Σε όλες τις πόλεις που θέλουν να λέγονται σύγχρονες οι δήμαρχοι παίρνουν άσφαλτο από τα ΙΧ και τη δίνουν πίσω στους ανθρώπους. Η Times Square στη Νέα Υόρκη, οι λεωφόροι του Παρισιού, τα στενά της Βαρκελώνης έγιναν πιο ανθρώπινα ακριβώς επειδή κάποιοι αποφάσισαν να περιορίσουν το αυτοκίνητο. Και η Αθήνα; Εχει για δήμαρχο τον Χάρη Δούκα, που αποφάσισε να κάνει το ανάποδο, να ξαναδώσει τη Βασιλίσσης Ολγας στα ΙΧ. Αντί να κοιτάξει μπροστά έστριψε το τιμόνι πίσω, προς μια πόλη της δεκαετίας του ’70.

Η Ολγας δεν είναι ένας τυχαίος δρόμος. Από το 1998 ξεκίνησαν οι πρώτες μελέτες για την πεζοδρόμηση και την ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων. Σχεδόν τριάντα χρόνια κόπος, επτά δήμαρχοι, 19 υπουργοί Πολιτισμού, αρχαιολόγοι, συγκοινωνιολόγοι, οικολόγοι, τόμοι ολόκληροι μελετών. Και έρχεται σήμερα ένας άνθρωπος να τα ακυρώσει όλα με μια απόφαση του δημοτικού συμβουλίου. Γιατί; Για να γλιτώσουν μερικά λεπτά οι οδηγοί που μπαίνουν από το Παγκράτι προς το κέντρο της Αθήνας – αν το γλιτώνουν, διότι και επ’ αυτού υπάρχουν αμφιβολίες. Σπουδαίο όραμα, πράγματι.

Η Ολγας υπήρξε θύμα της σχεδιαστικής ένταξής της στον «Μεγάλο Περίπατο» του Κώστα Μπακογιάννη το 2020. Μια πρόχειρη πεζοδρόμηση, με ζαρντινιέρες και κορδέλες γύρω από το Σύνταγμα, που αποτέλεσε τη βάση πάνω στην οποία στήθηκε η προεκλογική αντιπαράθεση του Δούκα με τον προκάτοχό του. Ο σημερινός δήμαρχος ανδρώθηκε πολιτικά ακριβώς πάνω στην αποτυχία εκείνης της παρέμβασης. Και τι κάνει τώρα που βρέθηκε στα πράγματα; Γκρεμίζει ένα κομμάτι του έργου που προϋπήρχε του «Μεγάλου Περιπάτου». Σχεδιαζόταν από τότε που ο Μπακογιάννης ήταν αμούστακος έφηβος.

Η ειρωνεία είναι ότι από όλες τις προεκλογικές του εξαγγελίες μόνο αυτήν υλοποιεί με στρατιωτική πειθαρχία. Για την καθαριότητα, το πράσινο, την κοινωνική πολιτική; Περιμένουμε. Για την κυκλοφοριακή αποσυμφόρηση; Μηδέν. Για την πτώση της τοπικής θερμοκρασίας κατά πέντε βαθμούς; Γελάμε. Ομως για το άνοιγμα της Ολγας βρέθηκε χρόνος, διάθεση και αποφασιστικότητα. Λες και ο μεγαλύτερος καημός των Αθηναίων ήταν να ξαναδούν μποτιλιάρισμα κάτω από το Ζάππειο.

Και ακολουθεί το απλό ερώτημα. Ποιον εξυπηρετεί; Μερικές εκατοντάδες Παγκρατιώτες που θα γλιτώνουν λίγο χρόνο; Αν είναι έτσι, τότε γιατί να μην ξανανοίξουμε και τη Φωκίωνος Νέγρη, ώστε να φτάνουν οι Κυψελιώτες πιο εύκολα στην Πατησίων; Γιατί να μην γκρεμίσουμε την Ερμού, ώστε να συνδεθεί το Σύνταγμα με το Μοναστηράκι με… απρόσκοπτη ροή οχημάτων; Με αυτή τη λογική όλη η Αθήνα θα ξαναγίνει πάρκινγκ.

Το πραγματικά τραγικό και σκανδαλώδες όμως είναι ότι ένας δήμαρχος, ανάλογα με τις εμμονές του ή τις ανάγκες του πολιτικού του ακροατηρίου, μπορεί να γκρεμίζει συνολικά σχέδια δεκαετιών που αφορούν όλο το λεκανοπέδιο. Σήμερα ανοίγει η Ολγας στα ΙΧ. Αύριο, αν εκλεγεί άλλος δήμαρχος, με άλλη αντίληψη των πραγμάτων, θα την ξανακλείσει; Ετσι θα παίζουμε το εκκρεμές με κάθε αλλαγή δημάρχου; Πόλη-τραμπάλα, με το τιμόνι να πηγαίνει δεξιά-αριστερά, χωρίς καμία λογική και συνέχεια;

Αυτό ακριβώς δείχνει ότι δεν υπάρχει στρατηγικό σχέδιο για την Αθήνα. Κανένα όραμα, καμία σοβαρή απάντηση στο ερώτημα «πού πάμε;». Και δεν αναφέρομαι στο όραμα ενός μόνο δημάρχου ή ενός μόνο υπουργού, αλλά στο όραμα που θα προκύψει από τη συζήτηση όλων των εμπλεκομένων και όλων των αρμοδίων, οι οποίοι θα διαμορφώσουν ένα ενιαίο οραματικό σχέδιο και θα το υλοποιήσουν σε βάθος χρόνου, δίχως πολιτικαντισμούς και μικρόνοιες.

Οσον αφορά το συγκεκριμένο πισωγύρισμα που υλοποιείται τώρα εκεί στην περιοχή του Ζαππείου, στο ερώτημα «θέλουμε μια πόλη βιώσιμη και ανθρώπινη, με δημόσιους χώρους, ή μια πόλη υποταγμένη στο ΙΧ;», η απάντηση του δήμαρχου Δούκα είναι καθαρή: Βουρ πίσω στο ΙΧ, στο καυσαέριο, στο κορνάρισμα, στον θόρυβο μέσα στην καρδιά των μνημείων.

Εδώ φθάσαμε στο σημείο το Σωματείο των ταπεινών Ηλεκτροδηγών του τραμ να κάνει μάθημα οικολογικής ευαισθησίας και βιωσιμότητας σε μια πιο ανθρώπινη πόλη, στον δήμαρχο που –αν μη τι άλλο– είναι και καθηγητής Περιβαλλοντικής Πολιτικής. Τα ύστερα του κόσμου. Αμ, εκείνος ο ΣΥΡΙΖΑ των οικολογικών δυνάμεων, που υπερψήφισε την οπισθοδρόμηση στο δημοτικό συμβούλιο, κανέναν ενδοιασμό δεν είχε;

Η Βασιλίσσης Ολγας θα μπορούσε να είναι το σαλόνι της Αθήνας. Αντί γι’ αυτό, ξαναγίνεται το γκαράζ της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News