονται και αλληλοσκοτώνονται, απαντώ ότι πρόκειται για τεχνητό ψευτοδίλημμα στο οποίο δεν προτίθεμαι να τοποθετηθώ. Ούτε με τους καταληψίες είμαι, ούτε μ’ αυτούς που ρίχνουν πλαστικά σφαιρίδια. Και δεν είμαι ισαποστάκιας, έχω σαφέστατη πολιτική θέση επ’ αυτού.» Ακούω αυτή την άποψη όλο και πιο συχνά τις τελευταίες μέρες. Την εξέφρασε πληρέστατα και ο Γιαννακίδης στο «Ανάμεσα σε δυο στρατόπεδα».

Ενδιαφέρουσα και σαφής θέση. Δεν την λέω βολική (διότι πρόκειται για αρνητικό προσδιορισμό), δεν διστάζω όμως να την χαρακτηρίσω ουτοπική και αποστασιοποιημένη. Είναι σαν να παίζουν δυο ομάδες ποδοσφαίρου σε ένα γήπεδο και ο εν λόγω φίλαθλος να κριτικάρει τον αγώνα ως οπαδός του στίβου. Δικαίωμα του, απλώς δεν δικαιούται να μετέχει στον διάλογο, στην αντιπαράθεση, στις χαρές ή τις λύπες του ποδοσφαιρικού στερεώματος. Επιλέγει να ζει σε άλλο αθλητικό σύμπαν.

Πλην σε τούτη την ζωή, τα διλήμματα δεν τα επιλέγουμε εμείς. Ερχονται και μας βρίσκουν. Προφανώς πριν μας βρουν από κάποιους κατασκευάστηκαν, τεχνηέντως ή τυχαίως, αυτό όμως δεν αλλάζει εν τέλει την τρομακτική επιρροή που αποκτούν πάνω στην ζωή μας. Οταν φεύγω με το αμάξι από τον Πειραιά για να φθάσω στην Κηφισιά και είμαι υποχρεωμένος να διαλέξω ανάμεσα στην πηγμένη Συγγρού και το γεμάτο ποτάμι, εκνευρίζομαι. Πολύ θα ‘θελα έναν τρίτο δρόμο, ευθύ, άδειο και άνετο, να με πάει κατ’ ευθείαν στον προορισμό μου. Μόνο που δεν υπάρχει. Η ζωή (και όσοι σχεδία σαν ή έφτιαξαν κάποτε τους δρόμους) με εξαναγκάζουν να διαλέξω.

Ο Δικαιόπολης, με την ιδιωτική ειρήνη που σύναψε με τους Λακεδαιμόνιους, δεν απέτρεψε τον καταστροφικό Πελοποννησιακό Πόλεμο. Αν ο εβραϊκός όχλος, στο δίλημμα του Πιλάτου «Ιησούν ή Βαραβάν» απαντούσε «αυτό είναι ψευτοδίλημμα και δεν συμμετέχω», δεν θα ματαίωνε την σταύρωση ενός εκ των δύο ή και των δύο. Στις τελευταίες φάσεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου όπου οι φρικαλεότητες των συμμάχων και των Σοβιετικών στα πεδία της μάχης ήταν ισάξιες μ’ αυτές των Γερμανών, κάποιος εύκολα θα μπορούσε να πει φρικιασμένος «δεν είμαι με κανέναν τους». Θα είχε (ιστορικά) δίκιο ή άδικο;

Θα μου πείτε πως όλοι αυτοί θα διατηρούσαν τουλάχιστον καθαρή την συνείδηση τους. Σύμφωνοι, καθαρή συνείδηση, αλλά ερήμην της πορείας της Ιστορίας. Σαν να μην τους αφορά ή να μην μετέχουν στο τελικό ιστορικό αποτέλεσμα του διλήμματος. Σαν να είναι ευτυχισμένα αηδονάκια μέσα σ’ ένα μακρινό δάσος και να μην έχουν την παραμικρή (πρακτική ή ηθική) σχέση με το αποτέλεσμα των θανάσιμων μαχών που ξεσπούν ανάμεσα στους καρχαρίες στα βάθη των ωκεανών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News