Ας μεταφερθούμε σε μια βαθιά επαρχία και σε μια κηδεία. Ενός επιφανούς πολίτη, που τον εκτιμούσαν όλοι. Με ένα «όλοι» σχεδόν καθολικότητας και εκτίμησης. Εννοείται ότι θα θεωρούσαν χρέος να παρευρεθούν οι συνάνθρωποί του, οι συμπολίτες του, αλλά εξίσου θα έσπευδαν και «θειές», ως μειοψηφία, με τον τόνο αυστηρά στο έψιλον, για να δουν, ενδεχομένως να κατασκοπεύσουν πίσω από τα στενά μάτια τους και τα σφιχτά, σουφρωμένα χείλη τους, τους άλλους που πήγαν.

Μα, ο Αλέξης Χαρίτσης, ενεργώντας ως θειά, απογείωσε τον ρόλο χαμηλότερα. Δεν είναι η απόφαση να μην παρευρεθεί, λες και είχαμε την έγνοια της παρουσίας του, αλλά η αγωνιώδης δίψα του να τραβήξει το βλέμμα η απουσία του. Πώς; Εκανε, τρόπον τινά, μούτρα για αυτούς που θα πήγαιναν και γι’ αυτό δεν παρέστη. Οπως η λαϊκή ρήση «Θύμωσε η Θυμιώ» ή «Θύμωσ’ ο καλόγερος κι έσκισε τα ράσα του». Και για να τους «την πει» έγραψε: «Το θεώρησα πιο τίμιο από το να σταθώ στη Μητρόπολη δίπλα στον Αδωνι και το μισό υπουργικό συμβούλιο και να ακούω τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αποχαιρετά τον “φίλο του τον Νιόνιο”». Δηλαδή, εμμέσως, «την είπε» και στον Νιόνιο. Κάπως ως «Να χαίρεσαι τους φίλους σου, παλιοτεθνεόντα. Ε, κι εγώ δεν έρχομαι στην κηδεία»… Που δεν ρώτησες τον Χαρίτση με ποιους να πας και ποιους ν’ αφήσεις.   

Το ενδιαφέρον είναι ότι ακόμα και σε αυτή την ηλικία δεν έχει αντιληφθεί στοιχειώδεις αρχές της δημοκρατίας, του πολιτεύματός μας. Και βέβαια, της στοιχειώδους κοινωνικής συμπεριφοράς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι λοιποί πολιτικοί δεν ήρθαν διά πραξικοπήματος στην εξουσία. Ψηφίστηκαν. Οι πολίτες είναι οι μόνοι που θα αποφασίσουν την τύχη αυτών. Θα τους ψηφίσουν ή θα τους καταψηφίσουν. Θα τους διατηρήσουν ή θα τους εξαφανίσουν. Θα τους «μιλάνε» ή δεν θα τους «μιλάνε» διά ψήφου. Αντιθέτως, οι πολιτικοί οφείλουν να τους απευθύνονται, να συνομιλούν, να διαφωνούν, να τους μάχονται διά των λόγων, να παρίστανται και όχι να κάνουν μουτράκια ως για γκόμενα. (Αυτά άλλωστε τα τερτίπια-«μουτράκια» είναι εξαντλημένα τόσο από τον Κώστα Καραμανλή όσο και από τον Σαμαρά.)

Αγαπημένοι μου αναγνώστες. Μην ξεγελιόμαστε. Η συμπεριφορά του Αλέξη Χαρίτση δεν έχει να κάνει με Αριστερά ή Δεξιά ή δεν ξέρω τι δήθεν ιδεολογική κατεύθυνση και ιδεολογική συνείδηση. Εχει να κάνει με βαθιά, original μπουρτζοβλαχιά. Και, μεταξύ μας, αυτή είναι και η ύψιστη διαφορά τους από τον Μέγα Διονύση Σαββόπουλο, που θα μείνει στους αιώνας των αιώνων ολοζώντανος. Ο κοσμοπολιτισμός, ήτοι η ανοιχτή ματιά εναντίον της μπουρτζοβλαχιάς. Αιωνία η πάλη. Αλλά ποιος θα θυμάται Χαρίτσηδες…       

ΥΓ. Ευτυχώς ήμασταν εκεί. Και συγκινηθήκαμε από τον λόγο του Αλκίνοου Ιωαννίδη που είπε όσα του χρωστούσαμε όλοι να του πούμε. Τι επικήδειος λόγος! Τι μαγική ένωση! Τι ψυχή να μπει σε ψυχή!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News