Τα γενέθλια, πέρα από τη χαρά -γνήσια ή καταναγκαστική, δεν έχει σημασία, σημασία έχει η χαρούμενη πόζα- ή και τη γλυκιά μελαγχολία για τα χρόνια που περνούν, έχουν και μια απολογιστική χρησιμότητα: μετράς πού ήσουν τέτοια μέρα πέρυσι και κάνεις τον λογαριασμό, έναν χρόνο μετά. Δεν πρέπει, λοιπόν, να υπάρχουν και πολλοί στην κυβέρνηση που να θέλουν να θυμηθούν τι έκαναν στις 4 Οκτωβρίου 2024, να θυμηθούν ότι τέτοια μέρα πέρυσι ετοιμάζονταν για το πολυδιαφημισμένο street party της Ρηγίλλης. Ακόμα και ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης προτίμησε εφέτος να είναι στην Αμοργό – από το κομματικό γαλάζιο καλύτερο το απέραντο γαλάζιο, εδώ που τα λέμε…

Από εκείνη την περυσινή 4η Οκτωβρίου, ημέρα των πανηγυρικών, υποτίθεται, 50ων γενεθλίων της Νέας Δημοκρατίας, ξεκίνησε ένας κύκλος εσωστρέφειας για το κυβερνών κόμμα, ο οποίος παρακολούθησε μια εξαιρετικά δύσκολη χρονιά για την ίδια την κυβέρνηση -συγκοινωνούντα δοχεία αναπόφευκτα. Ένας κύκλος που δύσκολα μπορεί κανείς να πει ότι έκλεισε ή με βεβαιότητα να διαβλέψει ότι κλείνει. 

Ακόμα και σε όρους απλής κομματικής γραφειοκρατίας, αν δει κάποιος τι συνέβη στη Νέα Δημοκρατία στον χρόνο που μεσολάβησε από το πάρτι στη Ρηγίλλης, διαπιστώνει μια συνθήκη αμηχανίας, αν όχι αφασίας: ένας πρώην πρόεδρος του κόμματος διεγράφη –το ότι ήταν εκείνος που προκάλεσε τη διαγραφή του δεν είναι το ζητούμενο εδώ–, το ετήσιο συνέδριο του κόμματος δεν έγινε ποτέ, ενώ άλλαξε, εν κινήσει, μετά από παραίτηση για «προσωπικούς λόγους» και επί τη ευκαιρία για να τακτοποιηθεί κάπου ένας παραπονεμένος αποπεμφθείς υπουργός, ο γραμματέας του κόμματος· τα δε 51α γενέθλια του κόμματος μνημονεύτηκαν, σιωπηρά θαρρείς, χωμένα κάπου στο συνέδριο της κομματικής νεολαίας.

Οταν ξημέρωνε η 4η Οκτωβρίου 2024, ο κ.  Μητσοτάκης είχε προσκαλέσει προσωπικά τον Αντώνη Σαμαρά και τον Κώστα Αλ. Καραμανλή να παραβρεθούν στην πρωτότυπη εκδήλωση μπροστά στο εμβληματικό παλαιό αρχηγείο της ΝΔ, ενώ ο υπουργός του της Επικρατείας, ο Ακης Σκέρτσος, εμφανιζόταν στα μέσα ενημέρωσης ως η φωνή της κομματικής ορθοδοξίας, απαιτώντας «όλοι οι Νεοδημοκράτες να πάνε στη Ρηγίλλης».

Το αποτέλεσμα ήταν ένα μεγαλειώδες φιάσκο. Προφανώς συνεννοημένοι, οι δύο πρώην πρόεδροι της ΝΔ και πρώην Πρωθυπουργοί τηλεφώνησαν εκείνο το μεσημέρι ότι δεν θα πάνε και έτσι όλοι συζητούσαν την απουσία τους και όχι τον παλμό που πάσχιζαν να εκπέμψουν οι κομματικά ευσυνείδητοι οννεδίτες και οι οννεδίτισσες στην ομιλία του κ. Μητσοτάκη, στον ιστορικό για την παράταξη αθηναϊκό δρόμο, στα 50 χρόνια του κόμματος.

Σαράντα τρεις ημέρες μετά ο κ. Σαμαράς διαγράφηκε από τη Νέα Δημοκρατία. Το ότι αυτός εκβίασε τη διαγραφή του με τα όσα υπονομευτικά έλεγε δεξιά κι αριστερά, δεν μειώνει το πρόβλημα. Ο κ. Σαμαράς διαρρέει τώρα ότι ετοιμάζει κόμμα –το αν θα βρει ή όχι την ψήφο του, είναι άλλη συζήτηση–, φροντίζει πρώτος να πυροδοτήσει την υπόθεση Ρούτσι, ενώ την ίδια ώρα υπάρχουν φωνές και εντός κυβέρνησης (βλέπε Κωνσταντίνος Κυρανάκης) που λένε ότι πρέπει να ανοίξει η συζήτηση επιστροφής του στο κόμμα –πώς άραγε;

Αν όμως η περίπτωση του κ. Σαμαρά είναι ιδιάζουσα –ο καθείς και τα συμπλέγματά του– και ως τέτοια δεν είναι αρκετή να χαρακτηρίσει μια ολόκληρη χρονιά για το κυβερνών κόμμα, δεν είναι μεμονωμένα τα όσα μεσολάβησαν από πέρυσι τέτοια εποχή ως τις μέρες μας.  

Τέτοια εποχή η ΝΔ ήταν πάνω από το ψυχολογικό όριο του 30% στις δημοσκοπήσεις, τώρα είναι κάτω, παρά τις πρωτοφανείς παροχές που εξήγγειλε ο κ. Μητσοτάκης από τη ΔΕΘ. Τέτοια εποχή νόμιζε ότι έχει απλώς να περάσει τον κάβο της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, όμως υπνοβατούσε προς την κινούμενη άμμο της υπόθεσης των Τεμπών που την βρήκε αμέσως μετά. Σε αυτή την τεράστια πολιτική παγίδα των Τεμπών προστέθηκε και το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ που λειτουργεί διαβρωτικά στην κομματική της βάση, ιδίως στην επαρχία, ενώ και η σιδηροδρομική τραγωδία κατάφερε να επιστρέψει από την πίσω πόρτα και με κάθε πιθανό τρόπο: ακόμα και πρόσωπα όπως ο Νίκος Δένδιας, που στο μεταξύ ποζάρει και ως επίδοξος ηγέτης, έσπευσε να εγγραφεί σε εκείνους για τους οποίους το συναίσθημα είναι πάνω από τη δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα, λέγοντας, μάλιστα, στη Βουλή ότι δεν μιλάει «ούτε ως υπουργός ούτε ως στέλεχος της κυβέρνησης» –πολύ γλυκό, μόνο που στη Βουλή τον έχουμε στείλει να μιλάει ως υπουργός και στέλεχος της κυβέρνησης, άντε ως βουλευτής Νοτίου Τομέα Αθηνών, όχι ως ευσυγκίνητος περαστικός. Μετά σειρά πήρε και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος.

Με αυτά και με αυτά, όμως, για τη ΝΔ χάθηκε ένας ολόκληρος χρόνος. Και, τα έχουμε ξαναπεί, μετά από μια ηλικία, τα χρόνια δεν γυρίζουν πίσω…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News