Αν υπήρχε Οσκαρ πολιτικής υπερβολής, η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα το είχε στο ράφι δίπλα στα αντίγραφα του Συντάγματος που μοιράζει στους ανυποψίαστους πολίτες. Από τότε που οι δημοσκοπήσεις την κατέβασαν από τον θρόνο της «δεύτερης δύναμης» στα όρια του ταπεινού μονοψήφιου, η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας φαίνεται να έχει κηρύξει αμείλικτο πόλεμο ενάντια στην πραγματικότητα.

Και όπως όλοι οι ηττημένοι οραματιστές, αποφάσισε να κάνει το επόμενο καλύτερο πράγμα, που άλλωστε το έχει και εύκολο. Να μετατρέψει την πολιτική στο απόλυτο θέαμα. Είναι πράγματι εντυπωσιακό πώς από την «προετοιμασία κυβερνητικού προγράμματος» στη Θεσσαλονίκη, φτάσαμε σε σκηνές με σκούπες και φαράσια μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη. Από την πρωθυπουργική πόζα στην συνέντευξη του Βελλίδειου, στο κίτρινο γιλέκο της ακτιβίστριας καθαρίστριας και της έξαλλης αδικημένης των εδράνων του Κοινοβουλίου.

Μια τροχιά που θα ζήλευε και ο Φελίνι, αν βέβαια ζούσε και ενδιαφερόταν για τα ελληνικά πολιτικά φαινόμενα.

Οσο το κόμμα της Ζωής πέφτει δημοσκοπικά, τόσο εκείνη ανεβάζει ένταση. Μαλώνει με την Κανέλλη, διασταυρώνει κραυγές με τον Αδωνι, πετάει προσβολές στην Μπακογιάννη, ρίχνει σπόντες στη Γεροβασίλη και καταγγέλλει ότι η Βουλή θέλει «σιωπή». Μα είναι προφανές πως αυτό που φοβάται περισσότερο είναι ακριβώς η σιωπή, γιατί χωρίς τον ήχο της η Ζωή δεν υπάρχει. Η αρχηγός της Πλεύσης είναι σαν τις σειρήνες των περιπολικών. Δεν έχουν αποστολή αν δεν ακούγονται.

Στη Βουλή δεν κάνει αντιπολίτευση, κάνει μελόδραμα. Είναι η τελευταία ρεπόρτερ της ίδιας της αγανάκτησής της. Κατηγορεί τους άλλους για διαπλοκή, για φιμώσεις, για σκοτεινά συστήματα, την ώρα που η ίδια μετατρέπει το Κοινοβούλιο σε σκηνή reality. Ο Αδωνις τη λέει «απαίσιο πλάσμα», εκείνη απαντά «θα λογοδοτήσετε». Η Κανέλλη αναρωτιέται αν έχει καθρέφτη, εκείνη χαμογελάει σαν να την κινηματογραφεί ο Κουροσάβα.

Ολοι κάτι παίζουν, αλλά εκείνη είναι η μόνη που πιστεύει ότι γυρίζει ιστορική ταινία.

Η σκηνή στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη ήταν η επιβεβαίωση. Οταν η πολιτική στερεύει, αναλαμβάνει η σκηνοθεσία. Σκούπες, ξεσκονόπανα, σφουγγαρίστρες, με τη Ζωή να καθαρίζει συμβολικά «το αίμα και τη σιωπή». Ομως, στη μεταπολιτική εποχή του TikTok, η συμβολική πράξη χωρίς περιεχόμενο είναι απλώς viral υλικό.

Είναι ο φαύλος κύκλος κάθε μικρής εξουσίας που γεύτηκε φευγαλέα το φως. Η κάμερα σού δημιουργεί εθισμό. Οσο περισσότερο σε δείχνει, τόσο λιγότερο υπάρχεις χωρίς αυτήν. Και τότε αρχίζεις να ψάχνεις το απολεσθέν φως παντού, ακόμη και μπροστά στα μάρμαρα του Συντάγματος, με σφουγγαρίστρα ανά χείρας. Ή μέσα στη Βουλή, με την προσωπική προσβολή να κρέμεται στα χείλη σου.

Ισως τελικά η Ζωή να μην είναι πολιτικός, αλλά είδος μεταμοντέρνου καλλιτέχνη. Ενα κράμα Σεφερλή, Πολάκη, Λαζόπουλου και περφόρμερ. Πλην η τέχνη της αρχίζει να έχει ένα πρόβλημα. Πουλάει όλο και λιγότερα εισιτήρια, σε όλο και πιο προβλέψιμα μικρά κοινά. Το ευρύ κοινό βαρέθηκε να χειροκροτεί ξεφωνητά.

Και κάπως έτσι, η μέχρι πρότινος «ανερχόμενη αντισυστημική δύναμη» της πολιτικής σκηνής, κινδυνεύει να μείνει στην Ιστορία όχι για τις θέσεις της αλλά για τις στάσεις της. Για τα επεισόδια, τις δηλώσεις, τα viral στιγμιότυπα. Οχι για το περιεχόμενο, αλλά για τον τόνο. Τελικά, μάλλον η Ζωή είναι το reality που μας αξίζει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News