Το Σάββατο το απόγευμα βρέθηκα σε μια κατάμεστη με κόσμο αίθουσα στην Πειραιώς, με το κινητό κλειδωμένο σε μια ειδική θήκη, που μου δόθηκε στην είσοδο. Απέξω είχε αναρτηθεί ένα κείμενο σε μεγέθυνση, το οποίο σε ενημέρωνε για τα πνευματικά δικαιώματα όσων θα άκουγες στην παράσταση. Ούτε φωτογραφία, ούτε τίποτα άλλο υπήρχε, που να σε πληροφορεί ότι σε λίγο, εκεί μέσα, θ’ ανέβει στη σκηνή ο Αμερικάνος κωμικός Louis C.K.

Ένιωθες σαν να πήγαινες σε secret show, και μάλλον κάπως έτσι ήταν. Η παράσταση έγινε στα μισο-φανερά και στα μισο-κρυφά, όσο πιο διακριτικά μπορούσε για το μέγεθος ενός κωμικού όπως ο Louis C.K, που έρχεται στην Αθήνα πρώτη φορά, στη σκιά ενός σκανδάλου που προστέθηκε στη μακριά λίστα του #metoo. Λίγα δημοσιεύματα, λίγες αναφορές, καθόλου συνεντεύξεις – φαντάζομαι θα αποπειράθηκαν κάποιοι να του πάρουν δυο κουβέντες και θα έφαγαν πόρτα. Φήμες λένε ότι ο ίδιος ήθελε η εμφάνισή του εδώ να πάει «στόμα με στόμα». Τόσο αθόρυβα.

Αν αυτό το σκάνδαλο δεν είχε καταστρέψει την καριέρα του, ούτε ζωγραφιστό δεν θα τον βλέπαμε. Το είχε πει άλλωστε και ο ίδιος, εμμέσως πλην σαφώς, με το καυστικό χιούμορ του: «Είστε τυχεροί που είχα κακή χρονιά». Στο ίδιο πνεύμα ξεκίνησε και την παράστασή του, κάνοντας αναφορά σε όσα όλοι έχουμε στο μυαλό μας γι’ αυτόν, είτε βρεθήκαμε απέναντί του, είτε όχι.

Υπήρξαν πολλοί στην Ελλάδα που θα ψόφαγαν να τον δουν, αλλά δεν του έκαναν τη χάρη, εξαιτίας του σκανδάλου. Παρόλα αυτά, τα εισιτήρια για την παράστασή του στην Αθήνα εξαντλήθηκαν σε λίγες ώρες, και προστέθηκαν ακόμα δύο παραστάσεις, που επίσης έγιναν sold out σε χρόνο dt. Αν σκεφτείς ότι στο Λονδίνο οι εμφανίσεις του ακυρώθηκαν, ενώ σε άλλα μέρη έγιναν διαμαρτυρίες έξω απ’ τους χώρους όπου θα εμφανιζόταν, εμείς μάλλον δεν τον τιμωρήσαμε, το αντίθετο μάλιστα. Μήπως θα έπρεπε να είμαστε πιο αυστηροί μαζί του;

Πολλοί θα είχαν στο μυαλό τους τα παραπάνω, κινώντας να πάνε να τον δουν. Εγώ, πάντως, τα σκεφτόμουν. Ως γυναίκα, τα σκέφτεσαι και περισσότερο. Από την άλλη, δεν μπορείς να μην παραδεχτείς το πόσο σπουδαίος κωμικός είναι και ότι ήταν μια μοναδική ευκαιρία να τον δεις live, τώρα που ήρθε στα μέρη σου. Σίγουρα πάντως, έμπαινες σε δίλημμα: «να πάω στον Louis C.K ή όχι;»

Αναρωτήθηκα, επίσης, με αφορμή το παραπάνω δίλημμα, το οποίο αφορά πολύ κόσμο που τον θαυμάζει μεν, έχει ενοχληθεί δε, για το πόσο πρέπει να τιμωρηθεί κάποιος για ένα σφάλμα του. Να το πληρώσει, ναι. Αλλά, να το πληρώνει για πάντα; Η καριέρα του Louis C.K σχεδόν διαλύθηκε μετά απ’ τις καταγγελίες και την παραδοχή του, ότι ισχύουν. Τώρα, προφανώς, μαζεύει τα κομμάτια του και προσπαθεί να τα ξανακολλήσει. Και ζητάει απ’ το κοινό, μια δεύτερη ευκαιρία.

Όσοι πήραμε την απόφαση να του τη δώσουμε, επιλέγοντας να ξεχωρίσουμε τα άσχημα που του καταλόγισαν, που είναι όντως άσχημα, από την καλλιτεχνική του αξία, που είναι αδιαμφισβήτητα μεγάλη, αναρωτιόμασταν πώς θα χειριστεί το θέμα, μιας και σε άλλες παραστάσεις του, το είχε κάνει γαργάρα. Ήταν ανακουφιστικό που τον ακούσαμε να αναφέρεται σ’ αυτό εξαρχής, κάνοντας μια εναρκτήρια «απολογία». Την έκανε φυσικά στο δικό του, μηδενιστικό και με μπόλικη δόση καφρίλας, κωμικό ύφος, αλλά θα ήταν λάθος να περιμένεις κάτι διαφορετικό. Αυτός είναι ο Louis C.K. Ο κωμικός Louis C.K.

Ο άνθρωπος Louis C.K είναι ένα άλλο πράγμα, το οποίο το κοινό της Αθήνας έβαλε στην άκρη, για ν’ απολαύσει τον κωμικό. Και τον απόλαυσε. Βασικά, τον αποθέωσε. Στο τέλος, τουλάχιστον οι μισοί τον χειροκροτούσαν όρθιοι, σ’ έκσταση. Μπήκε μέσα, χειροκρότημα, ξαναβγήκε στη σκηνή, χειροκρότημα, φωνές, τσιρίδες, κάτσε λίγο ακόμα, και τέτοια. Στο τέλος, είπε κιόλας: «να δω πώς θα φύγω από εδώ». Ούτε ο ίδιος δεν το πίστευε, ότι είχε απέναντί του ένα κοινό που τον αποθέωνε τόσο.

Άλλοι πάλι κι εμείς. Υπερβολικά αναίσθητοι ή υπερβολικά γενναιόδωροι; Ακόμα ένα δίλημμα, προς συζήτηση και προβληματισμό.

Υ.Γ.: Να πω την αλήθεια, πιο πολύ με ενόχλησε η παραδοχή του ότι δεν θα μας καταδεχόταν, αν δεν είχαν συμβεί όλα αυτά. Σαν παρακατιανό παραπαίδι ένοιωσα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News