«Τι τα θέλουμε τα ΜΑΤ αφού έχουμε τα ΚΝΑΤ». Το σύνθημα προέρχεται από τη δεκαετία του 1980. Και είναι χρήσιμο επειδή μας βοηθάει να καταλάβουμε ότι η βία στον δημόσιο χώρο και ιδιαίτερα στα πανεπιστήμια δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Χρονολογείται από τις αρχές της Mεταπολίτευσης και είναι ο τρόπος με τον οποίο οι διάφορες οργανώσεις της Αριστεράς νόμιζαν ότι έλυναν, αλλά στην πραγματικότητα διαιώνιζαν και βάθαιναν, τις ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές τους, που συχνά έπαιρναν και πολιτικές διαστάσεις. Κάθε γενιά στα πανεπιστήμια, μάλιστα, έχει να αφηγηθεί τις δικές της ιστορίες με συμπλοκές, θυμάται τους τραμπούκους διαφόρων εκπαιδευτικών περιόδων και σίγουρα ανάμεσά τους υπάρχουν με βεβαιότητα κάποιες success stories, κυρίως στα κομματικά κονκλάβια – και για ευάριθμες περιπτώσεις όχι μόνο σε αυτά. 

Εδερναν, δηλαδή, οι κνίτες στο πανεπιστήμιο; Εδερναν – και στα αμφιθέατρα, και στους διαδρόμους, και στις αφισοκολλήσεις. Εδερναν και οι αριστεριστές; Και αυτοί έδερναν στο όνομα της μικρής δύναμής τους, το ξύλο ήταν το αντιστάθμισμα του ελλείμματος πολιτικής ισχύος στα αμφιθέατρα. Μάλιστα, από τα χρόνια του Ευαγγέλου Αβέρωφ και ύστερα άρχισαν να δέρνουν και οι ΟΝΝΕΔίτες – αφού η βία ήταν συνώνυμη της νεολαιίστικης στράτευσης. 

Οι μόνοι που δεν έδερναν, απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ, οι μόνοι που απέφευγαν να εμπλακούν σε καβγάδες, επειδή δεν ήταν μέσα στην κουλτούρα τους, ήταν οι Ρηγάδες στα πανεπιστήμια, που πίστευαν στη δημοκρατική επίλυση των διαφορών και στον διάλογο. Εστω κι αν τα επιχειρήματα ήταν ελλιπή, η ιδέα του δημοκρατικού διαλόγου ταίριαζε σε εκείνους που όλοι στην Αριστερά τους έλεγαν αναθεωρητές. Εύλογο, αφού ήταν το μόνο τμήμα της Αριστεράς που πίστευε «στον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία» και ήταν με την ΕΟΚ («των εργαζομένων», σύμφωνα με τα συνθήματα, αλλά πάντως με την ΕΟΚ).

Τι έχει μείνει από εκείνα τα χρόνια και από εκείνους τους αριστερούς, εκτός μιας ψευδαίσθησης περί ιδεολογικής «ανωτερότητάς» τους; Ηταν πάντοτε μιας ήττας που νικούσε την εξουσία, και ξαφνικά τους παρεδόθη αληθινά, τι τραγωδία, όπως τραγουδούσε κι ο Σαββόπουλος. Απομυθοποιούμενη απολύτως την περασμένη δεκαετία η Αριστερά, χάρη στον αστοιχείωτο και κυνικό αρχηγό, τα ανοικονόμητα στελέχη, τα αντιδημοκρατικά πραξικοπήματα στον Τύπο και στη Δικαιοσύνη, την επιπόλαιη πολιτική σε δεκάδες ζητήματα, τη χυδαία κυβερνητική συνύπαρξη με τον «στα τέσσερα» Καμμένο, έμεινε να διακρίνεται από τη δραστηριότητά της κυρίως στα πανεπιστήμια, που λειτουργούν ως φυτώρια όπου τα κόμματα και οι οργανώσεις αναπαράγονται.

Σε τι συνίσταται αυτή η δραστηριότητα; Στην άρνηση οποιουδήποτε στοιχείου θα έκανε τα πανεπιστήμια καλύτερα (δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο γενικής χρήσεως αριστερό σύνθημα ήδη από το 1979 ήταν το «Οχι στην εντατικοποίηση των σπουδών», αγωνιστική διεκδίκηση ενός δικαιώματος στην τεμπελιά) και στην αναπαραγωγή της βίας. Από τα δικά μου φοιτητικά χρόνια έως σήμερα, το σήμα κατατεθέν της Αριστεράς στα πανεπιστήμια ήταν η βία. Δεν είναι τυχαίο, μάλιστα, ότι για σχεδόν τριάντα χρόνια η Ελλάδα σημαδεύτηκε από ασύλληπτη φονική αριστερή βία, τη βία της τρομοκρατικής 17 Νοέμβρη, η οποία μάλιστα δημοσίευε σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα τις «προκηρύξεις» της, κείμενα δηλαδή που δημοσιεύονταν έπειτα από κάθε φονικό χτύπημα, τα οποία παρουσίαζαν τις δολοφονίες ως απόδοση λαϊκής δικαιοσύνης.

