Μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου 2023 ο Αλέξης Τσίπρας επιχείρησε να τρομοκρατήσει το εκλογικό ακροατήριο και ζητούσε να τον ψηφίσουν ώστε να αποτρέψει την «μονοκρατορία» που επιχειρούσε να εγκαταστήσει ο Μητσοτάκης.

Η φοβέρα δεν έπιασε· ο Μητσοτάκης πήρε στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου 40,56% (40,79% είχε πάρει τον Μάιο) και ο Τσίπρας έπεσε από το 20,07% στο 17,83%. Εκλογοτεχνικά και πολιτικά, αυτό ονομάζεται φιάσκο.

Οσο κι αν θέλουν ορισμένοι και πιθανώς και ο ίδιος ο Τσίπρας να το υποβαθμίζουν, με τα επίχειρα αυτού του φιάσκου και των προηγούμενων κατορθωμάτων του θα είναι αντιμέτωπος για πολύ καιρό ακόμη.

Επειδή η μνήμη στην Ελλάδα είναι κοντή, είναι φανερό ότι ορισμένοι κύκλοι, πολιτικοί και παραπολιτικοί, επιχειρούν αυτήν την περίοδο να σβήσουν το παρελθόν. Το ίδιο φυσικά επιχειρεί και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας και κάπως έτσι γεννιέται το παραμύθι του rebranding – αφού φαίνεται ότι στο περιβάλλον του υπό αναβάπτιση πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην Πρωθυπουργού, προτιμάται η αγγλική jargon.

Φαίνεται όμως ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο από ό,τι μπορεί να θεωρείται.

Ο Τσίπρας δεν είναι σήμερα αγαπητός στον ΣΥΡΙΖΑ, αφού μία μερίδα θεωρεί ότι «τους πούλησε», ενώ άλλοι εκτιμούν ότι η παρουσία του και οι παρεμβάσεις του είναι υπονομευτικές για τη σημερινή ηγεσία.

Υπονομευτική θεωρήθηκε και η αποχώρησή του πριν από δύο χρόνια (και μετά το φιάσκο των εκλογών), όταν εντέχνως άνοιξε το δρόμο για τον Κασσελάκη και άφησε τους πάντες σύξυλους, επειδή έτσι θα έπαιρνε την εκδίκησή του από την ομάδα Αχτσιόγλου, Χαρίτση, Τσακαλώτου, κ.λπ, που θεωρούσε ότι του στέκονταν εμπόδιο προς τη δόξα.

Αργότερα επιχείρησε όσο πιο άτσαλα γινόταν, να υπονομεύσει και τον Κασσελάκη λίγο πριν από ένα συνέδριο παρωδία, στο οποίο πάντως ο ουρανοκατέβατος πρόεδρος εξευτέλισε τους πάντες.

Και στη συνέχεια, όλοι μαζί οι εναπομείναντες στο ΣΥΡΙΖΑ εξευτέλισαν κάθε έννοια δημοκρατίας και κομματικής λειτουργίας, όταν εκπαραθύρωσαν τον Κασσελάκη, που ήταν εκλεγμένος πρόεδρος και έβγαλαν στη θέση του τον Φάμελλο.

Οι υπενθυμίσεις είναι χρήσιμες ώστε να υπάρχει συναίσθηση για τι ακριβώς μιλάμε.

Και υπό αυτό το πρίσμα, η συζήτηση εισέρχεται στο πεδίο του σουρεαλισμού.

Εχει πράγματι σουρεαλιστική διάσταση το να οργανώνει ο Τσίπρας εκδηλώσεις και παρεμβάσεις με αντικείμενο την οικονομία. Θα τον ακολουθεί πάντα ότι κόντεψε να την διαλύσει και ότι είχε στήσει κάποια εκατομμύρια Ελληνες στις ουρές των τραπεζών να σηκώνουν 60ευρα.

