…«Είν’ η προσπάθειές τους, των συφοριασμένων / είν’ η προσπάθειες των σαν των Τρώων». Για τον Τσίπρα και τον Σαμαρά γράφω, παραφράζοντας ελαφρώς τον μεγάλο αλεξανδρινό ποιητή μας.

Οι δυο συφοριασμένοι «πρώην», μόνοι τους έκτισαν τη μοίρα τους πετραδάκι-πετραδάκι, αλλά τώρα, στα πολιτικά στερνά τους, την καταριούνται και ψάχνουν τρόπους να την αντιστρέψουν. «Μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχτείς» θα τους απαντούσε ο Καβάφης αν τον ρωτούσαν, όμως στα περισπούδαστα «ινστιτούτα» δεν συνηθίζουν να ρωτάνε τους ποιητές. Προτιμούν τα ιδιοτελή ψιθυρίσματα αμαθών καλοθελητών και τη φαντασιακή μετατροπή των προσωπικών επιθυμιών τους σε δήθεν πραγματικότητα.

Κατά τα φαινόμενα, η κοφτερή πλην υπαινικτική ποιητική γλώσσα δεν φτουράει στην αδυσώπητη πολιτική σκακιέρα. Μάλλον χρειάζεται η επιστράτευση φράσεων της πιάτσας και ανεκδότων από τον καιρό που φορούσαμε τα χακί. «Πού πάτε, ρε Καραμίχαλοι; Στα οκτώ κόμματα που ήδη ταλανίζουν την ύπαρξή μας, πάτε να προσθέσετε άλλα δύο; Για να πετύχετε τι; Να πάρετε ένα 3% ή 4% ή 5%; Να το κάνετε τι; Ή θαρρείτε ότι τα ακροδεξιά κομματίδια θα αυτοδιαλυθούν αστραπιαία προς χάριν της έλευσης του Σαμαρά ή ότι τα κεντροαριστερά κομματίδια θα στρώσουν κόκκινο χαλί για να περπατήσει ως τον θρόνο του ο Τσίπρας;».

Εκτός και αν οι δύο «πρώην» ποντάρουν στην ξαφνική αφύπνιση και πολιτική ενεργοποίηση υπέρ τους των μυριάδων ψηφοφόρων που δεν προσέρχονται καν στις κάλπες. Αν σκέφτονται έτσι, μπράβο, το βρήκαν. Διότι είναι ηλίου φαεινότερο ότι το 59% του εκλογικού σώματος που στις ευρωεκλογές δεν πήγε να ψηφίσει, αποστασιοποιήθηκε από τα πολιτικά δρώμενα, όχι επειδή αδιαφορεί ή αηδίασε με όσα έχει δει, αλλά διότι περίμενε τους άφθαρτους Αντώνηδες και Αλέξηδες να επανεμφανιστούν ως Μεσσίες, για να τους (ξανα)πλαισιώσει έμπλεο ενθουσιασμού. Μα τι μυαλό κουβαλάνε αυτοί οι «πρώην»;

Και ενώ γύρω μας ψήνεται ένας σύγχρονος Αρμαγεδδώνας που απειλεί να μας πετσοκόψει ή και να μας αφανίσει συλλογικώς και εθνικώς, εκείνοι είναι προσηλωμένοι στην τρικυμία εν ποτηρίω που δημιουργούν κάθε τόσο. Ο ένας ταμπουρωμένος πίσω από τα τείχη του ινστιτούτου του, ο άλλος σουλατσάροντας στο Περιβόλι της Παναγιάς παρέα με ευσεβείς καλόγερους. Εδώ θα ταίριαζε το «ο κόσμος καίγεται και…», αλλά οι στιγμές είναι κρίσιμες για να μιμηθούμε την επιχειρηματολογία της Κωνσταντοπούλου εντός των δικαστηρίων.

Κοντολογίς, τους βαρεθήκαμε ήδη αμφοτέρους, πριν καν κάνουν τη φοβερή τους κίνηση. «Που όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για να ’ρθει / κι όλο συντρίμμι χάνεται, στο γύρισμα των κύκλων», για να θυμηθούμε και τον έτερο μεγάλο μας ποιητή, τον Κωστή Παλαμά. Ε, ας την κάνουν πια, να δουν πόσα απίδια βάζει ο σάκος. Να δούμε και εμείς, που ενδεχομένως να κάνουμε λάθος για την κοινωνικοπολιτική τους απαξίωση που ανιχνεύουμε all around.

Φτάνει πια με τους «δημοκρατικούς καπιταλισμούς» και τα «κινήματα ειρήνης και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού» που διακινεί ο Τσίπρας. Φτάνει πια με τα προσκυνήματα στο Ορος, την καταφανή ομοφοβία και την άκοπη τουρκοφαγία που διακονεί ο Σαμαράς. Φληναφήματα, αερολογίες και μπουρδολογίες άνευ περιεχομένου, «ανοησίες και ψευτιές και ζουρλές πολιτικές» που τραγουδούσε και ο (ποιητής μέγας κι αυτός) Σαββόπουλος. Οχι πια λόγια, σεβαστοί μας «πρώην». Πράξεις. Την κίνηση, κάντε τώρα την κίνηση. Για να μετρηθείτε πραγματικά, όχι να μας πλασάρετε τον ίσκιο σας νωρίς το πρωί, που η ήλιος είναι χαμηλά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News