Την περασμένη Πέμπτη έβγαλα τον Προσωπικό Αριθμό (ΠΑ) μου, ανέβηκα έξι ορόφους για να είμαι fit, και δέχτηκα στωικά την ανακοίνωση μέσα στο μετρό ότι θα υπήρχε μια μικρή καθυστέρηση (γιατί ένας ακόμη συνάνθρωπός μου έχασε τη ζωή του πέφτοντας αυτοβούλως στις ράγες). Επίσης, ένιωσα φρικτές τύψεις που δεν τηλεφώνησα στη μητέρα μου να δω τι κάνει, αλλά και περισσή χαρά που δεν είχα να πάω πουθενά το βράδυ (γιατί ήμουν εξαντλημένη από τις δουλειές της ημέρας και από τα 36άρια).

Υποθέτω ότι όλα αυτά με κάνουν ενήλικη. Αν και, σας διαβεβαιώ, θα προτιμούσα να μην είμαι.

Και, για να έχουμε καλό ερώτημα, γιατί να θέλει κανείς εν έτει 2025 να μεγαλώσει; Σε μια εποχή που τα κλασικά ορόσημα για την ενηλικίωση (δουλειά, σπίτι, γάμος, παιδιά) είναι πιο ομιχλώδη και ασαφή (και ανεπιθύμητα) από ποτέ· που οι μεγάλες εταιρείες παιχνιδιών αναπληρώνουν τη χασούρα του Δημογραφικού κατασκευάζοντας παιχνίδια για τον σύγχρονο kidadult («ενήλικα-παιδί», υποθέτω μια σοφιστικέ μετεξέλιξη του «υπερφυσικού μπεμπέ»)· και που ο 50άρης πατέρας φοράει πιο κοντή και πιο τρέντι βερμούδα από τον 17χρονο γιό του, γιατί να θέλει κανείς να περνάει για ενήλικας;

Ρευστώδης ενηλικίωση

Από τη μία πλευρά είναι η επιμήκυνση της διαδικασίας προς τη ρημάδα την ενηλικίωση, το ότι, σύμφωνα με τους ειδικούς, η εφηβεία σήμερα «ξεχειλώνει» μέχρι τα 25. Ο όρος «emerging adulthood» (αναδυόμενη ενηλικίωση) είναι πολύ της μόδας και τους βολεύει όλους.

Και τα νέα παιδιά (Γενιά Ζ), που έχουν πια συνηθίσει αυτή την αόρατη μικροδιαχείριση (ολόκληρης) της ζωής τους από τους γονείς τους. Ενα ακαστάσχετο δηλαδή (και συχνά νοσηρό) babysitting, σε συνδυασμό με τη δήθεν «άνετη» προτροπή: «Μπορείς να γίνεις οτιδήποτε θέλεις».

Με πολλές νάρκες σπαρμένη αυτή η προτροπή, γιατί τα νέα παιδιά καλούνται να ανεξαρτητοποιηθούν μέσα σε ένα ασφυκτικό κουκούλι, χωρίς κάποιες απτές «κατακτήσεις» που θα τα βοηθήσουν να καταλάβουν ότι έχουν περάσει σε μια επόμενη φάση, π.χ. τελείωσες τη σχολή σου, δεν μπορείς να τρως για πάντα από τα (δικά μου) «έτοιμα».

Ετσι, η ενηλικίωση καθυστερεί υπερβολικά πολύ και μένουν στάσιμοι ή δεν απογαλακτίζονται. Oπως μου είχε αναφέρει χαρακτηριστικά μια ειδικός στους εφήβους και τους νεαρούς ενήλικες, «Η ανάγκη κινητοποιεί! Δεν μπορείς να τους προσφέρεις τα πάντα και να περιμένεις να κινητοποιηθούν».

Η όλη κατάσταση βολεύει, φυσικά, και τους γονείς, που αδυνατούν να αντέξουν τον αποχωρισμό με τα ενήλικα (σύμφωνα τουλάχιστον με τον νόμο) τέκνα τους, γιατί, μεταξύ άλλων, τους φέρνει αντιμέτωπους με τη δική τους θνητότητα (διόλου τυχαίο ότι οι θρήνοι από τις «άδειες φωλιές» ηχούν κάθε Σεπτέμβριο όλο και πιο σπαρακτικοί). Στο κάτω-κάτω όσο είσαι γονιός «μικρού» σχετικά παιδιού, παραμένεις κουτσά-στραβά και εσύ τζόβενο.

Ετσι, οι ευθύνες μετατίθενται για το μέλλον εν γένει και οι οδεύοντες προς την ωρίμανση τη βλέπουν να απομακρύνεται αντί να πλησιάζει. Τα πράγματα έχουν ξεφύγει τόσο πολύ, που σε αμερικανικά community colleges παραδίδονται πλέον ειδικά μαθήματα «Adulting», αυτό που εμείς εδώ έχουμε βαφτίσει «δεξιότητες ζωής».

Με άλλα λόγια, κάποιος πρέπει να σου μάθει να χειρίζεσαι κάποια στιγμή τις συναλλαγές σου με την εφορία, να τα «χώνεις» στον ιδιοκτήτη που σου νοικιάζει ένα σπίτι μέσα στην μπίχλα, να αντεπεξέρχεσαι σε ένα τοξικό εργασιακό περιβάλλον, να ράβεις κανένα κουμπί κ.τ.λ.

