Στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, όταν κάποιος λείπει από το σπίτι χωρίς κανείς να ξέρει που είναι, η νοικοκυρά του σπιτιού εκφράζει την ανησυχία της με τη φράση «Πού βόσκει τώρα;». Εξ ου και ο τίτλος.

Η χώρα έχει κυβέρνηση που σε άλλους αρέσει και σε άλλους δεν αρέσει, αλλά είναι βέβαιο και φανερό ότι έχει κυβέρνηση, και φυσικά έχει και Πρωθυπουργό. Η ύπαρξή της, η ουσιαστική ύπαρξή της, βεβαιώνεται από το έργο της, μικρό ή μεγάλο, θεμελιώδες ή περιστασιακό· όπως και να το εξετάσει κανείς, το έργο της αποδεικνύεται.

Στις δημοσκοπήσεις διαβάζω ότι η αντιπολίτευση μετράει έντεκα κόμματα, και την ίδια στιγμή αναρωτιέμαι: υπάρχουν πραγματικά, δηλαδή προσφέρουν έργο χρήσιμο για τη χώρα; Το ερώτημα τίθεται εκ των πραγμάτων. Αν καταλαβαίνω σωστά, το έργο της αντιπολίτευσης είναι να ελέγχει την κυβέρνηση, να ασκεί σωστή και ουσιαστική κριτική και να προτείνει πολιτικές.

Αν εξαιρέσουμε το ΠΑΣΟΚ (βλ. παρακάτω), ποιο άλλο κόμμα έχει προτείνει συγκεκριμένα μέτρα πολιτικής; Οι επιλογές της αντιπολίτευσης μέχρι τώρα είναι να κινείται, με διάφορους κομματικούς συνδυασμούς, ως ένα πολυπληθές τσούρμο που διαμαρτύρεται για όλα και για τίποτα. Και δεν είναι μόνο η συνεχιζόμενη ιεροσυλία της πολιτικής εκμετάλλευσης της τραγωδίας των Τεμπών, είναι ένα πλήθος άλλων μικρότερης σημασίας. Πρόσφατα παραδείγματα: η διαδήλωση των εκπαιδευτικών εναντίον της σωστής απόφασης της κυβέρνησης να επεκτείνει το μέτρο της αξιολόγησης και στους εκπαιδευτικούς, όπως και ο χαρακτηρισμός του επιδόματος ενοικίου και της 13^ης σύνταξης ως «ψίχουλα».

Υπάρχουν και οι, όποτε τους συμφέρει, μονομάχοι, όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου, που αδυνατώντας να ελέγξει τη γλώσσα της λέει ότι θέλει να βάλει τον Μητσοτάκη φυλακή και να κρατήσει τον Τσίπρα εκτός πολιτικής. Αλλος μονομάχος ο Δημήτρης Κουτσούμπας, που επιμένει ότι ο λαός πεινάει, όταν το ποσοστό ανεργίας είναι 8,6% (από το οποίο το 5% είναι ανεργία τριβής), το χαμηλότερο της τελευταίας εικοσαετίας.

Ενα ακόμη παράδειγμα κακής και ανόητης αντιπολίτευσης. Το ταμείο της  χώρας είχε σημαντικά πλεονάσματα το 2024. Ολοι ξέρουμε ότι αυτό είναι αποτέλεσμα της μείωσης της φοροδιαφυγής, κάτι για το οποίο η αντιπολίτευση έπρεπε να συγχαρεί την κυβέρνηση, αλλά η αντιπολίτευση προτιμά να λέει ότι είναι λόγω αύξησης της φορολογίας. Ψεύδεται εν γνώσει της;

Οπως η κυβέρνηση, έτσι και η αντιπολίτευση κρίνεται όχι μόνο από αυτά που κάνει ή λέει, αλλά και από αυτά που δεν κάνει ή δεν λέει. Πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι πολίτες, πιστεύουν και έχουν δίκιο ότι η Υγεία και η Παιδεία είναι οι δυο τομείς που χρειάζονται ιδιαίτερη μελέτη και φροντίδα. Θα προσέθετα και τη δημόσια ασφάλεια. Ληστείες, βιασμοί, δολοφονίες είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο. Είδατε κάποιο σαφές, συγκροτημένο και πραγματοποιήσιμο πρόγραμμα από την αντιπολίτευση γι’ αυτά τα ζητήματα;

Από τα ανωτέρω προκύπτει το εξής ερώτημα: γιατί η αντιπολίτευση συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο; Η απάντηση είναι ότι δεν έχει άποψη ή γνώση για τίποτα. Οι παράγοντες που ελέγχουν την κομματική δράση είναι δέσμιοι του κομματικού μηχανισμού, από το ποιοι θα μπουν στο ψηφοδέλτιο μέχρι ποιοι θα πριμοδοτηθούν. Ετσι, εμφανίζονται ως πολιτικά πρόσωπα άτομα γνωστά για οτιδήποτε πλην της αξίας τους και της καταλληλότητας για δημόσιο λειτούργημα, δηλαδή ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες, ηθοποιοί, συνδικαλιστές, εργατοπατέρες, συγγενείς πολιτικών, άτομα της επικαιρότητας κ.τ.λ. Τι αντιπολίτευση μπορείς να περιμένει κανείς;

Τώρα, το ΠΑΣΟΚ. Η πορεία του ΠΑΣΟΚ επί προεδρίας Ανδρουλάκη ήταν περίεργη και δύσκολη να διαγνωστεί. Η απώλεια του Λοβέρδου (μέγα λάθος), τα κατά καιρούς φλερτ με τον ΣΥΡΙΖΑ, η θετική ψήφος για τον γάμο των ομοφύλων, η εμμονή στην παρακολούθηση του τηλεφώνου, η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ για την εκλογή Δούκα για την Αθήνα, οι εσωτερικές τριβές, όλα αυτά δείχνουν ότι ο Ανδρουλάκης δεν είχε βρει τον βηματισμό του.

Ταυτόχρονα, το ΠΑΣΟΚ είναι το μόνο κόμμα που μπορεί, λόγω της ιστορίας του και της ιδεολογίας του, να αντιμετωπίσει τον Μητσοτάκη και να διεκδικήσει κυβερνητικές ευθύνες. Αυτό όμως απαιτεί δουλειά και κυβερνητικό πρόγραμμα λεπτομερές και συγκεκριμένο. Οι γενικολογίες περί ανάπτυξης, δικαιοσύνης κ.τ.λ, που ακούστηκαν στη Διάσκεψη Τομέων Πολιτικής του ΠΑΣΟΚ στις 27 Απριλίου είναι ευχάριστες και χρήσιμες ως γενικό πλαίσιο, αλλά δεν είναι κυβερνητικό πρόγραμμα και δεν πείθουν τον απλό πολίτη.

Στους ώμους του Ανδρουλάκη πέφτει μεγάλο βάρος. Η σοβαρότητα που επιδεικνύει στον δημόσιο λόγο του φανερώνει ότι έχει επίγνωση των ευθυνών του.

---

Ο Θεόδωρος Π. Λιανός είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.     

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News