Ακόμη πιο σουρεαλιστικό είναι να οργανώνονται άλλες εκδηλώσεις, στις οποίες ο Τσίπρας να μιλάει για το Κράτος Δικαίου. Θα τον ακολουθεί πάντα η φράση για τους «αρμούς της εξουσίας», η προσπάθεια του στησίματος του διαγωνισμού για τα κανάλια, το «παραϋπουργείο Δικαιοσύνης που είχε στηθεί στο Μαξίμου» (Στ. Κοντονής, πρώην υπουργός Δικαιοσύνης), η σκευωρία-φιάσκο της Novartis, ο διορισμός της πρώην προέδρου του Αρείου Πάγου σε θέση προσωπικού συμβούλου αμέσως μετά από την αφυπηρέτησή της και πόσα άλλα.

Με αυτά, τα γνωστά, ο Αλέξης Τσίπρας έχει κατορθώσει σήμερα να μην συγκινεί όχι μόνο εκείνους που δεν συγκινούσε ποτέ, αλλά ακόμη και έναν κρίσιμο πυρήνα του κόσμου της Αριστεράς. Μπορεί αυτό να έχει πολλούς και διαφορετικούς λόγους για την μία ή την άλλη ομάδα, όμως είναι μία πραγματικότητα.

Και αυτό εκδηλώνεται και στις δημοσκοπήσεις που είτε ο ίδιος ο πρώην  Πρωθυπουργός παραγγέλνει, είτε άλλοι για λογαριασμό του. Σε καμία από τις μετρήσεις των τελευταίων εβδομάδων και ημερών δεν φαίνεται να υπάρχει ζήτηση για το «προϊόν» Τσίπρας· το οποίο από την άλλη πλευρά δεν έχει ούτε περιεχόμενο, ούτε και ελκυστική συσκευασία και περιτύλιγμα.

Το επόμενο βήμα του Αλέξη Τσίπρα λέγεται ότι θα είναι ένα βιβλίο για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Προμηνύεται αποκαλυπτικό, όμως δεν θα πρέπει να αναμένεται πριν από το 2026. Οι επιφυλάξεις για το τι ακριβώς θα αποκαλύπτει είναι δικαιολογημένες. Παρά ταύτα, οι Πρέσπες θεωρούνται από μία μερίδα πολιτικών στελεχών και αναλυτών ένα από τα επιτεύγματα του πρώην Πρωθυπουργού – ή και το μοναδικό.

Οταν φτάνει κανείς σε αυτό το σημείο, η συζήτηση μπορεί να εκτραπεί ή να γίνει ατέρμονη, είτε για τα ελλείμματα της συμφωνίας, είτε για το πώς αποδεικνύεται προβληματική στην εφαρμογή της, είτε για το ίδιο το γεγονός ότι οι ίδιοι οι Βορειομακεδόνες σήμερα κάνουν ότι «δεν είδαν, δεν γνωρίζουν».

Δεν πρέπει όμως να αγνοείται μία λεπτομέρεια. Οτι με τις Πρέσπες ο Τσίπρας έγινε μέχρις ενός σημείου darling (αφού επιμένουμε σε αυτό το ιδιόλεκτο) της Δύσης, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό και όσο και αν «τρακάρει» με τα ακατάληπτα που διακηρύσσει σήμερα για τον πόλεμο στην Ουκρανία, τις σχέσεις με τη Ρωσία και άλλα πολλά.

Με λίγα λόγια, ο Αλέξης Τσίπρας είναι σήμερα άλλος ένας πρώην Πρωθυπουργός με υπαρξιακές αγωνίες.

Επιχειρεί ένα rebranding με απροσδιόριστο στόχο και περιεχόμενο, κάνει αφ’ υψηλού παρεμβάσεις με έναν επίπλαστο ακαδημαϊσμό και λησμονεί το κρίσιμο: το ζητούμενο σήμερα στην πολιτική δεν είναι οι ιδεολογικές πομφόλυγες, αλλά η ρεαλιστική λύση σε ζητήματα μεγαλύτερης ή μικρότερης κρισιμότητας.

Υπό αυτήν την έννοια, ο Τσίπρας βράζει στο ίδιο καζάνι με τους υπόλοιπους της αντιπολίτευσης, με κάποια σοβαρά ντεσαβαντάζ. Το κυριότερο από αυτά είναι το ιδιαίτερα βεβαρημένο παρελθόν του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News