Party animal μέχρι το τέλος

Aπό την άλλη πλευρά, όσον αφορά τους μεγαλύτερους, έχει στηθεί μια βιομηχανία (επιβεβλημένου) παλιμπαιδισμού, που στηρίζεται σε αυτή τη ρευστότητα της έννοιας της ενηλικίωσης σήμερα.

Πρόκειται για μια συντονισμένη προσπάθεια infantilization («παιδικοποίησης»), η οποία σιγοντάρεται από μια ποπ κουλτούρα πασπαλισμένη με νοσταλγία και μια λιγωτική εσάνς «μια ζωή την έχουμε».

Ετσι όλα σε προτρέπουν: πάρε από τη Lego τη νέα βερσιόν της κονσόλας Nes της Νintendo (των ’80ς), πήγαινε στην Πλατεία Νερού να δεις τους Pulp και να θυμηθείς τα φοιτητικά σου χρόνια, τρέξε και φέτος μαραθώνιο ή κάνε το «κεράκι» στη γιόγκα (και ας είσαι 70φεύγα), παίξε στα 35 σου με ένα λούτρινο κουκλάκι Squishmallow (που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες), πήγαινε σε μια ντίσκο ή ανέβα στο Εβερεστ να το ρίξεις έξω, τώρα που κλείνεις τα 60.

Είναι σαν η ενηλικίωση να μη φτάνει ποτέ. Ολες οι επιλογές και οι δυνατότητες είναι ανοιχτές, το ίδιο και οι δεύτερες ευκαιρίες (διόλου π.χ. τυχαίο ότι τα γκρίζα διαζύγια αλλά και η γκρίζα οικονομία κάνουν τρελούς τζίρους), όπως άλλωστε και οι δεύτερες εφηβείες, μια ανάγκη, βρε αδελφέ, να αδράξεις την αθνητότητα που σου χαρίζει απλόχερα η εποχή.

Αφού και περισσότερα λεφτά από έναν «αληθινό νέο» λογικά έχεις, πιο κουρασμένος από τα σκαμπίλια της μοίρας είσαι, και αφού λιγότερα εγγόνια καλείσαι να ταχταρίσεις (διότι οι νεότεροι δεν κάνουν ντε και καλά αυτή την επιλογή), οι δρόμοι είναι ανοιχτοί. Και εσύ δεν θέλεις πια να είσαι χρήσιμος, θέλεις να είσαι party animal!

Απόρροια αυτού και το «Αging disgracefully» (Μεγαλώνοντας… χωρίς αξιοπρέπεια) που είχε και για τίτλο σε σχετικό άρθρο του στις αρχές της χρονιάς ο Economist. Σύμφωνα με το άρθρο, την ώρα που οι σύγχρονοι νέοι είναι εθισμένοι πρωτίστως στο κινητό τους, οι μιας κάποιας ηλικίας (δηλαδή οι boomers, και σιγά σιγά και η Γενιά Χ) το ρίχνουν εκ νέου στις «παλιές» καταχρήσεις: sex, drugs & rock’n’roll. Διόλου τυχαίο ότι π.χ. τα κρούσματα (γκουλπ!) γονόρροιας έχουν αυξηθεί έξι φορές στους Αμερικανούς άνω των 55 ετών, σε σχέση με το 2010.

Οπως γράφει στο έγκριτο Lancet η Τζέινι Στεκενράιντερ: «Στις ημέρες μας οι μεγαλύτεροι σε ηλικία μετέχουν πιο ενεργά στην “κουλτούρα των περιστασιακών επαφών” και του σεξ χωρίς προφυλάξεις, κάτι που ενδεχομένως ενισχύεται από τη διαθεσιμότητα των φαρμάκων για τη σεξουαλική δυσλειτουργία, από τη συνύπαρξη σε “κοινότητες συνταξιούχων” και τη χρήση dating apps για την τρίτη ηλικία».

Ηδη, στις ΗΠΑ υπάρχουν σούπερ λουξ α λα Μαρ-α-Λάγκο «κοινότητες συνταξιούχων», που ουσιαστικά συνιστούν πολυτελή θέρετρα για ένα «ώριμο» (στα όρια του ραμολί) ξεσαλώματος με κοκτέιλ, toga πάρτι (δηλαδή μασκέ με ελληνορωμαϊκό θέμα) κ.τ.λ. Δεν απέχουν, υποθέτω, πολύ από τα σύγχρονα τηλεοπτικά ριάλιτι, όπου ενήλικες άνθρωποι επιδίδονται σε παιχνίδια για kidadults (πολύ χυδαία για να είναι παιδικά και πολύ ηλίθια για να παίζονται από ανθρώπους άνω των 18).

Οπως και να ‘χει, θέλεις δεν θέλεις (είτε είσαι 18 είτε τα έχεις προσπεράσει πρόσφατα ή και προ πολλού), η ενηλικίωση, πού θα πάει, θα αναδυθεί. Και κάποια στιγμή θα βρει τον τρόπο να σε χτυπήσει, είτε σαν θύελλα (όπως ο πρώτος «ενήλικος» έρωτας) είτε σαν ψίθυρος (όταν κάποιος αγαπημένος φεύγει από αυτόν τον κόσμο).

Θα χτυπήσει, όσο και αν εσύ καμώνεσαι ότι πηλαλάς αενάως σαν κατσικάκι. Ή σαν kidadult.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News