Είσαι στα γραφεία ενός επιχειρηματικού περιοδικού στην Κηφισίας, ας πούμε στο τέλος Απριλίου του 2025, και σου ζητάει ο αρχισυντάκτης μια λίστα με τις πετυχημένες, νέες και αυτοδημιούργητες γυναίκες της ελληνικής Περιφέρειας. Σαν αντιγραφή από τα θέματα των αμερικανικών εντύπων όπως το «40 Under 40» για τα hot πρόσωπα της Σίλικον Βάλεϊ. Ε, βάζεις ή δε βάζεις την Καλλιόπη Σεμερτζίδου να ξεμπερδεύεις; Τη βάζεις φυσικά, για να πας κάποια στιγμή σπίτι σου, κι ας βδελύσσεσαι να αγγίξεις το περιοδικό όταν εκδοθεί. Αλλωστε ξέρεις ότι το «αυτοδημιούργητος» στην Ελλάδα είναι μια ιστορία που χωράει πολύ νερό.

Αυτό είναι και το πρόβλημα με το νεοδημοκρατικό «ίνδαλμα» Σεμερτζίδου εφέτος τον Αύγουστο. Οτι στην επιφάνεια υπήρξε για κάποιους πρότυπο. Το λούστρο του digital, γαλάζιου «πετυχημένου» που ακκίζεται στο Instagram γίνεται προβληματικό γιατί δεν μπορείς να πεις ότι ο Μητσοτάκης τους βρήκε όλους αυτούς. Ενώ, αντίθετα, τις ημιάγριες και προγλωσσικές φιγούρες του ΟΠΕΚΕΠΕ, τις ταυτίζουμε οι περισσότεροι με τα 80s. Ανεξαρτήτως κόμματος.

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τη λαμέ μοντερνιά δυτικού τύπου (και βαλκανικού βλαχομπαρόκ) με Πόρσε, e-shop και μοσχάρια. Αυτό θυμίζει τα γαλάζια παιδιά της περιόδου 2007-2009 που τη δεκαετία της κρίσης, μετά την πτώση του Κώστα Καραμανλή το 2009, έμοιαζε να είχαν λουφάξει.

Ομως με το που έσκασε το πλάνο με το τιμόνι και το ποδαράκι που γκαζώνει τη Φεράρι είναι σαν να ενεργοποιήθηκε η μνήμη του κυττάρου από ανθρώπους που τα έχουν ξαναδεί και τα έχουν ξαναζήσει αυτά τα πράγματα. Και τα σιχαίνονται. Ιδίως δε τους Κεντρώους που ο Μητσοτάκης τους έφερε στο κόμμα μετά το 2015 για να το ανεβάσει από το 28% στο 40%.

Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν μόνο το «ίνδαλμα» Σεμερτζίδου, το οποίο βραχυκύκλωσε αυτή την εβδομάδα την κυβέρνηση. Το πρόβλημα είναι ότι αντίστοιχο ύφος προβάλλουν και διακονούν εφέτος το καλοκαίρι και διάφοροι άλλοι γαλάζιοι που αυτοπροβάλλονται στο Instagram και τα υπόλοιπα κοινωνικά δίκτυα.

Πριν επιστρέψουμε όμως στην αμεριμνησία κάποιων το 2025, ας κάνουμε μια στάση στη δεκαετία του 2000. Το μακρινό 2003, οι παραπολιτικές στήλες είχαν καταγράψει μεγαλοϋπουργό του ΠΑΣΟΚ σε μια χαρωπή μάχη που έμοιαζε με μαξιλαροπόλεμο σε πανάκριβο εστιατόριο ενός νησιού των Κυκλάδων. Μόνο που αντί για μαξιλάρια ανταλλάσσονταν βολές με τσιπούρες (που τότε ήταν πανάκριβες) ως αστείο με το διπλανό, επίσης πασοκικό, τραπέζι.

Στη συνέχεια, τα χρόνια της δανεικής ευμάρειας επί «νόμιμου και ηθικού» κυλούσαν ομαλά με τη χώρα να προσεγγίζει το παγόβουνο και την τότε κυβέρνηση του Καραμανλή να προσπαθεί να κρύψει κάτω από το χαλί κουμπάρους, δομημένα ομόλογα και άλλους λαρτζ παράγοντες.

Τα έχουμε ξεχάσει, αλλά αν ακολουθεί κανείς νεοδημοκρατικά στελέχη (όλων των βαθμίδων) εφέτος το καλοκαίρι, καθώς και σχετιζόμενα πρόσωπα στα social media, θα δει κυρίους και κυρίες με πανάκριβα ρούχα και κοσμήματα σε καλοκαιρινές φωτογραφίες καθώς και υπερ-δραστήριες και successful συζύγους (μικρών και μεγάλων παραγόντων) να αυτοπροβάλλονται μέχρι τελικής πτώσεως.

Η εικόνα είναι εξόχως προβληματική. Ιδίως τώρα που η Σεμερτζίδου έστρεψε εκεί τα βλέμματα και ενεργοποίησε τη μνήμη του κυττάρου για την εποχή της αστακομακαρονάδας, κάποιοι (και κάποιες) θα πρέπει να προσέχουν περισσότερο. Γιατί πέρα από το ήθος παίζει ρόλο και το ύφος των προσώπων της εξουσίας.

Ενώ τι να πει κανείς για τον πρώην υπουργό και νυν βουλευτή που έπιασε τις προάλλες τις ξαπλώστρες του σε πανάκριβο beach bar των Κυκλάδων και μιλούσε στο κινητό —σαν να ήταν ντουντούκα— για το πανάκριβο εστιατόριο που θα κλείσει η παρέα για το βράδυ;

Εδώ που τα λέμε, κάτι μπορεί να προσφέρει η έρμη η Σεμερτζίδου με τη largesse που μοίραζε απλόχερα και μεθοδικά σε ένα περιορισμένο κοινό του κάμπου πριν την ανακαλύψει το Πανελλήνιο για να ζεστάνει τη ψυχούλα μας. Ισως αναγκάσει το Μαξίμου να προειδοποιήσει όσους περιφέρονται με το ίδιο ύφος ότι θα τους κόψει απότομα τον αέρα. Αρκετά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News