Δεν ξέρω γιατί στις αίθουσες αναμονής ιατρείων βλέπεις τα πιο «κουλά» ντοκιμαντέρ. Αυτή τη φορά η οθόνη προβάλλει –στο mute– κάτι για ανεξήγητους ακρωτηριασμούς αγελάδων στο Κολοράντο και στο Ορεγκον, το πιθανότερο, λέει η επικρατέστερη θεωρία, από εξωγήινους.

Επικρατεί γενικά απόλυτη ησυχία, εκτός από τo κουδούνι και τα ονόματα που ακούγονται κάθε τόσο από τα πολυπληθή γκισέ της γραμματείας. Είτε για να προχωρήσεις στην κατάλληλη αίθουσα (για ψηφιακή μαστογραφία, υπέρηχο, οστική πυκνότητα κ.τ.λ.) είτε για να παραλάβεις τα αποτελέσματα της εξέτασης στην οποία υποβλήθηκες.

Αποστρέφω το βλέμμα από το θρυμματισμένο αγελαδινό κρανίο της οθόνης και το αφήνω να περιηγηθεί στο τραπέζι μπροστά μου (με το γλαστράκι και το μισογεμάτο πλαστικό ποτήρι με νερό από τον ψύκτη) και στις δύο αμίλητες εδώ και μισή ώρα μασκοφόρες κυρίες στον καναπέ στο βάθος (άραγε μητέρα και κόρη;)

Το μεσήλικο ζευγάρι με τις αθλητικές σαγιονάρες δίπλα από την οθόνη της τηλεόρασης έχει καταδυθεί στο κινητό, τα δάχτυλα μιας κομψής κυρίας πιο πέρα παίζουν νευρικά πιάνο πάνω στη χαρακτηριστική πάνινη τσάντα (με τις περυσινές εξετάσεις που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς να φέρεις). Το eye contact εδώ μέσα είναι σχεδόν μηδαμινό. Μετά την πανδημία εξαφανίστηκαν και τα περιοδικά. Παλιά κάτι ξεφύλλιζες, περνούσε η ώρα.

Μην παριστάνει κανείς τον άνετο. Ολοι την έχουν φάει την κρυάδα τους (τουλάχιστον όλοι από μια ηλικία και πάνω). Αλλοι κάνουν τις ετήσιες ιατρικές εξετάσεις τους τον χειμώνα, συνήθως πριν τα Χριστούγεννα, άλλοι (όπως εγώ) το καλοκαίρι, πριν από τις διακοπές. Είναι απαραίτητες, αλλά όπως και να το κάνεις σου βγάζουν πολλές φορές την ψυχή.

Κυρίως γιατί το ετήσιο τσεκ-απ που κάνει, παρακαλώ, το 58,1% των Ελλήνων (Τι πιστεύουν οι Ελληνες 2024, διαΝΕΟσις) είναι κάτι σαν τα γενέθλια και την πρωτοχρονιά: ενός γερός μπάτσος από τη θνητότητά σου και δη σε μια κλινική βερσιόν, χωρίς ευχές, τούρτες και φανφάρες.

Αν, δε, συντρέχουν και άλλοι λόγοι (κυρίως αν έχεις περάσει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας και είχες την «τύχη» να κάνεις το ραντεβού αυτό π.χ. κάθε εξάμηνο ή και τρίμηνο) ή αν απλώς μεγαλώνεις και τα (μικρά και μεγάλα) ζητήματα υγείας αρχίζουν να αθροίζονται, το ξέρεις καλά. Αυτός ο ετήσιος ιατρικός έλεγχος είναι ένα ψυχικό βασανιστήριο που θα ζήλευε και o Τομάς ντε Τορκεμάδα (της Ιεράς Εξέτασης).

Καλά αποτελέσματα!

Να συμφωνήσουμε ότι κανείς δεν τρελαίνεται να κάνει τις προληπτικές ιατρικές εξετάσεις του.

Λογικό, διότι όπως γράφει ο Γιόζεφ Ροτ στο «Εμβατήριο του Ραντένσκι» (εκδ. Αγρα), «Η αρρώστια δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η απόπειρα της φύσης να εξοικειώσει τον άνθρωπο με τον θάνατο». Οπότε η καθ’ οιονδήποτε τρόπο υπενθύμισή της, σου προκαλεί ένα κάποιο ρίγος.

Οπως ρίγη διαπερνούν τη ραχοκοκαλιά σου και όταν ολοκληρωθεί (αισίως) η όλη ψυχοβγαλτική διαδικασία. Οταν δηλαδή ο γιατρός δει τα αποτελέσματα πάνω στη φωτεινή τράπεζα και το βλέμμα του δεν είναι ακαθόριστο. Οταν σου πει «Τα λέμε πάλι του χρόνου». Ξεχύνεσαι έξω (ναι, ναι, ακόμα και στους 43 βαθμούς υπό σκιάν) με μια άλλη διάθεση για ζωή. Κρίμα που αυτή η μίνι υπαρξιακή ανάταση διαρκεί (για τους περισσότερους) τόσο λίγο.

Κοιτάζω γύρω μου. Υπάρχουν, είναι η αλήθεια, διάφορες «φυλές» σε αυτές τις πάλλουσες αίθουσες αναμονής. Είναι π.χ. οι μοναχικοί (από ανάγκη ή από επιλογή, αυτοί δηλαδή που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να έχουν κανέναν πάνω από το κεφάλι τους όταν πάνε για μια κρίσιμη ιατρική εξέταση).

