Πολλά ακούμε και διαβάζουμε για το πραγματικό τέλος της Μεταπολίτευσης μετά το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα. Αλλά είναι αλήθεια ότι για πρώτη φορά η διαπίστωση αυτή —η οποία έχει γίνει κι άλλες φορές στο πρόσφατο παρελθόν— ανταποκρίνεται απόλυτα στην πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώθηκε με το νέο πολιτικό σκηνικό που προέκυψε από τις κάλπες.

Μαζί με το τέλος της Μεταπολίτευσης έχουμε και το τέλος ενός πόλου εξουσίας που διαμορφώθηκε την περίοδο της κρίσης και ο οποίος δεν είχε παραταξιακά, αλλά «διαπαραταξιακά» χαρακτηριστικά. Ο πόλος αυτός είχε ως κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, ως εμφανή εταίρο τους ΑΝΕΛ και ως αφανή εταίρο ένα κομμάτι της ΝΔ, αυτό που εύστοχα είχε αποκαλέσει ο Ευάγγελος Βενιζέλος «τρίτη συνιστώσα» της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου.

Αυτός ο πολυσχιδής πόλος εξουσίας λειτούργησε άλλοτε φανερά και άλλοτε στο παρασκήνιο σε αρκετές κρίσιμες φάσεις. Το κύριο χαρακτηριστικό του γνώρισμα ήταν η αλληλεγγύη ανάμεσα σε αυτούς που τον συγκροτούσαν και η δυνατότητα τους να συνδυάζουν τον λαϊκισμό με το θεσμικό κύρος, πράγμα δύσκολο και ιδιαιτέρως απαιτητικό, αλλά που εξασφάλιζε ευρύτατη αποδοχή.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπήρξε εξαρχής βασικός αντίπαλος αυτού του πόλου εξουσίας. Κυρίως γιατί αποφάσισε έγκαιρα, σε εντελώς «ανύποπτο» χρόνο, να συγκρουστεί με νοοτροπίες και συμπεριφορές που δυνάμωναν τον συγκεκριμένο πόλο ή τον υπηρετούσαν. Η πρώτη του ευθεία σύγκρουση ήταν η άρνησή του να ψηφίσει τον προερχόμενο από τη ΝΔ Προκόπη Παυλόπουλο ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όταν τον πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ η ΝΔ τον ψήφισε, ο κ. Μητσοτάκης είπε «όχι», με το επιχείρημα ότι ως υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή ο Παυλόπουλος ακολούθησε πολιτική υπερβολικών προσλήψεων στο Δημόσιο. Η σύγκρουση ολοκληρώθηκε όταν έληξε η προεδρική θητεία του και ο κ. Μητσοτάκης, αντί να προτείνει την ανανέωση της, υπέδειξε για το αξίωμα την Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Η εκλογή του κ. Μητσοτάκη στην προεδρία της ΝΔ, κόντρα στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη που είχε τη στήριξη του κ. Καραμανλή, ήταν ένα δεύτερο –ακόμη μεγαλύτερο– βήμα οικοδόμησης του δικού του πόλου εξουσίας, στον οποίο ένα μέρος της ΝΔ ήταν τουλάχιστον επιφυλακτικό, αν όχι εχθρικό. Η συνέχεια τον δικαίωσε πανηγυρικά. Δύο φορές Πρωθυπουργός και αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος στην Κεντροδεξιά, ο κ. Μητσοτάκης δεν δίστασε να κάνει ανοίγματα στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, τα οποία προκαλούσαν «αλλεργία» σε ένα κομμάτι της ΝΔ, το οποίο πάντα συμπαθούσε τον ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο από το ΠΑΣΟΚ.

Με τον εκλογικό του θρίαμβο ο κ. Μητσοτάκης ουσιαστικά «τελείωσε» τον άλλο πόλο, αυτόν τον πολυσχιδή και τόσο… μπερδεμένο. Η παραίτηση Τσίπρα, όμως, ήρθε να επιβεβαιώσει με τον πιο συμβολικό τρόπο την επικράτηση του κ. Μητσοτάκη.

Με πολιτικούς όρους ο Πρωθυπουργός αποδεικνύεται «terminator» (εξολοθρευτής) για τους πολιτικούς αντιπάλους του, εντός, εκτός και επί τα αυτά! Τους στέλνει σε πρόωρη συνταξιοδότηση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News