(…και μια ιστορία «προχωρημένη» από την Ατλάντα, περίπου 30 χρόνια πριν)

To καλοκαίρι του 1996 πήγα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, ως ένας από τους απεσταλμένος, τότε, της «Ελευθεροτυπίας». Οχι ως αθλητικός συντάκτης. Υπήρχαν ειδικότεροι εμού. Εγώ είχα την εντολή «να καλύπτω όλα τα υπόλοιπα». Το «κλίμα». Τον κόσμο. Εικόνες και στιγμιότυπα από τους αγώνες που δεν έπιαναν πάντα οι κάμερες. Και συνεντεύξεις από πρωταγωνιστές αλλά και άτυχους. Ετσι τους λέμε «εμείς οι Αγγλοσάξονες». Ποτέ ηττημένους. Ποτέ άχρηστους. Unlucky pal, no worries!..

Το απολάμβανα. Εχοντας και στην παρέα μου τον άνθρωπο που μου επιτρέπει τώρα να γράφω στο site του, ό,τι κατεβάσει η κούτρα μου! Οποτε κατεβάσει…

Μια μέρα, που λέτε, περνούσαμε μέσα από το Ολυμπιακό Πάρκο ανεμίζοντας μικρές ελβετικές σημαίες που μας είχαν δώσει άνθρωποι που ήταν μαζί μας στο ίδιο ξενοδοχείο. Και αφού δέχτηκαν να πάμε μαζί σε αγώνα πόλο της δικής μας Εθνικής και να την υποστηρίξουν, μας ζήτησαν να ανταποδώσουμε σε αγώνα ενόργανης γυμναστικής, στην οποία ήταν ανέκαθεν πολύ καλοί.

Το κλίμα ήταν χαλαρό, παρά τις πάντα υπερβολικές αμερικανιές, όπως π.χ. τα υπαίθρια ντους στο πάρκο που, αντί για νεράκι του Θεού έτρεχαν Coca-Cola και μαζεύονταν από κάτω οι τρελοί και λούζονταν και έπιναν ταυτοχρόνως.

Γενικά, το Centennial Park της Ατλάντα (το Πάρκο της Εκατονταετίας, ας πούμε) ήταν χώρος συνάθροισης χιλιάδων ανθρώπων. Ενα ωραίο αμερικανικό πανηγύρι. Με ανθρώπους γελαστούς, πολύ ευγενικούς και πάντα πρόθυμους να μας βοηθήσουν σε ό,τι χρειαζόμασταν.

Οπως περπατούσαμε, που λέτε, με τους ελβετούς φίλους και τα σημαιάκια τους, μας σταματούσαν πού και πού οι ντόπιοι και ενθουσιασμένοι μας χαιρετούσαν. Και μερικοί από αυτούς μας ρωτούσαν αν ήμαστε από τον Ερυθρό Σταυρό.

Είναι λευκός ο σταυρός, τους εξηγούσαν οι φίλοι. Και το υπόλοιπο φόντο κόκκινο. «Από την Ελβετία είμαστε».

«Αχ, πόσες φορές δεν έχουμε δει τη “Μελωδία της Ευτυχίας”, με την Τζούλι Αντριους, τον Κρίστοφερ Πλάμερ και την οικογένεια Φον Τραπ», έλεγαν ενθουσιασμένοι οι καλόκαρδοι Αμερικανοί. Και άρχισαν να τραγουδούν το «Ντο-Ρε-Μι». Τους λάτρεψα ακόμα πιο πολύ!

Τα θυμήθηκα όλα αυτά, και εξόκειλα από εκείνο που εξαρχής ήθελα να πω, με αφορμή τη σύλληψη από τη λεγόμενη kiss cam (κάμερα φιλιού;) ενός «παράνομου» ζευγαριού μέσα στο πλήθος στη συναυλία των Coldplay σε στάδιο της Βοστώνης.

Κάποιοι τους αναγνώρισαν, τους «κάρφωσαν» κανονικότατα, με ονόματα, βιογραφικό και… διευθύνσεις, και η συνέχεια είναι γνωστή: Διαλύθηκαν οι γάμοι τους και έχασαν τις σημαντικές δουλειές που είχαν.

Ο ηγέτης των Coldplay, Κρις Μάρτιν, προσπάθησε να «διορθώσει» λίγο το πράγμα, λέγοντας ότι στην επόμενη συναυλία στο Ουισκόνσιν θα προβληθούν τυχαία κάποιοι θεατές στις γιγαντοοθόνες, και κατέληξε με την «εξυπνάδα» ότι «αν δεν έχετε κάνει το μακιγιάζ σας, κάντε το τώρα».

Επιστροφή στο Ολυμπιακό Πάρκο της Ατλάντα το 1996.

Κάνουμε τη βόλτα μας. Μας πλησιάζουν πολύ ευγενικά κάποιοι άνθρωποι και μας συστήνονται: «Είμαστε από το τηλεοπτικό κανάλι NBC, που έχει τα δικαιώματα της κάλυψης των Ολυμπιακών Αγώνων. Hρθαμε εδώ σήμερα για να τραβήξουμε ορισμένα πλάνα από κόσμο σαν και εσάς, που βρίσκεται εδώ και απολαμβάνει τον χώρο και τα διάφορα δρώμενα. Σας πειράζει να προβάλουμε και ένα πλάνο με εσάς; Αν δεν θέλετε, το σβήνουμε αμέσως».

Μου έκανε εντύπωση αυτό και έπιασα κουβέντα με τους ανθρώπους του NBC. Και μου το εξήγησαν με ένα παράδειγμα, γιατί είναι τόσο προσεκτικοί στα λεγόμενα establishing shots, δηλαδή τα γενικά πλάνα.

«Πείτε ότι είστε από τη Νέα Υόρκη και είπατε στη σύζυγό σας ότι θα λείψετε για δύο μέρες στη Βοστώνη για δουλειά. Ηρθατε όμως στην Ατλάντα, όπου είναι ο δεσμός σας. Και το βράδυ που θα καθίσει στην τηλεόραση η σύζυγος, θα σας δει πρώτο πλάνο, χέρι – χέρι με μια άλλη κυρία, στο Ολυμπιακό Πάρκο. Δεν είναι δική μας δουλειά να διαλύουμε σπίτια».

Ούτε και να πλουτίζουμε την απληστία και την ανθρωποφαγία των σόσιαλ μίντια, προσθέτω.

Οπως και να ’χει, εκείνο το περιστατικό για μένα ήταν μεγάλο μάθημα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Οπως και δεν θα ξεχάσω που, λίγες μέρες μετά, συγκεκριμένα στις 27 Ιουλίου 1996, οι Αγώνες αμαυρώθηκαν όταν εξερράγη βόμβα μέσα στο Centennial Park σκοτώνοντας δύο ανθρώπους και τραυματίζοντας έντεκα. Θα μπορούσε να ήταν πολύ περισσότερα τα θύματα…

ΥΓ: Από μια τρυφερή αγκαλιά δύο μεσήλικων ανθρώπων σε μεγάλη συναυλία και την έκρηξη προβολής από μια κοινωνία που λατρεύει την κλειδαρότρυπα (των άλλων!), ικανοποιηθήκαμε που εμείς είμαστε άμωμοι και αμόλυντοι…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News