Αυτή η κουλτούρα εξακολουθεί όχι απλώς να επιβιώνει, αλλά να είναι κυρίαρχη στα ελληνικά πανεπιστήμια, πενήντα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση. Είναι βία ανεξέλεγκτη αλλά αποδεκτή από τις διάφορες αριστερές γκρούπες των πανεπιστημίων και από τις συγγενείς μηδενιστικές ομάδες κουκουλοφόρων που δηλώνουν αναρχικοί. Εκδηλώνεται με κάθε ευκαιρία εναντίον όσων αμφισβητούν την παντοκρατορία της Αριστεράς στα πανεπιστήμια (στην πληθυντικότητά της, ασφαλώς) αλλά και τις ιδεολογικοπολιτικές αρχές της και την απαίτηση αυτές να είναι οι μοναδικές που ακούγονται στο πανεπιστημιακό άβατο, πρώην άσυλο, που εξέφραζε την ανάγκη ελευθερίας και μεταφράστηκε σε ελευθερία μόνο για τους δικούς μας και φίμωση των άλλων. 

Η ίδια αντίληψη κάνει την εμφάνισή της εκτός πανεπιστημίων, όταν είναι δυνατόν. Κυρίως στις συγκεντρώσεις, όπου πάντα παρελαύνουν με στρατιωτικό σχηματισμό ομάδες ροπαλοφόρων που παριστάνουν τους σημαιοφόρους και συχνά από τις πορείες αποσπώνται οργανωμένες δυνάμεις κουκουλοφόρων με μολότοφ, στόχος των οποίων είναι η τυφλή σύγκρουση και η καταστροφή. Η δολοφονία τριών ανθρώπων στο υποκατάστημα της τράπεζας Μαρφίν, στην οδό Σταδίου, ακριβώς 15 χρόνια πριν, από τέτοιους κουκουλοφόρους με εμπρηστικές βόμβες, είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές τέτοιου τύπου επιχειρήσεις στο όνομα της Αριστεράς, της επανάστασης ή απλώς της αντιπαράθεσης στη συντήρηση. 

Αυτή η κουλτούρα παραμένει ισχυρή και σήμερα – παρότι η Αριστερά, μετά τις κυβερνήσεις Τσίπρα, έχει απομυθοποιηθεί. Είναι ισχυρή παρά την απομυθοποίησή της, επειδή πλέον είναι συγκρουσιακή, περισσότερο επιθετική και περισσότερο βίαιη. Η έφοδος κουκουλοφόρων στη Νομική και ο τραυματισμός φοιτητή με κράνη και πυροσβεστήρα δείχνει ακριβώς ότι η βία στα πανεπιστήμια μπορεί να γίνει ακραία κάθε στιγμή. Και αυτό γίνεται ατιμωρητί, μια που ούτε τα πανεπιστήμια εφαρμόζουν τη νομοθεσία (για πολλούς θλιβερούς λόγους, που θα εκθέσω μια άλλη φορά) ούτε καμία κυβέρνηση, δυστυχώς ούτε και η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη, παίρνει το ρίσκο να συγκρουστεί. 

Αλλά πλέον οι πολίτες αρχίζουν να μην αντέχουν αυτή την κατάσταση. Δεν θέλουν άλλο η χώρα να έχει νησίδες ακαταδίωκτης βίας, πολύ περισσότερο οι νησίδες αυτές να βρίσκονται στα πανεπιστήμια, εκεί όπου κάποια στιγμή θα βρεθούν τα παιδιά τους. Και απαιτούν η ανοχή να τελειώσει. 

Το κλίμα αυτό έφτασε στον Πρωθυπουργό, ο οποίος συνεκάλεσε σύσκεψη για να δρομολογηθούν τα αυτονόητα – πειθαρχικές, ποινικές και αστικές ευθύνες (οι τελευταίες πονάνε περισσότερο) σε όσους παραβιάζουν τον νόμο και, επιπλέον, ευθύνες στα πανεπιστήμια (με οικονομικές συνέπειες) που δεν τηρούν τις υποχρεώσεις τους.

Θα τηρηθούν οι νέες κυβερνητικές εξαγγελίες; Θα τηρηθεί ο νόμος; Δεν είναι αυτονόητο.  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News