Ξυπνάς το πρωί και φοβάσαι να κοιτάξεις τις ειδήσεις. Πόσοι να σκοτώθηκαν τη νύχτα, τα ξημερώματα, στους δρόμους; Πόσα σοβαρά τροχαία να έγιναν όσο εσύ κοιμόσουν; Πόσοι γονείς περίμεναν μάταια τα παιδιά τους να επιστρέψουν από τη διασκέδαση, την εργασία, τις διακοπές; Πόσα παιδιά έμειναν χωρίς γονείς; Πόσες τραγωδίες;

Σήμερα-αύριο θα έχουμε τις απαντήσεις. Θα βγουν οι μαύρες στατιστικές για έναν ακόμη Αύγουστο, για έναν ακόμη μήνα διακοπών, για έναν ακόμη από τους μήνες που η Ελλάδα μετράει κατά μέσο όρο δύο νεκρούς την ημέρα στην άσφαλτο και περισσότερους πολυτραυματίες. Μια μακάβρια, αν και ίσως ατυχής, σύγκριση: κάθε μήνα η χώρα θρηνεί ένα ακόμη δυστύχημα των Τεμπών. Κάθε δύο μήνες ένα ακόμη Μάτι.

Ενας εφιάλτης που τελειωμό δεν έχει…

Δεν έχουν περάσει τρεις μήνες από τότε που η κυβέρνηση, με τον ίδιο τον Πρωθυπουργό και από το βήμα της Βουλής, θέσπισαν και υπερψήφισαν τον νέο, αυστηρότερο ΚΟΚ. Ναι, είναι πολύ νωρίς για να έχουμε συμπεράσματα, αλλά, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, όσο σύγχρονος, πλήρης και επιστημονικά τεκμηριωμένος και αν είναι, αποτελεί μέτρο καταστολής. Ενώ και οι περίπου 1.500 κάμερες που αναμένεται να τοποθετηθούν σε επιλεγμένα σημεία και διασταυρώσεις, κυρίως της Αττικής, είναι ένα πολύ μικρό μέγεθος σε σχέση με το σύνολο – καλύτερα από το τίποτα, αλλά και πάλι λίγο.

Το ίδιο μερικά και αποσπασματικά είναι και όσα γίνονται σε επίπεδο εκπαίδευσης. Αναφέρομαι στα προγράμματα που εφαρμόζονται στα σχολεία, χάρη στην πρωτοβουλία φορέων όπως το Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας «Πάνος Μυλωνάς», αλλά και το πρόγραμμα e-drive Academy, που ξεκίνησε το 2018, είχε στόχο να μπει σε όλα τα δημοτικά, αλλά στην πράξη εφαρμόστηκε πιλοτικά και ποτέ δεν ενσωματώθηκε ως υποχρεωτικό μάθημα πανελλαδικά.

Υπάρχουν και άλλες αξιόλογες πρωτοβουλίες, από δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς, όμως δεν υφίσταται ενιαίο, υποχρεωτικό και καθολικό πρόγραμμα κυκλοφοριακής αγωγής σε όλες τις βαθμίδες. Η κάλυψη είναι μερική και άνιση – σε κάποιες περιοχές ή σχολεία είναι συχνή, αλλού σχεδόν ανύπαρκτη.

Αντίθετα, δηλαδή, με την πραγματικότητα, που θέλει τα σοβαρά τροχαία να μην κάνουν εξαιρέσεις. Συμβαίνουν, δυστυχώς, παντού και με τέτοια συχνότητα και με τέτοια αποτελέσματα, που φωνάζουν ότι χρειάζεται πολλά περισσότερα να γίνουν, από πολλούς περισσότερους και σε κάθε σημείο επαφή με τους νέους: στο σχολείο, στις γειτονιές, στο ψηφιακό περιβάλλον και, βέβαια, στο σπίτι, στην οικογένεια. Εκεί, δηλαδή, όπου μπαίνουν οι βάσεις της κάθε συμπεριφοράς και της κάθε κουλτούρας.

Εως τώρα κάνουμε πολύ λίγα για κάτι τόσο μεγάλο, με ανάλογα μεγάλες επιπτώσεις στην κοινωνία και την οικονομία – μελέτες που έχουν γίνει στο παρελθόν έχουν υπολογίσει το ετήσιο κόστος των τροχαίων σε 4 δισ. ευρώ (χωρίς να «μετράνε» τον πόνο και τις επιπτώσεις στην ψυχική υγεία και στον κοινωνικό ιστό…)

Απαιτείται, λοιπόν, κάτι πολύ μεγαλύτερο, το οποίο θα μας εμπλέκει όλους. Επιβάλλεται μια καθολική επιστράτευση, να σχεδιαστεί και να εφαρμοστεί με συνέπεια και συνέχεια μια εθνική πολιτική με έναν και μόνο στόχο: να φτιάξουμε καλύτερους οδηγούς και πεζούς στο μέλλον. Το οποίο δεν είναι μακριά. Αν και όχι τόσο κοντά όσο ο κίνδυνος, που καιροφυλακτεί στην επόμενη στροφή ή διασταύρωση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News