Είναι και εκείνοι που επιθυμούν πάντα κάποια παρέα (και αυτό το είχε κόψει η πανδημία), αλλά και αυτοί που κοινοποιούν π.χ. το ραντεβού για τον επικείμενο υπέρηχο (που τους κόβει τα ήπατα) σε όλους τους φίλους τους στo Facebook (για να εισπράξουν βροχηδόν ένα «Καλά αποτελέσματα!», που για κάποιο λόγο τους παρηγορεί).

Υπάρχουν ακόμα οι «άνετοι» (που καμώνονται πώς δεν φοβούνται), οι ευσυνείδητοι με τη σωματική υγεία και αυτοί που πάνε στον ακτινολόγο σαν στρατιώτες στο μέτωπο. Στον αντίποδα είναι οι φοβικοί, οι υποχόνδριοι, αλλά και αυτοί που ζουν για να κάνουν τσεκ-απ. Ενας παθολόγος μού έλεγε εσχάτως ότι υπάρχουν άνθρωποι «με λεφτά» που κάνουν κάθε δύο μήνες φουλ εξετάσεις, πιστεύοντας ότι τραβώντας την πρόληψη από τα μαλλιά θα πατάξουν τη μοίρα.

Ολες ανεξαρτήτως οι προαναφερθείσες φυλές κινούνται συνήθως κατά τις απογευματινές ώρες, στο λεωφορείο ή στο μετρό, έχουν συνήθως ένα βλέμμα κενό ή αδιάγνωστο και δεν πτοούνται από καμία χιονοστιβάδα και από κανένα καύσωνα (γιατί άμα το χάσεις το ραντεβού με τον συγκεκριμένο γιατρό, θα ξαναβρείς slot κάπου κοντά στις Απόκριες).

Επίσης, συχνά στη διάρκεια της αναμονής τους στο ιατρείο ή στο διαγνωστικό κέντρο ξεχνούν ως διά μαγείας τα πάντα: όλα τους τα άγχη για τις ρυτίδες τους, το αποτυχημένο εκείνο ποστ του χθεσινού απογεύματος, τα μικροπροβλήματα στη σχέση τους, τις μικρότητες στο γραφείο και στον πλανήτη, τον τριπλασιασμό (από το 2009) του ηλεκτρικού ρεύματος –τώρα που το μπουμπουνάμε το ερκοντίσιον να δούμε μη δεκαπλασιαστεί–, την ετήσια απίσχναση των διακοπών τους (σε χρόνο, μπάτζετ και προσδοκίες) κ.τ.λ.

Υπάρχουν, βέβαια, και αυτοί που δεν πατάνε, από αδιαφορία, άγνοια ή έλλειψη ενημέρωσης. Η τελευταία βέβαια δεν δικαιολογείται (εκτός και αν έχεις με κάποιο τρόπο διακτινιστεί σε κάποιο απόκρημνο ελληνικό χωριό του 1950).

Διότι δεν γίνεται να διαφύγεις –σε καμία περίπτωση– της ενημέρωσης με τον «βομβαρδισμό» από ειδοποιήσεις, π.χ. για τα  διάφορα «εθνικά προγράμματα προσυμπτωματικού ελέγχου» του τελευταίου καιρού. Κάποια γνωστή, νομίζω, στα σόσιαλ, έγραφε: «Κάποτε λάμβανα μέιλ από γκόμενους, τώρα μόνο από την ΗΔΙΚΑ».

Η «απενοχοποίηση» των διαγνωστικών εξετάσεων συνεχίζεται με ταχείς ρυθμούς, ακόμα και σε άλλους χώρους. Θυμίζω, προ ημερών, την επί σκηνής live κολποσκόπηση στην οποία υπεβλήθη η πρωταγωνίστρια και δημιουργός παράστασης του Φεστιβάλ Αθηνών.

Δεν απουσιάζουν, βέβαια, και οι ακριβοθώρητοι σε ιατρεία και διαγνωστικά κέντρα, που ενίοτε κάνουν –νομίζουν– τις δικές τους διαγνώσεις από τη μακάρια ησυχία του καναπέ τους. Δεν είναι τυχαίο ότι, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ («Ερευνα Χρήσης Τεχνολογιών Πληροφόρησης και Επικοινωνίας από Νοικοκυριά και Ατομα 2024»), η δραστηριότητα που κατέγραψε τη μεγαλύτερη αύξηση (το α’ τρίμηνο 2024, σε σχέση με το αντίστοιχο του 2023) είναι η αναζήτηση πληροφοριών σχετικά με την υγεία: 11,8%. Πιστέψτε το, ακόμα και η συμμετοχή σε σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα ήρθε δεύτερη (+8,8%).

Πίσω στην αίθουσα αναμονής. Το ντοκιμαντέρ με τα κοπάδια αγελάδων στο Κολοράντο ή στο Ορεγκον που ξεκληρίζονται από άγνωστες δυνάμεις κάπου στο Διάστημα συνεχίζει ακάθεκτο. Χτυπάει για μία ακόμη φορά το κουδούνι. Την ώρα που ακούω το όνομά μου, μια κυρία με φλοράλ φόρεμα μπαίνει φουριόζα και ετοιμοπόλεμη. Κάθεται, βγάζει στυλό και ένα ογκώδες, σαν εγκυκλοπαίδεια, περιοδικό με σταυρόλεξα, και πιάνει δουλειά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News