Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης –πέραν των όσων άλλων κάνουν– έχουν μια εκπληκτική ικανότητα να μετακινούν τη βελόνα του ενδιαφέροντος από τον πυρήνα των ζητημάτων, σε διάφορα περιφερειακά σημεία. Τις τελευταίες ημέρες, το Ζήτημα της Γάζας έχει μετατοπιστεί από την ίδια τη Γάζα σε μια ταβέρνα στη Νάξο. Αύριο, μπορεί –με την ίδια ευκολία– να πάει κάπου αλλού. Και θα συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με ανοησίες, ενώ γίνεται μπροστά στα μάτια μας μια σφαγή.  

Το αποκαλώ Ζήτημα, πρώτον διότι είναι και δεύτερον διότι πλέον έχει περάσει σε ένα στάδιο που τον τελικό χαρακτηρισμό θα τον δώσουν η διεθνής δικαιοσύνη και η Ιστορία. Οταν μια κατάσταση περνάει σε αυτό το στάδιο, είναι έτσι κι αλλιώς πέρα από τις δικές μας προβολές, επιθυμίες, ιδεολογίες και απόψεις. Η Γάζα είναι το Σημείο Μηδέν της ανθρώπινης κατάστασης στην εποχή μας· έχουν απόλυτο δίκιο όσοι λένε ότι θα τη στιγματίσει, θα τη χαρακτηρίσει και θα την κρίνει για πάντα. 

Ως τέτοιο, θα περίμενε κανείς να σταθούμε απέναντί του με περισσότερη σοβαρότητα. Με μεγαλύτερη αντίληψη, αν μη τι άλλο, περί τίνος πρόκειται. Οτι θα μπορούσε, έστω για λίγο, να μας κάνει κάπως ταπεινούς και να μας αποσπάσει από τη διαρκή ανάγκη μας να μαζεύουμε αντιδράσεις στα σόσιαλ, να κραυγάζουμε και να γιγαντώνουμε ασήμαντα πράγματα, θάβοντας από κάτω τους τα σημαντικά. 

Οι ιδιοκτήτες της ταβέρνας στη Νάξο, που μονοπωλούν το ενδιαφέρον τις τελευταίες ημέρες, έκαναν αυτό που πιστεύουν ότι έπρεπε να κάνουν: ανάρτησαν μερικά αυτοκόλλητα ή αφίσες, ζητώντας να σταματήσει η σφαγή των αμάχων. Κάποιοι επισκέπτες αντέδρασαν έντονα. Προκλήθηκε ένταση. Ακολούθως, διεξήχθη μια διαδικτυακή «μονομαχία» ανάμεσα σε –εμφανώς συντονισμένες– κακές κριτικές και τους ανθρώπους που έσπευσαν να τη συνδράμουν με τις δικές τους καλές κριτικές.

Το θέμα θα μπορούσε να μείνει εκεί. Καθένας να κάνει αυτό που πιστεύει. Αντ’ αυτού, αν κάποιος άσχετος άνοιγε τα ελληνικά σόσιαλ τις τελευταίες ημέρες, θα πίστευε ότι η αιματοχυσία δεν γίνεται στη Γάζα, αλλά στη Νάξο. Η ταβέρνα έχει πάρει διαστάσεις σχεδόν μυθικές και πέριξ αυτής η πόλωση χτυπάει τιλτ και η αντιπαράθεση ανατροφοδοτείται, με λάθος σημείο εστίασης (pun intended). 

Οσο εμείς παραμένουμε μονοδιάστατα απασχολημένοι με τη συγκεκριμένη ταβέρνα, στην ίδια τη Γάζα συνεχίζουν να σκοτώνονται άνθρωποι. Το Ζήτημα παραμένει ανεπίλυτο σε ένα γήπεδο ατελείωτης σφαγής, με την μπάλα, όμως, στην εξέδρα. Και όσο η μπάλα παραμένει στην εξέδρα, ο ίδιος ο αγώνας απαξιώνεται σταθερά· εκπίπτει από ένα παγκόσμιο –και υπαρξιακό για την ανθρωπότητα– ζήτημα ζωής και θανάτου σε ένα ζήτημα τοπικής και σοσιαλμιντιακής αντιπαράθεσης. 

Συμβαίνει εδώ και καιρό αυτό: Με το ένα πόδι στη θάλασσα οι ίδιοι, έχουμε άπαντες ακλόνητες απόψεις για το πώς πρέπει να επιλυθεί μακροπρόθεσμα το Ζήτημα της Γάζας, το οποίο σέρνεται εδώ και σχεδόν έναν αιώνα. Αυτό, σε ένα βαθμό είναι λογικό, ο Κλιντ Ιστγουντ είχε πει κάτι πολύ σωστό για τις απόψεις. Εστω κι έτσι, κατά κανόνα συμφωνούμε σε ένα πράγμα: Η σφαγή πρέπει να σταματήσει χθες. Μετά μπορούμε να τσακωθούμε με την ησυχία μας για τα επιμέρους. 

Αντί, όμως, να πιέσουμε συντονισμένα προς αυτήν την κατεύθυνση (γιατί δεν βγαίνουν ένα εκατομμύριο άνθρωποι στους δρόμους, με κοινό σύνθημα «να σταματήσει η σφαγή»;), διαπληκτιζόμαστε για το πώς πρέπει να διαμαρτυρηθεί καθένας ή για το πώς αντιδρά καθένας στις διαμαρτυρίες, χάνοντας εντελώς το σημαντικό και εστιάζοντας σε εκείνα που μας είναι, τελικά, εύκολα: Στην ταβέρνα στη Νάξο, στον τουρίστα που διαμαρτύρεται (ή απλώς υπάρχει), σε μεταξύ μας διαδικτυακούς τσαμπουκάδες, λες και το θέμα είμαστε εμείς. 

Δεν είμαστε εμείς το θέμα. Εμείς είμαστε θεατές. Κι εκείνοι που μπορούν να διεκδικήσουν, αν καταλάβουμε ότι όλα αυτά δεν είναι για σοσιαλμιντιακή κατανάλωση.    

Η Γάζα καίγεται κι εμείς μαλώνουμε για τις σκιές της φωτιάς. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News