«Είμαστε εδώ όχι για να λέμε ωραίες προτάσεις. Είναι δεδομένο ότι έχουμε τις καλύτερες». Τάδε έφη Αλέξης Τσίπρας στην Βουλή. Αλήθεια, πούθε προκύπτει αυτό το «δεδομένο»; Είναι κάτι σαν το ηθικό πλεονέκτημα; Όπως κάθε Συριζαίος είναι de facto ηθικότερος από κάθε μη-Συριζαίο, αντιστοίχως κάθε πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυταπόδεικτα καλύτερη από οποιαδήποτε άλλη πρόταση κυκλοφορεί στην πιάτσα; Ενδιαφέρον. Διότι τούτου του αξιώματος δοθέντος, είναι περιττός κάθε πολιτικός διάλογος στον τόπο. Ο,τι εκπορεύεται από την Κουμουνδούρου είναι συνώνυμο του αλάθητου του Πάπα. Συζητούνται οι αποφάσεις του Πάπα; Οχι βέβαια. Αφού είναι αποτέλεσμα της Θείας Χάριτος. Αντιστοίχως, οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι προϊόν κάποιας αριστερής (μαρξιστικής, σοσιαλδημοκρατικής ή άλλης) χάριτος, που τις καθιστά αυτόχρημα τέλειες, μη επιδεχόμενες αμφισβητήσεων ή βελτιώσεων.  

Και πατώντας πάνω σε αυτή την πολιτική χάρη, ο Αλέξης συνέχισε: «Είμαστε εδώ για να ανατρέψουμε μαζί με την κοινωνική πλειοψηφία αυτό που σήμερα εμφανίζουν ως κανονικότητα και καταστρέφει τη κοινωνική πλειοψηφία. Παρόντες καθημερινά στη Βουλή, αλλά όχι μόνο στη Βουλή. Παρόντες και παρούσες και στον δρόμο, στις κοινωνικές κινητοποιήσεις, παντού όπου οι πολίτες αντιστέκονται, διεκδικούν, διαδηλώνουν». Ωπα! Ο Αλέξης μαζί με τις στρατιές του, αποφασίζει να κατέβει στους δρόμους. Είναι η κορυφαία  στιγμή που η Θεία Χάρη, έχοντας εξαντλήσει κάθε περιθώριο ανοχής και επιείκειας, επιβάλλει πια στους απίστους την ύπαρξη της, δια πυρός και σιδήρου. Είναι η έναρξη της φοβερής και τρομερής Δευτέρας Παρουσίας. 

Η ασύλληπτης σκληρότητας Αποκάλυψη του Ιωάννη, είναι αθώο παιδικό παραμυθάκι μπροστά στην οργή του εξεγερμένου Αλέξη. Η απόκοσμη σπηλιά της Πάτμου όπου γράφτηκε η Αποκάλυψη, είναι παλατάκι μπροστά στην άγρια ερημιά των γραφείων της Κουμουνδούρου όπου γράφονται οι μύδροι του Αλέξη και μπροστά στο βήμα της Βουλής με το πλέξι γκλάς απ’ όπου εκφωνούνται. Τέλειωσαν τα ψέματα, ο Αντίχριστος περπατά ήδη έναν ολόκληρο χρόνο στην χώρα, κατέστρεψε, ρήμαξε, βεβήλωσε, χάραξε, έκαψε και αυτοκτόνησε, τώρα ήρθε η ώρα της θείας καταδίκης. Ο Θεός επιστρέφει επικεφαλής των λεγεώνων του, για να επιφέρει την τελική λύση. Ζούμε ήδη στιγμές Αποκάλυψης. 

Το μόνο προβληματάκι του σεναρίου είναι ότι πλέον δεν υπάρχουν λεγεώνες. Το παλαιό κραταιό στράτευμα που κάποτε γέμιζε πλατείες, πότε για να δέρνει πολιτικούς αντιπάλους και πότε για να χορεύει θριαμβικά τσάμικα, μεταξύ Πρώτης και Δευτέρας Παρουσίας διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη. Οι μαχητικοί  αξιωματικοί του, τα ακατανίκητα Χερουβείμ και Σεραφείμ που οδηγούσαν τα λεφούσια σε απανωτές νίκες,  μεταμορφώθηκαν πια σ’ ένα τσούρμο καλοπερασμένων παχυλόμισθων. Μερικοί εξ αυτών, αποτυχημένοι παρακρατικούληδες, λουφάζουν πίσω από την πλάτη των υπολοίπων μπας και την βγάλουν καθαρή. Όσο για τον ίδιο τον Θεό-ηγέτη, κάθε μέρα που περνά μοιάζει όλο και περισσότερο με τον τρελό του χωριού, που κραυγάζει μόνος και οργισμένος στην πλατεία, με τους θαμώνες των γύρω καφενείων να τον κοιτάζουν και να χασκογελούν μαζί του.  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News